Θα πρέπει, όμως, να μείνει αδιάφορη η δικαιοσύνη στην κριτική που της ασκείται και στον κλονισμό της εμπιστοσύνης του κόσμου; 

Μια εγγύτερη προσέγγιση του ζητήματος δείχνει ότι ο κλονισμός της εμπιστοσύνης του κόσμου στη δικαιοσύνη, συνδέεται με την αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας της. Θεσμικά η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, αφού το προβλέπει και το Σύνταγμά μας. Όμως η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης δεν αρκεί να εκφράζεται στο Σύνταγμα. Θα πρέπει να ισχύει και να εκδηλώνεται έμπρακτα μέσα από τις δικαιοδοτικές κρίσεις των δικαστηρίων. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, κλονίζεται η εμπιστοσύνη του κόσμου ο οποίος μιλάει για συγκάλυψη. Σε αυτό δεν θα πρέπει να μένει αδιάφορη η δικαιοσύνη. Το ζητούμενο, συνεπώς είναι η αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας τη δικαιοσύνης η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στον κλονισμό της εμπιστοσύνης του κόσμου. 

Η εποχή, (1928), που ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου Αντώνιος Ζηλήμων, απάντησε στον κλητήρα που του έστειλε ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος για να του ζητήσει να συναντηθούν ότι «… Πείτε παρακαλώ στον κύριο πρωθυπουργό ότι ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου από της ογδόης πρωινής μέχρι της τρίτης απογευματινής βρίσκεται στο γραφείο του εργαζόμενος. Θα θεωρήσει μεγάλη τιμή του εάν ο πρωθυπουργός τον επισκεφθεί…», έχει προ πολλού παρέλθει, αν κρίνουμε από την πρόσληψη πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου ως νομικής συμβούλου πολιτικού κόμματος. 

Εδώ και πολύ καιρό στον τόπο μας, η νομοθετική εξουσία ασκείται από μία βουλή που απλώς εκτελεί μηχανικά τις εντολές της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση εκτελεί μηχανικά τις εντολές είτε ενός πανίσχυρου πρωθυπουργού, είτε κάποιων χαρτογιακάδων της γραφειοκρατίας των Βρυξελών. Ο δημόσιος τομέας κατά κοινή παραδοχή είναι ο μεγάλος ασθενής. Όσο και αν κάποιοι, προκειμένου να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, προσπαθούν να επιρρίψουν τις ευθύνες για το «Μάτι» και για τα «Τέμπη» στην εκάστοτε κυβέρνηση, ο βασικός υπεύθυνος δεν είναι άλλος από αυτό το μεγάλο ασθενή. Οι βαθύτερες πολιτικές ευθύνες συνίστανται στη διαχρονική άρνηση όλων των πολιτικών κομμάτων να θίξουν τα συμφέροντα αυτού του μεγάλου ασθενούς. Σε αυτό λοιπόν το νοσηρό περιβάλλον μήπως εν τέλει απλώς «η μπάλα παίρνει και τη δικαιοσύνη»; Εν μέρει ισχύει και αυτό. Όμως, μόνο εν μέρει. Διότι, κάποια δείγματα γραφής, έθεσαν εν αμφιβόλω την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και έτσι κλόνισαν την εμπιστοσύνη του κόσμου. Αυτό συνέβη και θα συνεχίσει να συμβαίνει, κυρίως στις περιπτώσεις που τα δικαστήρια θα καλούνται να επιλύσουν ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία δεν επιλύονται έγκαιρα από τη νομοθετική εξουσία η οποία όφειλε να είχε ενεργήσει. 

Η επίλυση των γενικών κοινωνικών προβλημάτων δεν είναι στα έργα των δικαστηρίων. Είναι έργο νομοθετικών επιλογών με πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Δυστυχώς, υπάρχουν όχι λίγες περιπτώσεις που, λόγω αδιαφορίας του κράτους, η «καυτή πατάτα» βρέθηκε στα χέρια της δικαιοσύνης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, είναι η υπόθεση των δανείων σε ελβετικό φράγκο, και η υπόθεση των funds. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ο Άρειος Πάγος, ακολούθησε φιλοτραπεζική και φιλοκυβερνητική επιλογή που επέτεινε την καχυποψία του κόσμου ότι η δικαιοσύνη δέχεται επιρροές. Ιδίως στην περίπτωση των funds, η ασυνήθιστη ταχύτητα με την οποία εκδόθηκε η απόφαση από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, δεν άφησε αμφιβολία στην κοινή γνώμη, ότι είχε παρέμβει «ξένος δάκτυλος». Δεν ήταν ο ρόλος της δικαιοσύνης η διάσωση των τραπεζών και η προνομιακή μεταχείριση των funds. Τα σχετικά ζητήματα έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί με νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης οι οποίες θα ελάμβαναν υπόψη τα δεδομένα και θα στάθμιζαν τα εκατέρωθεν συμφέροντα και τις συνέπειες. Η επίλυσή τους από τα δικαστήρια, με αποφάσεις που όχι άδικα δέχθηκαν σημαντική κριτική, κλόνισε την εμπιστοσύνη του κόσμου στη δικαιοσύνη και σήμερα δίδει τροφή στην άδικη αμφισβήτηση του ρόλου της δικαιοσύνης στην τραγωδία στα «Τέμπη», ενώ έδωσε λαβή και στη γνωστή επιεικώς απαράδεκτη δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η κατοχύρωση της πραγματικής ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης είναι ζήτημα Δημοκρατίας που μας αφορά όλους. Όχι μόνο το νομικό κόσμο. Αφορά όλο τον κόσμο. Αφορά και κάθε μεμονωμένο ενσυνείδητο δικαστή ο οποίος θίγεται όταν βλέπει ότι στις μαζικές συγκεντρώσεις για τα «Τέμπη» σε όλη τη χώρα, το αίτημα είναι «Δικαιοσύνη». Ωσάν το έλλειμα να είναι τάχα η «Δικαιοσύνη». Όμως, η πραγματική ανεξαρτησία δικαιοσύνης δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας παραχώρησης στην οποία προβαίνουν υπέρ αυτής οι άλλες εξουσίες. Ούτε ο διορισμός των προεδρείων των ανωτάτων δικαστηρίων καθιστά τη δικαιοσύνη υποτελή στις άλλες εξουσίες. Αυτό σημαίνει ότι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης δεν είναι κανενός άλλου έργο, παρά μόνο των λειτουργών που την απονέμουν.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr