Δύο απορίες. Η μία υποδηλώνει τη προχειρότητα του συνταγματικού νομοθέτη –δηλαδή της Βουλής. Και η άλλη απορία αποκαλύπτει την ανασφάλεια του πολιτικού προσωπικού.

Η πρώτη απορία. Γιατί υπερψηφίστηκε το άρθρο 32 παρ.4  που  αποσυνδέει την εκλογή ΠτΔ από την διάλυση  της Βουλής, αλλά προβλέπει -μετά από άκαρπες και αλλεπάλληλες  προσπάθειες της Βουλής   να εκλέξει εντός εξαμήνου Πρόεδρο- εκλογή  του από τον  λαό, τη στιγμή  που καταψηφίστηκε  (αναθεώρηση  άρθρου  30) η απ’ευθείας ανάδειξη  του  Προέδρου από τόν λαό; Το μη αναθεωρούμενο άρθρο 30 προβλέπει εκλογή από την Βουλή!! Πλήρης αντίφαση.  Προχειρολογεί ο συνταγματικός νομοθέτης ή  χρειάζεται η συνταγματική κατοχύρωση της  παρουσίας  ψυχιάτρου   στο ελληνικό κοινοβούλιο;

Η δεύτερη απορία. Ποιά η σκοπιμότητα του άρθρου 37 παρ. 2 για την καθιέρωση υποχρεωτικά  το να  έχει βουλευτική  ιδιότητα ο πρωθυπουργός; Θεωρεί το εγχώριο πολιτικό σύστημα ότι   δεν υπάρχουν καλύτεροι των δικών  του μελών, οι οποίοι μάλιστα δεν νοιάζονται για  κανένα  πολιτικό κόστος που έχει ανασχέσει  οποιαδήποτε  μεταρρύθμιση της προκοπής;

Και μία τρίτη απορία που αποκαλύπτει την λαϊκίστικη νοοτροπία της αριστερής κυβέρνησης Τι σημαίνει η καθιέρωση της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας; Το νομοθετικό δικαίωμα ανήκει στην Βουλή  και στην εκάστοτε κυβέρνηση, διότι διαφορετικά καταργείται το αντιπροσωπευτικό σύστήμα. Ας προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ την σχετική λαϊκίστικη αυτή αναθεώρηση στον... Κίμ Γιονγκ Ουν.