Λόγω της έλλειψης ενημέρωσης λοιπόν, δημιουργείται σύγχυση. Έτσι, πανηγυρίσαμε για το «Όχι» της Λευκωσίας την περασμένη Τρίτη στην συμφωνία του Eurogroup. Μόνο που μας διέφυγε ότι η Κυπριακή κυβέρνηση δεν αντέδρασε στα μέτρα λιτότητας. Είχε συμφωνήσει σε αυτά, όπως άλλωστε και η προηγούμενη. Δεν αντέδρασε καν στην επιβολή φόρου στο κεφάλαιο των μικρών καταθέσεων. Ίσα-ίσα, πρότεινε τη συγκεκριμένη εισφορά για να περιορίσει όσο είναι δυνατόν τις απώλειες για τους μεγάλους καταθέτες και να προστατεύσει έτσι τη θέση της ως εξωχώριο χρηματοπιστωτικό κέντρο. Κι όμως, η «αδούλωτη αριστερά» και η «πατριωτική δεξιά» χειροκροτούσαν την εξέγερση των Κυπρίων με αίτημα να παραμείνουν καπιταλιστικός παράδεισος.
Παρεμπιπτόντως, το ΔΝΤ και το Βερολίνο προτείνουν να γίνει στην Κύπρο αυτό που έγινε στην Ισλανδία. Να φορεθεί δηλαδή «φέσι» στους μεγαλοκαταθέτες. Θυμηθείτε ότι επειδή είχε κάνει ακριβώς το ίδιο η Ισλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο είχε θέσει σε εφαρμογή τους αντιτρομοκρατικούς του νόμους εναντίον του Ρεϊκιαβικ. Τότε χειροκροτούσαμε τους αδούλωτους Ισλανδούς, κυρίως η αριστερά στην Ελλάδα. Τώρα κλαίμε για τους Κυπρίους.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους βασικούς λόγους που υποφέρει η Κύπρος σήμερα είναι το κούρεμα του ελληνικού χρέους. Ένα κούρεμα που ζητούσε επιτακτικά η ελληνική αριστερά, θεωρώντας ότι δεν έχει καμία επίπτωση και είναι «εύκολη και δωρεάν λύση». Πέραν του γεγονότος ότι το κούρεμα του χρέους διέλυσε τις ελληνικές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία λοιπόν και θα αποκλείσει την Ελλάδα για πολλά χρόνια από τα φθηνά δανεικά, πήρε μαζί του και την Κύπρο. Εκτός αν υπήρχε κάποιος νόμος που θα έλεγε ότι κάνουμε «κούρεμα» σε όλους εκτός από Ορθόδοξους Χριστιανούς.
Ας το πάρουμε λοιπόν χαμπάρι: δεν υπάρχει χρεοκοπία που μπορείς να περάσεις αβρόχοις ποσί. Κάθε επιλογή, όπως η αναδιάρθρωση του χρέους, έχει τίμημα. Η Κύπρος επέτρεψε στις τράπεζες της να επεκταθούν πέρα από κάθε έλεγχο και τώρα το πληρώνει, όπως η Ελλάδα πληρώνει το γεγονός ότι επέτρεψε στον δημόσιο τομέα της να τινάξει την μπάνκα στον αέρα.
Μερικοί, της παλαβής αριστεράς και της πιο παλαβής δεξιάς, νόμιζαν ότι αν ζωστεί η Κύπρος εκρηκτικά, είτε έχει δίκιο, είτε άδικο, οι Ευρωπαίοι θα υποκύψουν, όπως υπέκυψαν και στον εμπαιγμό με το σχέδιο Αννάν. Όμως άλλο οι Τουρκοκύπριοι και η μοίρα τους και άλλο οι Γερμανοί φορολογούμενοι. Κανείς δεν θα δεχθεί εκβιασμό που ζημιώνει έστω και ένα ευρώ (κατά την άποψη του κ. Σόιμπλε πάντα), τον Γερμανό φορολογούμενο. Κάπως έτσι, οι Κυπριακές Θερμοπύλες μετατράπηκαν σε Βατερλό. Οι Ευρωπαίοι λοιπόν ουδέποτε μπλόφαραν ότι θα αφήσουν την Κύπρο να φύγει από το ευρώ, όπως δεν μπλόφαραν ότι θα αφήσουν την Ελλάδα να βγει από το ευρώ, με το απλό πάτημα ενός κουμπιού από την ΕΚΤ, που θα διακόπτει την παροχή ρευστότητας στην οικονομία.
Το ερώτημα είναι «και τώρα τι;». Ό,τι και να γίνει, η πραγματικότητα θα είναι πολύ σκληρή για την Κύπρο. Η οικονομία του νησιού θα συρρικνωθεί με διψήφιους ρυθμούς, εν μέρει λόγω των λαθών της Κυπριακής κυβέρνησης, εν μέρει λόγω της άθλιας διαχείρισης του θέματος από την Ευρωζώνη. Πριν όμως ερμηνεύσουμε τις προοπτικές (σε επόμενο άρθρο), θα πρέπει να συμφωνήσουμε στα δεδομένα. Και μέχρι στιγμής, λόγω της έλλειψης ενημέρωσης, πολλοί δεν φαίνεται να μπορούμε να δούμε την ίδια πραγματικότητα.