Επιτρέψτε μου να σχολιάσω το σίριαλ της παραίτησης Κοτζιά και της διφορούμενης αντίδρασης Τσίπρα με ένα συνδυασμό Σαββόπουλου-Χριστιανόπουλου, σε μουσική του πρώτου και στίχους του δεύτερου: «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας;»

Πραγματικά, πέρα από τους αμήχανους χειρισμούς του Αλέξη Τσίπρα, που είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να πάει κόντρα στον Πάνο Καμμένο γιατί θα τον ρίξει, προκαλεί πολλά ερωτηματικά η απόφαση του Νίκου Κοτζιά να εμφανιστεί ξαφνικά τώρα θιγμένος -μέχρι παραίτησης- επειδή ο πρωθυπουργός δεν τον στήριξε όσο περίμενε στην κόντρα του με τον υπουργό Άμυνας.

Παρόλες τις σχεδόν… διπολικές επιλογές στις οποίες τον έχει αναγκάσει σε πολλές περιπτώσεις η συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, ο Τσίπρας δεν έκανε ποτέ πίσω στη Συμφωνία των Πρεσπών και ούτε φαίνεται πως προτίθεται να το κάνει. Και άραγε ο κ. Κοτζιάς που τόσο πάλεψε για τη Συμφωνία των Πρεσπών, τι θα έλεγε αν ο Πρωθυπουργός επέλεγε να πάει σε εκλογές τώρα; Δεν θα έθετε σε κίνδυνο την εφαρμογή της Συμφωνίας; Τη Συμφωνία που καμαρώνει και παρουσιάζει ως "δικιά του" επιτυχία, δεν τη λυπάται να πάει στράφι έτσι, για ένα γινάτι;

Ο πρώην πια υπουργός Εξωτερικών δεν φαίνεται να τα σκέφτηκε αυτά και αποφάσισε να παραιτηθεί ασκώντας εξ αριστερών κριτική σε έναν πρωθυπουργό που ούτως ή άλλως έχει πάψει προ πολλού να είναι αριστερός, αλλά φαίνεται πως ο κ. Κοτζιάς δεν το είχε καταλάβει μέχρι την περασμένη Τρίτη.

«Έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις», έγραψε ο Νίκος Κοτζιάς στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter και αξίζει να σημειώσουμε πως ο παραπάνω στίχος είναι από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Οι παλιοί μας φίλοι». Σαν αποχαιρετισμός στους πρώην (;) συντρόφους μοιάζει η αφιέρωση.

Και η εξ αριστερών κριτική δεν σταμάτησε εκεί. Γιατί στη συνέχεια της ανάρτησής του ο Κοτζιάς (που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τον ευχαρίστησε για την αφοσίωσή του) θυμάται έναν στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου που έχει χρησιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια σε πλήθος διαδηλώσεων αριστερών κινημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο.

«Βαθιά να με θάψουν θέλησαν, ξέχασαν ότι είμαι σπόρος», έγραψε παραφράζοντας ελαφρώς τον αυθεντικό στίχο του Χριστιανόπουλου που κυκλοφόρησε στη συλλογή ποιημάτων «Το κορμί και το σαράκι» ως εξής: «και τι δεν κάνατε για να με θάψετε / όμως ξεχάσατε πώς ήμουν σπόρος».  

Σαν απειλή ακούγεται αυτό από τον Κοτζιά, που αποφάσισε να βγει από το χορό και πολλά τραγούδια λέει… Εξυμνώντας μάλιστα τον εαυτό του!

Θα επιμείνουμε, όμως, πως το μεγάλο ερωτηματικό είναι το «γιατί τώρα;» Έτσι ξαφνικά ένιωσε… θαμμένος σπόρος; Ή μήπως να φταίνε τα… θαμμένα κονδύλια των υπουργείων;

Μπορεί πάλι να είναι κάτι πιο προσωπικό ή και το «κόμμα» που μερίδα του αντιδρά στον Καμμένο και τον… τραβάει από το μανίκι, για να θυμηθούμε ένα άλλο στίχο του Σαββόπουλου.

Ας περάσουμε όμως και στην πλευρά Τσίπρα, που είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει όρεξη για τραγούδια. Βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση και ασφαλώς εκτίθεται από τις εξελίξεις, καθώς κάνει πλέον μπαμ ότι δεν μπορεί να πάει κόντρα στον Πάνο Καμμένο.

Ο Πρωθυπουργός τόνισε πως δεν θα ανεχθεί «διγλωσσία και προσωπικές στρατηγικές», ωστόσο, επέλεξε να πάει με τον Καμμένο και να αφήσει τον Κοτζιά. Να διώξει δηλαδή αυτόν με τον οποίο συμφωνεί και να συνεχίσει με αυτόν που διαφωνεί. Το λες και… παρατράγουδο.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, μόνη πράξη άξια αναφοράς του Πρωθυπουργού μετά την παραίτηση Κοτζιά αποτελεί η απόφασή του να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών. Γιατί πράγματι φέρνει τον Πάνο Καμμένο σε πιο δύσκολη θέση από αυτή που βρισκόταν προηγουμένως.

Ο υπουργός Άμυνας είχε την ευκολία να επιτίθεται στον Κοτζιά για τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά ταυτόχρονα  να στάζει μέλι για τον Αλέξη Τσίπρα. Τώρα που ο Πρωθυπουργός και ο ΥΠΕΞ είναι το ίδιο πρόσωπο, πώς θα κινηθεί;

Ξεβολεύεται κάπως ο Πάνος Καμμένος που, πάντως, εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι, όσο ο Αλέξης Τσίπρας δεν νιώθει έτοιμος να προχωρήσει σε εκλογές.

Οι εξελίξεις στην ΠΓΔΜ ίσως διευκολύνουν τον Τσίπρα, αν δεν καταφέρει ο Ζάεφ να περάσει τη συνταγματική αναθεώρηση. Διαφορετικά, θα βρεθεί ανάμεσα σε Κοτζιά και Καμμένο. Ο ένας υπέρ της συμφωνίας και ο άλλος κατά. Θα τον χορέψουν στο ταψί… Και θα πει κι ένα τραγούδι!