Από τη στιγμή που η πυρκαγιά ξέφυγε από τον έλεγχο και ιδιαίτερα απ’ όταν καβάλησε τη Μαραθώνος, οι συνομιλίες που έχουν καταγραφεί δείχνουν πως πολλοί υπάλληλοι απ’ όσους βρίσκονταν στα κέντρα επιχειρήσεων (Πυροσβεστικής, Αστυνομίας, Πολιτικής Προστασίας) είχαν στο νου τους να μη χαλάσουν τα χατίρια των υπουργών και των στρατηγών, αλλά και να «προσέξουν» μη δυσαρεστήσουν άτομα που τα είχαν καλά με τους πολιτικούς και με την… τηλεόραση.

Μην καεί το σπίτι του Ψινάκη γιατί αυτός «τα έχει καλά με τα media». Μην καεί ένα ξενοδοχείο, όχι γιατί είναι γεμάτο ανθρώπους που βρίσκονταν σε άμεσο κίνδυνο, αλλά γιατί ο υπουργός τηλεφώνησε για τον συγκεκριμένο ξενοδόχο. «Αυτός έχει άκρες. Μην καεί κανείς και μπλέξουμε». Στο μεταξύ, άνθρωποι καίγονταν στις αυλές των σπιτιών τους ή μέσα στα αυτοκίνητά τους, εγκλωβισμένοι σε δρόμους που δεν οδηγούσαν πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.

Για την πολιτική ηγεσία τα γράψαμε και εκείνες τις μαύρες μέρες. Έστησε επικοινωνιακά σόου να σώσει το τομάρι της και μετά από δέκα μέρες υποβλήθηκαν παραιτήσεις, χωρίς όμως να υπάρξει παραδοχή της αποτυχίας.

Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα, είχαμε επίσης επισημάνει πως έδειξε να μη νιώθει την ντροπή που νιώθουμε όλοι μας. Ακόμη κι εμείς που (πρακτικά) δεν έχουμε καμία ευθύνη για όσα συνέβησαν και για τις ζωές που χάθηκαν. Καμία συναίσθηση ευθύνης και καθόλου τόλμη. Μία έστω συγγνώμη θα ήταν ένδειξη ανθρωπιάς, αρετής και τόλμης. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης είναι «κουραφέξαλα».

Και τέλος, μόνο να γελάσουμε με πικρία μπορούμε καθώς θυμόμαστε τις εξαγγελίες πως θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα και θα φτιάξουμε νέο φορέα Πολιτικής Προστασίας, δίνοντας έμφαση στην κλιματική αλλαγή.

Αεροπλάνα δεν αγοράστηκαν, ουσιαστικές κινήσεις για αντιπυρική προστασία δεν έχουν γίνει και καλοκαιριάζει.

Οι άνθρωποι δε στο Μάτι παραμένουν να παλεύουν μόνοι τους, έχοντας στην καλύτερη περίπτωση λάβει επιδόματα και μικροαποζημιώσεις από την Πολιτεία. Μόνο που για ανθρώπους που βρίσκονται στα δύσκολα δεν αρκεί αυτό. Είναι σίγουρα μία ανάσα, αλλά αυτό που χρειάζεται είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη. Μία συγγνώμη, λίγη ανθρωπιά, ακόμη και μία αληθινή αγκαλιά εμψυχώνει τους ανθρώπους. Δεν ζητάνε πολλά οι.. λαβωμένοι. Δυστυχώς, όμως, ούτε αυτά τα λίγα δεν είμαστε ικανοί να προσφέρουμε. Εδώ, επικρατούν οι... αλλήθωροι. Να περάσει το κακό και να ξεχαστεί, αφού δεν κάηκε το δικό μας σπίτι. Μέχρι την επόμενη τραγωδία.

Όσοι δεν είδατε ακόμα το ντοκιμαντέρ του Αλέξη Παπαχελά, αξίζει να χαλάσετε τη ζαχαρένια σας και ας σφιχτεί λίγο το στομάχι σας. Αν πάλι δεν θέλετε να σφιχτεί ή δεν επιθυμείτε να σπαταλήσετε τον ελεύθερο χρόνο σας για να το δείτε, να πάτε να κοιταχτείτε. Είτε σε γιατρό, είτε σε έναν καθρέφτη...