Παλαιότερη  έρευνα του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, που είχε γίνει σε πάνω από 120 ελληνικές επιχειρήσεις, διαπίστωνε τεράστια κενά σε παρά πολλές ειδικότητες που αφορούν τη νέα παραγωγική διαδικασία. Συγκεκριμένα το 62% των επιχειρήσεων είχε δηλώσει πως δυσκολεύεται να βρει στελέχη με τριτοβάθμια εκπαίδευση που να μπορούν να καλύπτουν τις εργασιακές ανάγκες για «ειδικότητες αιχμής»(!).

Ενώ και για τα στελέχη με κατώτερη εκπαίδευση από την τριτοβάθμια, το 52% των επιχειρήσεων ανέφερε πως δυσκολεύεται να βρει τα κατάλληλα εκπαιδευμένα πρόσωπα!

Κατόπιν αυτών, δικαιολογημένα για τους εκπροσώπους της Οικονομίας μας η Εκπαίδευση είναι ο μεγάλος ασθενής της χώρας, αφού η Παιδεία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε ανάπτυξης.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι τους ραγδαίους ρυθμούς ανάπτυξης η Ιρλανδία, πριν την γενικευμένη διεθνώς οικονομική κρίση,  τους είχε πετύχει, όχι μόνο θεσπίζοντας κίνητρα για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, αλλά, κυρίως, επενδύοντας στην Παιδεία και στη γνώση των νέων τεχνολογιών, ώστε δια των ξένων επενδύσεων να εξασφαλίζει συγχρόνως και υψηλή προστιθέμενη αξία.

Στην χώρα μας καμμία προσπάθεια δεν έχει γίνει για την σύνδεση Παιδείας και Οικονομίας, κυρίως λόγω ιδεοληψιών Μία σύνδεση δηλαδή η οποία θα πρέπει να ξεκινάει από τον επαγγελματικό προσανατολισμό, «εξ απαλών ονύχων» και, να διευρύνεται με τη διαμόρφωση του κατάλληλου εκπαιδευτικού πλαισίου για τη δημιουργία στελεχών και επιστημόνων. Έτσι ώστε, τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και τα ΤΕΙ να αποτελούν δεξαμενές άντλησης προσωπικού για τις επιχειρήσεις, επί τη βάσει των αναγκών τους, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις προηγμένες χώρες του δυτικού κόσμου.