Παρόλα αυτά, με δεδομένες τις συνθήκες ακραίας πόλωσης που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία, λόγω της κρίσης, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας ενδεχομένως να είναι τελικά ευλογία για τον τόπο. Είμαι για παράδειγμα βέβαιος ότι η Νέα Δημοκρατία θα είχε ξεφύγει τελείως προς τα Δεξιά, αν δεν υπήρχαν στην συγκυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν αναφέρομαι τόσο στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Αρκεί να σας παραπέμψω στο χυδαία ομοφοβικό σχόλιο του άτυπου συμβούλου του πρωθυπουργού, Φαήλου Κρανιδιώτη, στο twitter, την ημέρα της παρέλασης Gay Pride στην Αθήνα. «Σήμερα έχουν δικαιολογία και οι κρυφές προοδευτικές να βγουν, τάχα για συμπαράσταση», τιτίβισε ο κ. Κρανιδιώτης, άνδρας ασίκης, παλικαράς και νοικοκύρης βαρβάτος. Όπως φαίνεται, για τα «ακροδεξιά σταγονίδια» που ενδημούν στο περιβάλλον του πρωθυπουργού από την εποχή της διάσχισης της «πολιτικής ερήμου», οι προοδευτικοί άνθρωποι εξ ορισμού κρύβουν τον αμφιταλαντευόμενο γενετήσιο προσανατολισμό τους. Λόγω έλλειψης γενναιότητα άραγε; Μήπως επειδή είναι όνειδος η ομοφυλοφιλία; Ή επειδή μόνο οι δεξιοί είναι στρέητ; Ο γνωστός για το αρειμάνιο του χαρακτήρα του δικηγόρος, φαίνεται πως εννοεί και τα τρία, μέσα στους 140 χαρακτήρες του μηνύματός του.
Όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες της στήλης, υποστηρίζω εδώ και χρόνια την ευρωπαϊκή προοπτική και την ανάγκη εξυγίανσης των δημοσίων οικονομικών της πατρίδας. Ωστόσο, αν είχαμε μία μονοκομματική κυβέρνηση στην οποία είχαν επικρατήσει φωνές όπως του κ. Φαήλου, δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να την υποστηρίξω. Θα ήμουν παγιδευμένος δηλαδή ανάμεσα σε ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να μας κάνει Βόρεια Κορέα και στα στρατόκαυλα εθνίκια... Στην ίδια απελπιστική θέση φαντάζομαι θα βρισκόταν και εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι της "Δημοκρατικής Παράταξης" που στήριξαν τον κ. Σαμαρά στις επαναληπτικές εκλογές του περασμένου Ιουνίου.
Ομοίως, αν ο ΣΥΡΙΖΑ παρ’ ελπίδα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Μία πιθανή συνεργασία του επομένως με τη ΔΗΜΑΡ, θα έσπρωχνε την κυβέρνησή του προς το κέντρο, παραμερίζοντας τις ακραίες φωνές του λόμπι της δραχμής. Ίσως μάλιστα ο κ. Τσίπρας να αναγκαζόταν να φερθεί σαν σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός αν στηριζόταν στην ψήφο εμπιστοσύνης του κ. Κουβέλη. Τέλος, αξίζει να σημειώσω ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας μας προστατεύουν από την άνοδο αντιδημοκρατικών δυνάμεων – εκτός και αν υπάρχουν άνθρωποι αρκετά απαισιόδοξοι που να πιστεύουν ότι η Χρυσή Αυγή θα πιάσει κάποτε ποσοστά αυτοδυναμίας.
Υπό μία έννοια λοιπόν, ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού που επιβάλλει πλέον τις κυβερνήσεις συνεργασίας ίσως και να είναι ευτύχημα. Αν είχαν θάρρος και προνοητικότητα, οι κυβερνητικοί εταίροι θα άλλαζαν και τον εκλογικό νόμο μάλιστα, ώστε να ανταποκρίνεται στη νέα πραγματικότητα, υιοθετώντας το Γερμανικό – σχεδόν αναλογικό – σύστημα και σπάζοντας τη Β’ Αθηνών - την περιφέρεια που λόγω του μεγέθους της αποτελεί απόστημα διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων.
Αν κατάφερνε μάλιστα και ο κ. Μανιτάκης να απολύσει τους επίορκους του δημοσίου και σταματούσε το ανέκδοτο των αναξιοκρατικών προσλήψεων, η τρικομματική θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο επιτυχημένες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Και αφήστε τον κ. Κρανιδιώτη στο ομοφοβικό του παραλήρημα....