Ας πάρουμε ως υπόθεση εργασίας δηλαδή ότι έχει σε όλα δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ και το Documento, και ότι ακόμη και οι πιο ακραίες επιθέσεις του Πολάκη ευσταθούν. Οπερ θα σήμαινε ότι έχουμε να κάνουμε με διεφθαρμένους που χρησιμοποιούν την ισχύ που τους δίνει η θέση τους για να κάνουν τις δουλειές τους ή να παίρνουν μερίδιο από τις δουλειές των άλλων.
Αρκεί ένα τέτοιο κλίμα σήψης για να αλλάξει τις πολιτικές ισορροπίες εν όψει εκλογών; Προς το παρόν αμφιβάλλω. Πρώτον, γιατί η εμπιστοσύνη στους δημοκρατικούς θεσμούς – κυβέρνηση, αντιπολίτευση, μίντια, δικαιοσύνη - έχει προ πολλού χαθεί. Διάχυτη είναι η εντύπωση ότι «όλοι τα ίδια κάνουν».
Δεν θα επεκταθώ στο πόσο δικαιολογημένες είναι αυτές οι μηδενιστικές και απόλυτες πεποιθήσεις – είτε για την κυβέρνηση είτε για την αντιπολίτευση. Δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα. Το θέμα είναι ότι η αντιπολίτευση είναι δύσκολο να κερδίσει εκλογές προτάσσοντας τα καθαρά της χέρια, γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι τα χέρια των άλλων είναι απόλυτα καθαρά. Σε μία κοινωνία καχύποπτων, είναι δύσκολο να πιστέψουν ότι έχεις αγαθές προθέσεις ακόμη και αν έχεις φωτοστέφανο στο κεφάλι, πολλώ δε μάλλον όταν κουβαλάς μπαγκάζια με άπλυτα από το παρελθόν.
Τι θα μετρήσει επομένως;
Κυρίως οι προσδοκίες για τις διαχειριστικές ικανότητες όσων διεκδικούν την ψήφο μας. Και εκεί, όπως και να το κάνουμε, η εδραία εντύπωση είναι ότι η κυβέρνηση υπερτερεί: ότι ο Χατζηδάκης και ο Τσακλόγλου μείωσαν τους χρόνους απονομής συντάξεων σε σχέση με την εποχή Αχτσιόγλου ή Κατρούγκαλου, ότι ο Δένδιας είναι πιο «στιβαρός» στα εξωτερικά από οτιδήποτε έχει να αντιτάξει η αντιπολίτευση, ότι τα Γκοβ-Τζι-Αρ του Πιερρακάκη βελτίωσαν την καθημερινότητα σε σχέση με την εποχή ΣΥΡΙΖΑ, ότι η οικονομία επί Σταϊκούρα/Πατέλη πάει πολύ καλύτερα απ’ ότι πήγαινε με τον Τσακαλώτο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα δεν έχει σοβαρά προβλήματα – τα έχει αναδείξει πολλάκις η στήλη και το reporter και αν αρχίσω να τα απαριθμώ εδώ θα με κατηγορήσει πάλι καλή φίλη και αναγνώστης ότι είμαι πολυλογάς.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν έχουν πείσει ότι έχουν λύσεις γι’αυτό το μπάχαλο που ζούμε. Δεν έχουν φέρει στο προσκήνιο νέα πρόσωπα που να πείθουν, ενώ είχαν όλο το χρόνο που χρειάζεται στη διάθεσή τους για ανανέωση. Σε αυτή την μπόχα των σκανδάλων λοιπόν, η ανάσα δροσιάς λείπει.
Οπότε, ο κόσμος θα κοιτάξει απλώς και μόνο ποιοι μπορούν να του κάνουν τη δουλίτσα του: να του μειώσουν τους φόρους, να τον αφήσουν να κτίσει σε αυτό το κτηματάκι εκτός σχεδίου, να του δώσουν κάνα επίδομα, καμία αυξησούλα στη σύνταξη.
Ακόμη και όσοι δεν έχουν αυτή τη θλιβερή νοοτροπία του μικρομεσαίου και δεν κοιτάνε μόνο πόσα θα αρπάξουν τα οπίσθια τους και διαβάζουν τι λέει ο Βενιζέλος και ο Αλιβιζάτος και γενικώς θεωρούν οι ίδιοι ότι έχουν λίγο παραπάνω ποιότητα είναι πιθανό να ξαναψηφίσουν τον Μητσοτάκη, έστω κρατώντας τη μύτη τους, όπως είχα γράψει τον Αύγουστο, για να μην επιστρέψει ο Πολάκης. Ίσως όχι αρκετοί για αυτοδυναμία, αλλά αρκετοί για να μη γυρίσει το παιχνίδι υπέρ της αντιπολίτευσης.
Και όσοι δεν μπορούμε να μπούμε σε αυτήν τη λούμπα; Και ναι μεν έχουμε ηθικούς ενδοιασμούς για τους μεν, αλλά δεν έχουμε πειστεί από τους δε; Μουρμουρίζουμε στα καφενεία για την κατάντια μας, μαζί με ομοϊδεάτες ουισκάκηδες και περιμένουμε. Τι ακριβώς δεν ξέρω, ίσως να έλθει το επόμενο ποτό.
