Πρώτον από τα στοιχεία που δείχνουν ότι η μερική απασχόληση , με τα λίγα ευρώ ως αμοιβή, είναι πλέον μία μόνιμη κατάσταση στον εργασιακό τομέα. Πάνω από 52% των εργαζομένων είναι στην μερική απασχόληση σύμφώνως προς τα στοιχεία της ΕΡΓΑΝΗ.Που σημαίνει ότι λίγο κάτω από το 48% είναι οι μονίμως απασχολούμενοι.
Δεν συμβαίνει βεβαίως αυτό μόνον επειδή οι επιχειρηματίες εκμεταλλεύονται την μεγάλη ζήτηση εργασίας, αλλά διότι αδυνατούν, λόγω της μείωσης της κατανάλωσης να επιβιωσουν οι επιχειρήσεις τους.
Η πραγματικότητα αυτή επιβεβαιώνεται από μία δεύτερη διαπιστωση. Τα τελευταία χρόνια –χωρίς να έχει αλλάξει σήμερα η κατάσταση- μία βόλτα σε ένα κεντρικό εμπορικό σημείο των Αθηνών είναι ο αψευδής μάρτυρας του τι έχει συμβεί στην ελληνική Οικονομία. Δεν έχει παρά να περπατήσει κανείς στο μεγάλο τετράγωνο που περικλείεται από τις οδούς Πεσμαζόγλου Σταδίου, Εμμανουήλ Μπενάκη και Πανεπιστημίου και κυρίως να μπει στις στοές Νικολούδη, Πεσμαζόγλου και στην Στοά του Βιβλίου για να αντικρύσει εικόνες που συναντούσε κανείς στα ταξίδια του στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, πριν από την πτώση του. Άδεια καταστήματα –μία μάλιστα στοά από αυτές έχει μόνο δύο μαγαζιά να λειτουργούν- μιζέρια και κατήφεια και θλίψη για μία περιοχή που έσφυζε, άλλοτε από ζωή.
Η μαγική λέξη για την κατάντια αυτή είναι μία. Κατανάλωση. Όμως η κατανάλωση έχει ως προϋπόθεση να υπάρχει εισόδημα. Έχει ακόμη ως προϋπόθεση τη ρευστότητα στην αγορά την οποία εξασφαλίζουν οι τράπεζες. Έτσι κινούνται οι Οικονομίες. Τις αποταμιεύσεις τις εκμεταλλεύονται οι τράπεζες, ρίχνουν χρήμα στην αγορά, μέσω των επιχειρηματιών και το χρήμα αυτό τους επιστρέφει με κέρδος μέσω των τόκων, καθώς κεφάλαιο και τόκο τον καταβάλει πίσω ο δανειοδοτημένος επιχειρηματίας και επαγγελματίας.
Όμως τις τράπεζες τις χρεωκόπησαν τα κράτη. Διότι οι τράπεζες δάνειζαν τα κράτη. Όταν τα κράτη χρεοκοπούν ή χάνουν την διεθνή τους αξιοπιστία και καταρρέουν, είναι υποχρεωμένα να διασώσουν τις τράπεζες για να μη καταρρεύσουν μαζί του και χάσει τα λεφτά της και η κοινωνία που δεν φταίει σε τίποτε. Το μόνο ίσως λάθος που κάνει η κοινωνία –κυρίως η ελληνική - είναι ότι εμπιστεύεται το...κράτος. Δανείζεται επομένως το κράτος γι΄αυτήν την διάσωση -μεσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών- και αυξάνει το χρέος του που για να αποπληρωθεί χρειάζεται να αυξήσει τα έσοδά του, βάζει φόρους, συνήθως υπέρογκους, οι πολίτες χάνουν εισόδημα, η κοινωνία φτωχοποιείται, η κατανάλωση πέφτει και αυτός ο φαύλος κύκλος που δημιουργεί η οικονομική συνάφεια κράτους και τραπεζών, σε μία περίοδο κρίσης, δημιουργεί και την ασφυξία στην Οικονομία. Με αποτέλεσμα κλείσιμο επιχειρήσεων. Αυξανόμενη ανεργία. Καταστροφική λιτότητα που στερεί χρήματα από την κατανάλωση και οδηγεί σε ακόμη περισσότερες κλειστές επιχειρήσεις και σε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας.
Πως μπορούμε να βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο; Όχι βεβαίως με τις αερολογίες του ΣΥΡΙΖΑ, η συνταγή του οποίου είναι «πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χονδρή». Γι’αυτό και παραμένει απελπισμένη η ελληνική κοινωνία και η μετανάστευση θυμίζει δεκαετίες του ΄50 και του ΄60