Κι’ όταν λέμε «αμερικανιές» εννοούμε τις ιλουστρασιόν παρουσιάσεις, όχι του επί της ουσίας κυβερνητικού έργου, αλλά τις στημένες φιέστες, ανεξήγητης λατρείας προς τον πρωθυπουργό της χώρας που, αναμφίβολα, δεν έκανε τίποτα για να δικαιούται να τις …εισπράττει.

Η «αμερικανιά», όπως έχουν διαπιστώσει, διεθνώς αναγνωρισμένοι επικοινωνιολόγοι, είναι η σύνθεση εικόνας και ήχου, που μέσω της μετάδοσης της, από τα φιλοκυβερνητικά και όχι μόνον, μέσα μαζικής ενημέρωσης, στοχεύει στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από ζέοντα προβλήματα, στην «ύπουλη» κατεύθυνση της προς «λάϊφ στάϊλ» παραστάσεις, που ενισχύουν το προφίλ του λατρεμένου ηγέτη και στην καθήλωση της, όπως γίνεται με τους ψυχασθενείς, σε μια πλαστή πραγματικότητα.

Στόχος της είναι, να εγκατασταθεί για τα καλά στο πίσω μέρος του εγκεφάλου των ταλαίπωρων τηλεθεατών, η εντύπωση ότι αυτή η κυβέρνηση, που έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα, για τα επόμενα πενήντα χρόνια, έχει την αμέριστη στήριξη των συνταξιούχων που ψωμολυσσάνε, των ανέργων που δεν βρίσκουν δουλειά και τους «μάρανε» το κυνήγι της «μαύρης εργασίας» απ’ όπου τρώνε ένα κομμάτι ψωμί και των τσακισμένων από την φορολογία ελεύθερων επαγγελματιών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών.

Κακά τα ψέματα, όμως, η επικοινωνιακή μέθοδος της «αμερικανιάς» εφαρμόσθηκε, με επιτυχία είναι η αλήθεια, στα σοβιετικού τύπου ολοκληρωτικά καθεστώτα και στις δικτατορίες, πολύ πριν πάρουν χαμπάρι οι ίδιοι οι Αμερικάνοι.

Κι’ αυτό είναι το ανησυχητικό, για την πορεία της όποιας δημοκρατίας υπάρχει ακόμη στην Ελλάδα.

Και το ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι, θύματα της «αμερικανιάς» στην επικοινωνιακή πολιτική, έχουν πέσει και τα κόμματα της αξιωματικής και ευρείας αντιπολίτευσης, οι ηγέτες των οποίων είτε φωτογραφίζονται με τους «χρυσούς» του πόλο είτε χτυπάνε τατουάζ στα χέρια, με το όνομα του κόμματος που εκπροσωπούν.

Δυστυχώς, όσο υπάρχουν εγκατεστημένα κλιμάκια της CIAστα υπόγεια της ΕΥΠ και όσο Αμερικάνοι «σύμβουλοι» έχουν αναλάβει τα ηνία της επικοινωνίας, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, δύσκολα θα γλυτώσουμε από τις «αμερικανιές»

Και δυστυχέστερο είναι το συμπέρασμα ότι, αυτές οι «αμερικανιές» εύκολα καταπίνονται από έναν λαό που, στην πλειοψηφία του, είναι αναλφάβητος, ημιμαθής, επιρρεπής προς την αποδοχή εύκολων λύσεων και την κατάποση υποσχέσεων, διακρίνεται από την έντονη έλλειψη αμφισβήτησης αυτού που βλέπει και από μία «κούραση» ν’ ασχοληθεί με τα επί της ουσίας τεκταινόμενα.