Η υπογραφή, στις 2/1/2020 στην Αθήνα, της συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού EastMed ήλθε για να αποκαταστήσει μια αδικία – τολμώ να πω – δεκαετιών: Την αποξένωση της χώρας μας από τον μοναδικό πραγματικό της σύμμαχο στη μέση Ανατολή, το Ισραήλ. Παράλληλα φαίνεται να κλείνει και ένας ιστορικός κύκλος που είχε ανοίξει με την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από των Κωνσταντίνο Μητσοτάκη καθώς σήμερα στην Πρωθυπουργία της χώρας βρίσκεται ο γιός του Κυριάκος.

Με μόλις δυο εβδομάδες πριν τις εκλογές να απομένουν φτάνει στο τέλος της μακράν η πιο μουγκή προεκλογική περίοδος από την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία και μετά. Αν δεν γίνει κανένα θαύμα (που για να γίνει θα πρέπει να πιστεύουν στα θαύματα και κατ’ επέκταση στη θεία παρέμβαση οι του Σύριζα) η χώρα θα εκλέξει και πάλι έναν Μητσοτάκη για πρωθυπουργό. Έναν Μητσοτάκη ο οποίος δεν φαίνεται να διαθέτει –φαινομενικά τουλάχιστον – το «πολιτικό βάρος» του πατέρα Κωνσταντίνου κάτι όμως που δεν είναι απαραίτητα κακό.

«Πιστεύω ότι αν η ζωή (με μικρό ζ διευκρινίζω) σου δώσει λεμόνια, θα πρέπει να κάνεις λεμονάδα. Στη συνέχεια βρες κάποιον που του ’χει δώσει Βότκα και κάντε πάρτι!»1