Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ αντιμετωπίστηκε με μειδίαμα από τους αντιπάλους του εντός και εκτός κόμματος. Λίγο ο τρόπος που εξελίχθηκε η εκλογική διαδικασία λίγο οι συμμαχίες που χρειάστηκε για να εκλεγεί δημιούργησαν την αίσθηση ενός ηγέτη υπό προθεσμία. Αυτή την αίσθηση ήλθε ο ίδιος να την αναστρέψει και να την ανατρέψει με τις επιλογές του αλλά – και κυρίως μ αυτή – με την προσωπική του δουλειά.
Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουν ότι τα πολιτικά κόμματα και ειδικά ΝΔ και ΠαΣοΚ οφείλουν υπέρογκα ποσά σε τράπεζες από τραπεζικούς δανεισμούς. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά έχουν γίνει –ειδικά στο κόμμα του Μητσοτάκη- κινήσεις για περιστολή των δαπανών και την οικονομική εξυγίανση των αρτηριοσκληρωτικών μηχανισμών που αποτελούν τα πολιτικά κόμματα. Αθόρυβα αλλά αταλάντευτα διπλοθεσίτες, τριπλοθεσίτες, συνταξιούχοι και διάφοροι άλλοι που είχαν βρει ένα ακόμα εισόδημα από τις –όποιες- σάρκες της Νέας Δημοκρατίας πήραν την άγουσα για το σπίτι τους. Και αυτό έγινε με προσωπική επιμονή του αρχηγού της, ο οποίος κώφευσε σε όλους όσοι σήκωσαν το τηλέφωνο να μεσολαβήσουν, και δεν ήταν ούτε λίγοι ούτε ανίσχυροι. Ο Μητσοτάκης –στην παράταξή του τουλάχιστον για την ώρα- εφαρμόζει το δόγμα λίγοι και με βάση την ικανότητά τους. Μένει αυτό να αποδειχτεί αν θα μπορέσει να το διατηρήσει και με τη ΝΔ κόμμα εξουσίας.
Ανάλογη πυγμή δείχνει να επιδεικνύει (σχεδόν σε απόλυτο βαθμό) ο –πιθανότατα- επόμενος πρωθυπουργός και στα ζητήματα που προκύπτουν με τους διαφόρους συνεργάτες του σε θέματα ηθικής τάξης, μικρά ή μεγάλα. Αν και το πισωγύρισμα στην περίπτωση Μπογδάνου έχει καταγραφεί, η άμεση αντίδρασή του στη συνέχεια σε ζητήματα είτε «ανήθικων» tweets είτε «νόμιμων» πλην όμως μη ηθικών συμπεριφορών δεν μπορεί παρά να καταγραφεί θετικά. Όποιος μπορεί έστω και ελάχιστα να υπονομεύσει την πορεία προς την εξουσία της ΝΔ είτε την εικόνα του ίδιου του προέδρου της καρατομείτε με συνοπτικές διαδικασίες. Και αυτό είναι δείγμα ενός προέδρου που μεταμορφώνεται πλέον σε ηγέτη. Και εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο στοίχημα. Η διαχείριση της επερχόμενης νίκης από τη ΝΔ και τα δείγματα γραφής που θα δώσει ο Κυριάκος σαν πρωθυπουργός.
Είναι εμφανές σε όλους ότι μαθαίνει από τα λάθη του, όπως για παράδειγμα την αναδίπλωσή του από την γραφική εμμονή που είχε στην αρχή να ζητάει συνεχώς εκλογές. Επίσης διαβλέπει κανείς μια μεθοδικότητα στην τοποθέτηση σε θέσεις κλειδιά ανθρώπους με κριτήριο πρωτίστως την ικανότητα ή τον συμβολισμό που επιθυμεί να προσδώσει – ακόμα κι αν αυτοί δεν συνοδεύονται από τις ανάλογες κομματικές περγαμηνές. Η επιλογή του Στέλιου Κυμπουρόπουλου (πριν τον θόρυβο με τον Πολλάκη) έδωσε ένα απτό και συγκεκριμένο δείγμα γραφής. Η επιλογή του πρώην Πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμένου για το επικρατείας συνεχίζει στην ίδια ρότα και μάλιστα απ’ ότι φαίνεται με μια συμφωνία κυρίων να σηκώσει ο δεύτερος το ιδιαίτερα σοβαρό βάρος του εκσυγχρονισμού του συντάγματος μέσω της αναθεώρησης. Ακόμα και η επερχόμενη είσοδος στη Βουλή του κατά γενική ομολογία πολύ ικανού και πραγματικά ανθρώπου χαμηλών τόνων καθηγητή Γιώργου Γεραπετρίτη δεν αποτέλεσε έκπληξη για εκείνους που είναι κοντά στον Πρόεδρο της ΝΔ και γνωρίζουν τον τρόπο που σκέφτεται.
Η επικράτηση λοιπόν της ΝΔ, με την αυτοδυναμία λίγο ή πολύ δεδομένη, θα αποτελέσει το μεγάλο και σημαντικό τεστ για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι επιλογές των προσώπων που θα συμμετάσχουν στην κυβέρνησή ΤΟΥ θα αποτελέσουν το κριτήριο για το πόσο θα μιλάμε για μια κυβέρνηση με την σφραγίδα του πρωθυπουργού η για μια κυβέρνηση αποτέλεσμα παζαριών και εσωκομματικών ισορροπιών. Για παράδειγμα η διαφαινόμενη επιλογή του κ. Σπήλιου Λιβανού στη θέση του υφυπουργού οικονομίας με αρμοδιότητα τις επενδύσεις και την ανάπτυξη (με κριτήριο του backround του και τις ικανότητές του) αποτελεί μια επιλογή ενταγμένη στο «δόγμα διακυβέρνησης Μητσοτάκη». Θα μπορέσει όμως να ακολουθήσει το ίδιο δόγμα για όλα τα μέλη της κυβέρνησής του; Κι αν ναι, θα αντέξει τις αναταράξεις της επόμενης μέρας;
Η κοινωνία –ας το γνωρίζει αυτό ο κ. Μητσοτάκης- περιμένει τελικά από τον ίδιο (όπως και από όλους τους πριν και μετά) αυτό ακριβώς: την αυτονόητη αξιοκρατία.