Πρώτον, ότι παρότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις φώναζαν, έκλαιγαν και οδύρονταν για τα μέτρα λιτότητας του Μνημονίου, το δημοσιονομικό σκέλος της Συμφωνίας ήταν τελικά και το μόνο που εφαρμόστηκε, με εντυπωσιακά μάλιστα αποτελέσματα. Η μείωση του ελλείμματος που πέτυχε η χώρα μας είναι ανεπανάληπτη στα διεθνή χρονικά, λένε οι συντάκτες της Έκθεσης του Ταμείου. Ίσως σε αυτό το σημείο οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ θα έπρεπε να συμπληρώσουν πως αν η Γερμανία και η Ευρωζώνη δεν είχαν θέσει τόσο ασφυκτικά χρονικά περιθώρια στο πρώτο Μνημόνιο, περιθώρια με τα οποία συμφώνησε και το Ταμείο, τότε ο ρυθμός μείωσης του ελλείμματος θα ήταν πιο αργός και η ύφεση στην ελληνική οικονομία λίγο πιο ήπια. Σήμερα, άλλωστε, οι Ευρωπαίοι έχουν αναγνωρίσει τις υπερβολές τους, δίνοντας περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα και σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης για να μειώσουν το έλλειμμά τους.
Η Έκθεση λέει επίσης ότι το βάρος της εντυπωσιακής προσαρμογής που πέτυχε η Ελλάδα δεν επιμερίστηκε δίκαια. Συντεχνίες με άδικα προνόμια και πριγκιπικά δικαιώματα προστατεύθηκαν, κλειστά επαγγέλματα μόλις που μισάνοιξαν, δημόσιοι οργανισμοί χωρίς αντικείμενο όλο κλείνουν και όλο ανοικτοί είναι, υπάλληλοι που μπήκαν από το παράθυρο στο δημόσιο και είναι καταφανώς ανεπαρκείς στην άσκηση των καθηκόντών τους, ή και επίορκοι, συνεχίζουν να μισθοδοτούνται από το αίμα των όλο και λιγότερων ιδιωτικών υπαλλήλων. Η Έκθεση θα έπρεπε να συμπληρώσει βέβαια ότι το μείγμα των μέτρων προσαρμογής και ο επιμερισμός των βαρών συναποφασίστηκε και από την Τρόικα, η οποία ενέδωσε στην απαίτηση των ελληνικών κυβερνήσεων να προστατεύσουν τους δικούς τους.
Επίσης, το κείμενο κάνει ειδική αναφορά στους ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι δεν πληρώνουν φόρους, αλλά και στην αδυναμία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και της δημόσιας διοίκησης να υποβοηθήσουν την ανάπτυξη. Το ερώτημά μου σε αυτό το σημείο είναι τι κάνει η πολυδιαφημισμένη Task Force για την Ελλάδα, η οποία υποτίθεται ότι βρίσκεται εδώ γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό, για να συμβάλει στη μείωση της φοροδιαφυγής και την αναδιάρθρωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Το ίδιο ισχύει και για τα κονδύλια από τα κοινοτικά ταμεία, για τη μετεκπαίδευση ανέργων, τα οποία υποτίθεται ότι η Task Force θα μας βοηθούσε να απορροφήσουμε.
Το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η Έκθεση αποδίδει την πρωτοφανή ύφεση, που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη χώρα από αυτές που βρίσκονται σε Μνημόνιο, στην πολιτική αβεβαιότητα και τη φιλολογία περί εξόδου από το ευρώ, εξαιτίας της οποίας είχαμε και μαζική φυγή καταθέσεων από το χειμαζόμενο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ωστόσο, για τη φιλολογία αυτή δεν ευθύνεται μόνο η Ελλάδα, αλλά και οι κορώνες Γερμανών λαϊκιστών βουλευτών και πολιτικών, οι οποίοι επί μήνες μας είχαν πρήξει με τη σεναριολογία τους. Ευθύνονται επίσης και οι όψιμοι Ελλαδολόγοι-ειδικοί με τις προφητείες τους περί Grexit, όπως ο Κρούγκμαν και ο Ρουμπίνι. Η φιλολογία αυτή είναι και ο βασικός ίσως λόγος που δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους προς ιδιωτικοποίηση, κάτι που παραβλέπει να αναφέρει στα συμπεράσματά της η Έκθεση.
Τι θέλω να πω; Ότι η Έκθεση σωστά καταλήγει στο συμπέρασμα πως την κύρια ευθύνη για τις αποτυχίες του Μνημονίου τη φέρουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι συντεχνίες που αντέδρασαν λυσσαλέα σε κάθε μεταρρύθμιση που θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας (π.χ. άνοιγμα καταστημάτων Κυριακές), η στενοκεφαλιά των συνδικάτων και οι μπαχαλάκηδες που μετέτρεψαν την Αθήνα σε Καμπούλ, πλήττοντας καίρια τον τουρισμό, αλλά και η νοοτροπία της φοροδιαφυγής που έχει κυριαρχήσει στην Ελλάδα. Ωστόσο, ούτε οι τεχνοκράτες του Ταμείου, ούτε οι ελεγκτές της Τρόικας που σχεδίασαν το Πρόγραμμα, ούτε η Task Force τα έχουν όλα καλώς καμωμένα. Κάποιος επιτέλους θα πρέπει να αναγνωρίσει αυτήν την πραγματικότητα στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσινγκτον. Έτσι, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους...