Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Έκανα μία πρόχειρη έρευνα στο ίντερνετ και πήρα για παράδειγμα μία τυχαία ευρωπαϊκή χώρα – την Αυστρία. Δεν είναι ούτε η πιο τουριστική, ούτε η λιγότερο τουριστική της Ευρώπης. Έχει μικρότερο μέγεθος, μικρότερο πληθυσμό και λιγότερες φυσικές ομορφιές από την Ελλάδα, στην οποία βρίσκεται, ας μην το ξεχνάμε, το 50% της Ευρωπαϊκής ακτογραμμής. Λοιπόν η Αυστρία, σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής της υπηρεσίας, δέχθηκε 24 εκατομμύρια ξένους τουρίστες το 2012, περί τα 8 εκατομμύρια περισσότερους δηλαδή από την Ελλάδα. Και υποτίθεται ότι αυτή η χώρα έχει άλλες βιομηχανίες, ότι ο τουρισμός δεν είναι η βασική πηγή εισοδήματος των Αυστριακών και εν πάση περιπτώσει δεν τους έχω ακούσει ποτέ να πανηγυρίζουν και να επαίρονται για το τουριστικό προϊόν που προσφέρουν. Φυσικά, καλύτερα να μην σας πω τα νούμερα για την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, ή την Τουρκία (35.7 εκατομμύρια αφίξεις το 2012!!), γιατί ορισμένοι θα πάθουν κατάθλιψη και άλλοι θα με κατηγορήσουν ότι συγκρίνω την Ελλάδα με πολύ μεγαλύτερες σε μέγεθος χώρες.
Γιατί λοιπόν η Ελλάδα τα πάει τόσο χάλια στον μοναδικό τομέα στον οποίο έχει υποτίθεται συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων Ευρωπαίων; Ο πρώτος καίριος παράγοντας είναι η υπανάπτυξη του χειμερινού τουρισμού. Ειδικός δεν είμαι, αλλά έχοντας ζήσει έξι χρόνια στη Βρετανία και σήμερα ως κάτοικος Βελγίου, έμαθα να αναγνωρίζω την σημασία των βουνών και του ορεινού τοπίου. Το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Ευρώπης είναι ένα ίσιωμα, σαν ένα απέραντο γήπεδο του γκολφ. Σε πολλούς Ευρωπαίους δεν λείπει λοιπόν μόνο ο ήλιος, λείπουν και τα βουνά, τα φαράγγια, οι χαράδρες. Κι εμείς – που έχουμε ορεινά χωριά και εθνικούς δρυμούς απέραντου φυσικού κάλλους – δεν έχουμε καν ασχοληθεί να τους πουλήσουμε ως χειμερινούς προορισμούς. Όλα αυτά βέβαια θέλουν οργάνωση, καθώς σε αντίθεση με τον καλοκαιρινό τουρισμό, όπου η θάλασσα από μόνη της αρκεί, ο χειμερινός εξερευνητής θέλει να του παρέχεις δραστηριότητες - trekking, rafting, ski, ορειβασία, κλπ. Κι εμείς οι Έλληνες, που νομίζουμε ότι αν πουλήσουμε φραπέ έχουμε κάνει τη δουλειά μας ως πωλητές τουριστικού προϊόντος δεν ασχολούμαστε με τέτοια. Κακό του κεφαλιού μας! Διότι αν ασχολούμασταν και αν οι επιχειρηματίες του τουρισμού πουλούσαν την εικόνα της χώρας ως κάτι παραπάνω από «ήλιος και θάλασσα», τότε ο Ολυμπος, το Πήλιο, η ορεινή Αρκαδία, η Πίνδος, η Βάλια Κάλντα, τα Τρίκαλα Κορινθίας, κλπ, θα έσφυζαν από ξένους το χειμώνα και συνάλλαγμα θα έρεε.
Ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος που τα πάει χάλια ο τουρισμός μας (αλλά εμείς δεν το έχουμε καταλάβει) είναι η κατάντια της Αθήνας. Δεν νοείται τουριστικός προορισμός στην Ευρώπη, του οποίου η πρωτεύουσα να μην αποτελεί πόλο έλξης. Φανταστείτε τι πλήγμα θα δεχόταν ο τουρισμός της Αυστρίας, αν εξαφανιζόταν από τον χάρτη η Βιέννη, ή τι θα ήταν η Βρετανία χωρίς το Λονδίνο και η Ισπανία χωρίς τη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη. Μόνο το Παρίσι υποδέχεται 24 εκατομμύρια ξένους τουρίστες τον χρόνο, περισσότερους δηλαδή απ’ ότι όλη η Ελλάδα! Κι εμείς έχουμε μία πρωτεύουσα με το μεγαλύτερο παραλιακό μέτωπο στην Ευρώπη, με μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, με την καλύτερη νυχτερινή ζωή ίσως στην ήπειρό μας και την έχουμε αφήσει να ρημάξει... Με τις καθημερινές πορείες στο κέντρο της Αθήνας, με τις εικόνες βίας που κάνουν το γύρο του κόσμου, με τη βρωμιά από τα σκουπίδια και την έλλειψη οργάνωσης, με το παραλιακό μέτωπο να έχει μετατραπεί σε γυφταριό και με το πιο ακριβό αεροδρόμιο της περιοχής μας, η Αθήνα έχει πραγματικά ψοφήσει ως προορισμός για συνέδρια, για πολιτιστικό τουρισμό, για «city break» του Σαββατοκύριακου. Τα ίδια σχεδόν ισχύουν και για τη Θεσσαλονίκη. Αν όμως η Αθήνα δεν ανακάμψει, τότε δεν έχει καμία ελπίδα ο τουρισμός μας να ξεπεράσει σε αφίξεις αυτόν της Αυστρίας (24 εκατομμύρια), το ελάχιστο επίπεδο που θα χρειαζόταν δηλαδή, ώστε να καταστεί πραγματική ατμομηχανή της διαλυμένης οικονομίας μας. Η αποκατάσταση της εικόνας της Αθήνας (και της Θεσσαλονίκης) αποτελεί δηλαδή προϋπόθεση για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Ελπίζω κάποιος να το καταλάβει, πριν είναι πολύ αργά...