Το πρόβλημα δεν είναι αυτή – η νηοστή έστω – καθυστέρηση. Εδώ καθυστερήσαμε εμείς μήνες και μήνες να τηρήσουμε το δικό μας μέρος της συμφωνίας, δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε που αργοπορούν οι Ευρωπαίοι 2-3 εβδομάδες.
Το μεγάλο ερώτημα είναι «μετά τη δόση, τι;». Όπως έχω ξαναγράψει, ελπίδα των Ευρωπαίων είναι ότι η καταβολή της γιγαντιαίας αυτής δόσης θα αυξήσει τόσο πολύ την έκθεση τους στην Ελλάδα, ώστε οι επενδυτές, Έλληνες και ξένοι, θα πειστούν ότι «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη» και επομένως η ευρωζώνη δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Έτσι, η αβεβαιότητα θα υποχωρήσει, το κλίμα θα αλλάξει και η οικονομία θα αρχίσει να παίρνει μπροστά. Αν το Σχέδιο αυτό δεν δουλέψει, δεν έχει μείνει τίποτε άλλο στη φαρέτρα.
Καμία κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει 25% ανεργία επί τρία χρόνια, όπως προβλέπει η φθινοπωρινή Έκθεση της Κομισιόν. Κανένα δημοκρατικό κράτος δεν μπορεί να μην παρουσιάσει διαλυτικές τάσεις, αν συνεχιστεί η ύφεση και για έβδομο χρόνο. Σύντομα, πολύ σύντομα, το επιχείρημα «ευρώ, ή χάος», με το οποίο κερδήθηκαν οι προηγούμενες εκλογές από τη φιλοευρωπαϊκή παράταξη, έγιναν ανεκτά τα μέτρα και κατέληξαν αισίως κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή, θα πάψει να λειτουργεί. Το είπαμε μία, το είπαμε δύο, δεν μπορούμε να το λέμε συνέχεια και να πιάνει.
Φυσικά, κανένα από τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν θα λυθεί με τη δραχμή. Ισα-ίσα, η κατάσταση θα ξεφύγει τελείως εκτός ελέγχου και η φτώχεια θα πολλαπλασιαστεί. Όμως, για πόσο ακόμη θα μπορέσει να κρατήσει την ψυχραιμία του ο κόσμος, πριν προβεί στο απονενοημένο διάβημα, αν τελικά δεν δουλέψει το σχέδιο των Ευρωπαίων που προανέφερα;
Αντιλαμβάνομαι ότι η βοήθεια που μας δίνουν οι Ευρωπαίοι ξεφεύγει πολύ από τις υποχρεώσεις τους, στα πλαίσια των υφιστάμενων Συνθηκών. Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες να εγκρίνουν περισσότερα χρήματα για την Ελλάδα, όταν και οι δικές τους οικονομίες είναι στάσιμες και οι φορολογούμενοί τους διαμαρτύρονται. Όμως, αν δεν θέλουν(με) να αποκτήσει η Ευρώπη μία νέα Βοσνία, τότε ένα μόνο «Σχέδιο Β» υπάρχει: στοχευμένες επενδύσεις στην Ελλάδα. Αφού τις επενδύσεις αυτές φοβάται να τις κάνει ο ιδιωτικός τομέας της Ευρώπης, θα πρέπει να τους σπρώξει ο δημόσιος τομέας. Τα επιπλέον λεφτά που είναι να μας δώσουν, ας μην τα δώσουν στο κράτος λοιπόν, ας τα δώσουν με τη μορφή φοροαπαλλαγών στις επιχειρήσεις τους, υπό την προϋπόθεση ότι θα χτίσουν εργοστάσια, θα επενδύσουν και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα. Δεν μπορούμε να σερνόμαστε άλλο από δόση σε δόση και η οικονομία να συρρικνώνεται συνεχώς.
Καταλαβαίνω βέβαια ότι λίγες εταιρείες θα θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, όταν ο κ. Τσίπρας τις απειλεί ότι θα τις διώξει όταν έλθει εν τη βασιλεία του, όπως προσπαθεί να διώξει κάθε επένδυση (βλ. Χαλκιδική). Καταλαβαίνω επίσης ότι στη διεθνή κατάταξη, η Ελλάδα θεωρείται το τέταρτο πιο επικίνδυνο μέρος στον κόσμο να επενδύσει κάποιος, μετά τη Βόρεια Κορέα, το Ιράκ και τη Συρία. Όμως αν η κυρία Μέρκελ θέλει να βοηθήσει, τότε μπορεί να πιέσει, με καρότο και μαστίγιο τον ιδιωτικό τομέα της Ευρώπης να έλθει στην Ελλάδα. Δεν θέλουμε άλλο δόση, δουλειές θέλουμε...