Ας ξεκινήσουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ: πρέπει να είναι πραγματικά τυφλός κανείς για να μη βλέπει ότι Αλέξης Τσίπρας ούτε είναι ούτε ήταν αριστερός. Όχι μόνο έκανε κυβέρνηση συνεργασίας με ψεκασμένους, αλλά ο ίδιος δεν έχανε ευκαιρία επί τέσσερα χρόνια να επιδεικνύει τις εγκάρδιες σχέσεις του με τον Πάνο Καμμένο με δημόσιους εναγκαλισμούς. Πολλοί ΑΝΕΛ μάλιστα μεταπήδησαν και ενσωματώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Συγγνώμη σύντροφοι, επί ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε το όνειδος της Μόριας; Ποια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση θα δεχόταν το συστηματικό βασανισμό μεταναστών και προσφύγων που συνειδητά επέλεξε ως αποτρεπτική πολιτική για το μεταναστευτικό ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο Τσίπρας δεν τα έκανε πλακάκια με τους Καραμανλικούς – από Προκόπη Παυλόπουλο παλαιότερα μέχρι Ευάγγελο Αντώναρο εσχάτως; Πως ανεχθήκατε να σας φορέσει για υπουργό δικαιοσύνης τον πρώην διοικητή της ΕΥΠ (!) επί Καραμανλή και να ζητά την πολιτική «ευλογία» συντηρητικών ιεραρχών; Καλά, δεν το συζητάμε που μας έπρηξε ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις είναι γερμανοτσολιάδες και όχι μόνο μνημόνιο εφάρμοσε, έγινε και κολλητός με την Μέρκελ στο τέλος. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι υπάρχει έστω και ένα δράμι ιδεολογίας σε αυτόν τον άνθρωπο, αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η εξουσία; Και γιατί αναλώνεστε σε ατέρμονες αναλύσεις στα αριστερά σάιτ και στα σόσιαλ αυτές τις μέρες για το πως θα διασωθεί και θα ανακάμψει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ; Πραγματικά με ξεπερνάει…

Πάμε τώρα στο άλλο άκρο, τους ακρο-κεντρώους, που μας έχουν φλομώσει στα σόσιαλ για τις εθνοσωτήριες περγαμηνές του κ. Μητσοτάκη. Πραγματικά δεν το χωράει ο νους μου πως άνθρωποι που προσδιορίζονται ως μετριοπαθείς, εκσυγχρονιστές, «ΜενουμΕυρωπαίοι» αν θέλετε, προσπέρασαν έτσι τις υποκλοπές και τις αποκαλύψεις για τη λειτουργία της ΕΥΠ, η οποία ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του Μεγάρου Μαξίμου. Πως δεν τους ενοχλεί η οικογενειοκρατία, το ότι ο - πρώην και μέλλων – πρωθυπουργός έδωσε τέτοιες υπερεξουσίες στον ανιψιό του. Έχουν κάνει αβαβά πράγματα – όπως, π.χ., η επίθεση στις ανεξάρτητες αρχές – που αν είχαν γίνει επί ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν ανέβει στα καγκελα της Κομισιόν στις Βρυξέλλες και θα ούρλιαζαν «σώστε μας, έχουμε χούντα». Αν καιγόταν επί ΣΥΡΙΖΑ η Εύβοια έτσι όπως κάηκε επί Μητσοτάκη, ή αν ο Καραμανλής ήταν υπουργός μεταφορών επί ΣΥΡΙΖΑ, θα διαβάζαμε κατεβατά ολόκληρα από καθηγητάδες στην Καθημερινή για τη συστημική ανεπάρκεια των αριστερών κυβερνήσεων. 

