Και τους πίστεψαν κι άλλοι. Οι παππούδες μας, οι πατεράδες μας και μετά κι εμείς οι ίδιοι. Παλέψαμε. Αγωνιστήκαμε. Πετύχαμε. Αποτύχαμε. Προσπαθήσαμε. Πολεμήσαμε. Τεμπελιάσαμε. Κλάψαμε. Γελάσαμε. Πεινάσαμε. Φάγαμε. Διψάσαμε. Ήπιαμε. Μέχρι που κάποια στιγμή βολευτήκαμε και σταματήσαμε να προσπαθούμε άλλο.

 Ίσως και να νομίζαμε πως καταφέραμε να χτίσουμε κάτι πραγματικά καλό και στέρεο, με μία αδικαιολόγητη, όπως αποδείχθηκε, αλαζονεία.

Τώρα, είναι ξεκάθαρο πως φτάσαμε ως εκεί που μπορούσαμε. Τόσο μπορούσαμε. Για τόσο ήμασταν ικανοί. Αγγίξαμε το ταβάνι μας και πλέον έχει αρχίσει να μας παίρνει η κατηφόρα.

Προφανώς, το ταβάνι του δυτικού κόσμου δεν ήταν τελικά και πολύ ψηλό. Τώρα που πέφτουμε νιώθουμε πως το έδαφος δεν είναι και τόσο μακριά.

Κοινωνικές ανισότητες, φτώχεια, πόλεμοι, τρομοκρατία, φασισμός, ξενοφοβία, ξερολίαση, λαϊκισμός, ελιτισμός, φθόνος, μίσος. Ήταν όλα πάντα εδώ, αλλά καλά κρυμμένα. Ίσως και να κάναμε πως δεν τα βλέπουμε. Τώρα, έρχονται ξανά με ορμή κατά πάνω μας.

Το καράβι βούλιαξε, η αγάπη ξεθωριάζει, ο έρωτας παλεύει να μη χάσει τη μάχη με τη χυδαιότητα της εποχής, ο θάνατος μας γνέφει…

Κι εμείς εδώ. Πάνω στο ροζ φλαμίνγκο μας περιμένουμε τον επόμενο Αύγουστο που βγαίνουμε από τα Μνημόνια και την επιτροπεία. Ωραία. Say cheese για μία selfie.

Αφήνω εδώ την τρέλα του ISIS, τη μαλακία του Τραμπ, την αλαζονεία της Ευρώπης, τη νεοελληνική μιζέρια. Παίρνω τον Καραγάτση μου και πάω παραλία.