Η περίφημη πλέον φράση «Η Ελλάς πολιτικά, αμυντικά ,οικονομικά, πολιτιστικά ανήκει εις τη Δύση» του –για πολλούς Εθνάρχη- Κωνσταντίνου Καραμανλή εμπεριέχει μέσα της μια μεγάλη αλήθεια. Για να υπάρχει και στο μέλλον Ελλάς, ως ελεύθερη και δημοκρατική χώρα θα πρέπει να ανήκει εις τη Δύση. Πέρα από την κοινή μοίρα που μας δένει με τους αδελφούς Κύπριους, πέρα από την όποια ομπρέλα και στήριξη μπορεί να έχουμε από τους «εταίρους» μας Ευρωπαίους, πέρα ακόμα και από την «προστασία» από το «Θείο Σάμ», τους «μεγάλους» Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, πέρα ακόμη κι από το «Ξανθό Γένος» η Realpolitik επιβάλει στην χώρα μας να ευθυγραμμιστεί και να συμπράξει με το μοναδικό κράτος στην εγγύς Ανατολή με το οποίο έχουμε απολύτως κοινά εθνικά συμφέροντα: Το κράτος του Ισραήλ.
Εφόσον σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας μπορούμε με γυμνό μάτι να δούμε ότι –κατά κάποιο τρόπο- ακολουθούμε βίους παράλληλους με τους Ισραηλινούς. Και αυτοί, όπως κι εμείς είναι μια χώρα με πληθυσμό περί τα δέκα εκατομμύρια με υπεράριθμους «δύστροπους» γείτονες που αναγκάζουν τους Ισραηλινούς να βρίσκονται διαρκώς σε απειλή, εντός και εκτός της πατρίδας τους. Και αν οι απειλές που δέχονται οι Ισραηλινοί είναι πολύ πιο άμεσες και ουσιαστικές θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι ούτε καν 20 χρόνια μετά από την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου χόρευε ζεϊμπέκικο στον Ισμαήλ Τζέμ (2001) και ο Κώστας Καραμανλής γινόταν κουμπάρος στο γάμο της κόρης του Ερντογάν (2004) φτάσαμε στο σημείο να μιλάνε οι γείτονες για «γαλάζιες πατρίδες» και τον «ποταπό Έλληνα» που θα τον πετάξουν στη θάλασσα.
Δυστυχώς είναι κάποια πράγματα που θα πρέπει να τα δούμε όπως είναι. Η πατρίδα μας, εφόσον θέλει να υπερασπίσει το κεκτημένο της Δημοκρατίας αλλά και του τρόπου ζωής που έχει επιλέξει θα πρέπει να τείνει μεν πάντα κλαδί ελιάς αλλά και να είναι έτοιμη να υπερασπιστεί την κυριαρχία και την ακεραιότητά της με την ισχύ. Και στην περίπτωση της αποδυναμωμένης αυτή την περίοδο Ελλάδα της κρίσης η ισχύς βρίσκεται «εν τη ενώσει». Και σε αυτή την περίπτωση η επιλογή των συνεργατών μας δεν θα πρέπει να πρέπει να γίνετε με βάση τις δηλώσεις υποστήριξης που κάνουν ή τα όπλα που είναι διατεθειμένοι να μας πουλήσουν αλλά στο κατά πόσο στην πραγματικότητα έχουν κοινά συμφέροντα με εμάς και είναι σε θέση και διαθέτουν την ικανότητα να δράσουν για να τα διαφυλάξουν.
Η διεθνής γεωπολιτική σκακιέρα, όπως είναι στημένη αυτή την στιγμή, επιτάσσει να επιλέξουμε τους φίλους μας προσεκτικά. Και κατά τη γνώμη το γράφοντος η ιδανική επιλογή δεν είναι άλλη από την επιλογή του Δαυίδ. Ας σταματήσουμε λοιπόν πολλοί από μας να δαιμονοποιούμε άδικα τους Εβραίους και ας προσπαθήσουμε να εμπνευστούμε και να παραδειγματιστούμε απ’ τα όσα έχει πετύχει μέχρι σήμερα το κράτος του Ισραήλ.