Δεν χρειάζονται πολλά παραπάνω να γράψει κανείς γι’ αυτή την υπόθεση. Η Μυρσίνη Λοϊζου ήταν μία εξαιρετικά άστοχη επιλογή για τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και πριν τις αποκαλύψεις για το ότι λάμβανε επί πέντε χρόνια τη σύνταξη της νεκρής μητέρας της.

Εκτός από «φασαρία» η υποψηφιότητά της δεν προκαλούσε κάτι άλλο και δεν πρόσφερε τίποτα, καθώς και το βιογραφικό της δεν το λες εντυπωσιακό. Θα μου πείτε έχουν πάει «άλλοι κι άλλοι» στην ευρωβουλή. Δεν αντιλέγω, αλλά αυτό δεν καθιστά αξιόλογη την υποψηφιότητα της Λοϊζου, που εκτιμώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ την επέλεξε καθαρά λόγων του επιθέτου της.

Αποδείχθηκε, όμως, μία λάθος απόφαση για την οποία έχει ασφαλώς σοβαρή ευθύνη και ο Αλέξης Τσίπρας.

Η Μυρσίνη Λοϊζου είναι μία γραφίστρια που τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την υπόθεση της ΑΕΠΙ και επιδιώκει να βρει ένα δίκαιο πλαίσιο για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών. Ασχολείται δηλαδή με μία υπόθεση που αφορά άμεσα και την ίδια, καθώς ως κληρονόμος του Μάνου Λοϊζου εισπράττει δικαιώματα.

Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι ακόμη και στην κοινωνική της δράση ασχολείται με κάτι για προσωπικό της όφελος και θεωρώ πως είναι ενδεικτικό της προσωπικότητάς της. Αυτό αποδεικνύεται και από την υπόθεση της σύνταξης.

Να σημειώσουμε, πάντως, τέλος ότι όσοι προσπαθούν να χρεώσουν στο σύνολο της Αριστεράς τέτοιες συμπεριφορές, πράττουν λανθασμένα. Ίσα ίσα η ανιδιοτελής προσφορά στο συνάνθρωπο είναι βασικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων της Αριστεράς και των Κινημάτων που παλιότερα βλέπαμε και στα ευρωψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πλέον βρίσκουμε ελάχιστους.