Κυρίως ενοχλούμαι από αυτούς τους ανθρώπους γιατί κάποτε θεωρούσα ότι είμαι ένας από αυτούς. Ήμουν από την πλευρά τους όταν υβριζόμενοι και λοιδορούμενοι υπερασπιζόμασταν την ανάγκη μιας επώδυνης δημοσιονομικής προσαρμογής, επειδή η κυβέρνηση του Κώστα του Καραμανλή, του Ακάματου, τίναξε την μπάνκα στον αέρα και μας παρέδωσε τα  διψήφια δίδυμα ελλείμματα που μας κατέστρεψαν. Και τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι ίδιοι βουλευτές που ψήφισαν κατά της δανειακής σύμβασης και του πρώτου Μνημονίου το 2010, δηλαδή ψήφισαν συνειδητά υπέρ της χρεοκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή, είναι η προσωποποίηση της υπευθυνότητας. 

Όσοι δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε ξεχάσει ούτε τα Ζάππεια, ούτε τα Προγράμματα της Θεσσαλονίκης. Βλέπουμε πως άνθρωποι άλλαξαν στρατόπεδα, πήγαν από τη ΝΔ στο ΣΥΡΙΖΑ, από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, πέρα-δώθε, έγιναν από αντι-μνημονιακοί μνημονιακοί και τώρα πάλι Κεϋνσιανοί, και αύριο ποιος ξέρει, ό,τι τους κρατήσει στην εξουσία. 

Δυστυχώς έχουμε εκπέσει από πολίτες σε οπαδούς – και αυτό ισχύει και για τα δύο στρατόπεδα. 

Τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι τα εξής: 

- Πως θα προσαρμοστούμε στις σύντομα ολέθριες συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και τις επιπτώσεις της στην αγροτική παραγωγή, τον τουρισμό, τις υποδομές μας, κλπ. 

- Πώς θα αντιμετωπίσουμε τη δημογραφική κατάρρευση που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, δημιουργώντας τρομερές ελλείψεις εργαζομένων από τον τουρισμό και την εστίαση, μέχρι τους εργάτες γης και τις υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας. Η μόνη λύση είναι η ένταξη, ενσωμάτωση και εξελληνισμός δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, κάτι που αρνούμαστε να συζητήσουμε. 

- Πως θα δημιουργήσουμε μία κοινωνία που ανέχεται μεν κάποιες ανισότητες, αλλά τουλάχιστον υπό την προϋπόθεση ότι ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας, παιδείας και μεταφορών μόνο όσοι έχουν να πληρώσουν. 

-  Πως θα διαχειριστούμε τη μετάβαση στην οικονομία μηδενικών ρύπων, κάτι το οποίο αποτελεί ανελαστική νομική υποχρέωση της Ελλάδας με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα που πλησιάζουν. 

-  Πως θα φτιάξουμε μία χώρα πιο ανθεκτική, ώστε να μην καταρρέουν τα πάντα σε περιόδους κρίσεων. Αυτό περιλαμβάνει από τα δημοσιονομικά, μέχρι το να μη μας βρει χωρίς μάσκες η επόμενη πανδημία και χωρίς τρόφιμα και φάρμακα ένα πιθανό πυρηνικό ατύχημα στην Ουκρανία. 

- Πως θα αλλάξουμε μοντέλο ανάπτυξης, ώστε να μην εξαρτόμαστε αποκλειστικά από τον τουρισμό, τις χρυσές βίζες, την εστίαση και το real estate, τομείς που και ευάλωτοι σε σοκ είναι και το περιβάλλον της χωρας καταστρέφουν και τρομερές κοινωνικές ανισότητες έχουν δημιουργήσει (κρίση στέγασης). 

- Πως θα αποκτήσουμε επιτέλους ανεξάρτητους, αποτελεσματικούς και αξιόπιστους θεσμούς – από δικαιοσύνη και εποπτικές αρχές, μέχρι αστυνομία και μέσα ενημέρωσης. 

Τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν συζητήθηκε ουσιαστικά στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Ήταν τα μόνα θέματα για τα οποία δεν ξεκατινιάστηκαν Ζαίοι και Κυριακίστας, παρότι υποτίθεται ότι και για τους αριστερούς και για τους εκσυγχρονιστές θα πρέπει να είναι κεντρικά ζητήματα. 

«Αλλά αυτοί είστε», όπως έχει πει και ο Κουτσούμπας. Σε αυτή τη φράση, όπως φαίνεται, χωράει όλη η Ελλάδα.