Η κυρία Ιωάννα Μάνδρου, η οποία υπογράφει το ρεπορτάζ, αναφέρεται μάλιστα σε υπόθεση που έκανε 27 χρόνια να τελεδικήσει, ως πλέον ακραίο παράδειγμα της κατάντιας μας... Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, πέρα από την απίστευτη ταλαιπωρία των πολιτών, την οποία υφιστάμεθα καθημερινά, είναι σχεδόν αδύνατον να επενδύσει και κάποιος σε μια τέτοια χώρα. Οι εταιρείες ζητάνε συχνά την παρέμβαση της δικαιοσύνης, αντιμετωπίζουν εργατικά θέματα, η έλλειψη κτηματολογίου δημιουργεί προβλήματα που συνδέονται με ιδιοκτησιακά ζητήματα, ή βρίσκονται αντιμέτωπες με αγωγές, δίκαιες και άδικες. Όταν επομένως οι υποθέσεις δεν δικάζονται, οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να λειτουργούν σε ένα καθεστώς αέναης αβεβαιότητας, που για έναν Γερμανό, Ιάπωνα, ή Άγγλο φαντάζει εφιαλτικό. «Να μας λείπει το βύσσινο» αποφαίνονται και μένουν μακριά από την Ελλάδα, όσο φτηνή κι αν έχει γίνει πλέον η χώρα.
Τι φταίει γι’ αυτήν την κατάσταση; Όχι πάντως ότι δεν έχουμε δικαστές. Όπως τονίζει σε άρθρο του ο Θεόδωρος Π. Φορτσάκης, πρόεδρος της Νομικής Σχολής Αθηνών, στην Ελλάδα «έχουμε περίπου 30 δικαστές ανά 10.000 κατοίκους, ενώ στη Γαλλία, τη Σουηδία και τη Φινλανδία είναι 12, στην Ιταλία 11». Ομοίως, η Ελλάδα έχει περισσότερους γιατρούς ανά κάτοικο από οποιαδήποτε χώρα του ΟΟΣΑ, όπως και περισσότερους καθηγητές ανά μαθητή. Φυσικά, ούτε το καλύτερο σύστημα υγείας, ούτε το καλύτερο σύστημα παιδείας στον ανεπτυγμένο κόσμο έχουμε. Επιπλέον, πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν ακριβώς στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο, αλλά μείωναν το ποσοστό της φτώχειας κατά μόλις 3% του πληθυσμού, ενώ στη Βόρεια Ευρώπη κατά 9%!
Κι όμως, αν ρωτήσεις την Αριστερά, ή τη Λαϊκιστική Δεξιά, ποια είναι η λύση στα προβλήματά μας, θα απαντήσουν χωρίς δισταγμό «χρειαζόμαστε περισσότερα λεφτά. Να προσλάβουμε περισσότερους καθηγητές, περισσότερους γιατρούς, περισσότερους δικαστικούς». Η άβολη αλήθεια είναι ότι τα λεφτά δεν είναι πάντα το πρόβλημα. Ότι οι πολίτες υποφέρουν λόγω των κακών υπηρεσιών και οι επενδυτές που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, ακούν Ελλάδα και αλλάζουν δρόμο, κυρίως λόγω της κακής οργάνωσης του κράτους, της γραφειοκρατίας, της πολυνομίας, της έλλειψης μηχανοργάνωσης, της διαφθοράς.
Η κυβέρνηση βέβαια τ’ ακούει όλα αυτά και κουνάει το κεφάλι, λες και είναι απλός παρατηρητής της ελληνικής πραγματικότητας. Και η αντιπολίτευση κουνάει το δάχτυλο στους Ευρωπαίους κατηγορώντας την Τρόικα και τις περικοπές της για όλα τα δεινά της χώρας, ακόμη και όσα προϋπήρχαν της κρίσης. Από μία πλευρά το καταλαβαίνω, είναι δύσκολο για την πολιτική μας ηγεσία να παραδεχθεί ότι είναι άχρηστη και ανίκανη και εύκολο να ρίξει όλο το φταίξιμο στους ξένους. Κι έτσι αμέριμνοι, πορευόμαστε προς το πουθενά, έχοντας αναγάγει την παραμονή στο ευρώ σε μοναδικό εθνικό στόχο, χωρίς κανένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση του διαλυμένου κράτους μας, κλαυθμυρίζοντας απλώς για την εσωτερική υποτίμηση...