Τα ευρήματα δυστυχώς δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Ίσως είναι βέβαια αναμενόμενα, αλλά σίγουρα πρέπει να μας κάνουν να ανησυχούμε. Οι Έλληνες νέοι δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, σε ποσοστό 55,0% στην ηλικία των 15 ετών!
Όπως για τον “Joker” έτσι και για όλους μας, τα παιδικά χρόνια και ο τρόπος που μεγαλώνουμε μάς σημαδεύουν για πάντα και η Ελλάδα δυστυχώς δεν είναι το πλέον κατάλληλο περιβάλλον για να μεγαλώνει ένα παιδί. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην έρευνα επισημαίνεται το γεγονός ότι η πλειοψηφία των «απογοητευμένων» νέων μεγαλώνουν σε οικογένειες που ανήκουν στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Το χρήμα, βέβαια, δεν είναι το παν θα πει κάποιος και σωστά. Υπάρχουν και φτωχά ευτυχισμένα παιδιά. Ασφαλώς. Ας μην ξεχνάμε όμως πως τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν σε μία περίοδο που παγκοσμίως κυριαρχεί η εικόνα, το φαίνεσθαι. Ακόμα και το να μην έχουν καλά ρούχα να φορέσουν αποτελεί για αυτά ένα επιπλέον ψυχολογικό βάρος που καλούνται να διαχειριστούν. Δεν είναι τόσο απλό, όσο εμείς μπορεί να το έχουμε στο μυαλό μας.
Επιτρέψτε μου εδώ να κάνω και έναν διαχωρισμό. Μία επισήμανση πως η εφηβεία για τα κορίτσια είναι πολύ πιο δύσκολη περίοδος στα ζωή τους, σε σχέση με τα αγόρια. Δεν θέλω να αδικήσω τα αγόρια, αλλά δεν είναι τυχαίο πως από την έρευνα προκύπτει ότι τα κορίτσια αναφέρουν παρουσία ψυχολογικών συμπτωμάτων σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό (52,5%) συγκριτικά με τα αγόρια (35,4%). Επίσης, τα κορίτσια εμφανίζουν συμπτώματα κατάθλιψης σε ποσοστό 36,1% έναντι του 20,2% για τα αγόρια.
Και πώς να μην συμβαίνει αυτό την εποχή της εικόνας, του GNTM, των λάθος προτύπων, των ανισοτήτων που ακόμα υπάρχουν στις ευκαιρίες για σπουδές, αλλά και μετέπειτα στις ευκαιρίες για δουλειές, αλλά και για μισθολογικές αποδοχές που σπάνια είναι ισορροπημένες σε σχέση με αυτές των ανδρών.
Γιατί τα παιδιά βιώνουν ένα δύσκολο παρόν, αλλά ανησυχούν και φοβούνται ακόμη περισσότερο για το μέλλον. Ένα μέλλον που μοιάζει πράγματι ζοφερό, όπως παρουσιάζεται και στην ταινία “Joker”, όπου η κοινωνία αφήνει πίσω της όσους για οποιονδήποτε λόγο δεν τα «καταφέρνουν».
Στο μυαλό μου ήρθαν έτσι τα «Κορίτσια δυο-δυο» του Σαββόπουλου, αλλά και τα «Κορίτσια της συγνώμης» των Κατσιμιχαίων. Τα πρώτα εγκλωβισμένα στις επιλογές της κοινωνίας και της οικογένειάς τους, τα δεύτερα ατύχησαν να μην διαθέτουν την ομορφιά που απαιτεί ο κάθε γελοίος «παρλαπίπας κοκοράκος».
Ο καθένας μας οφείλει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για μία κοινωνία που δεν θα δημιουργεί τέτοιες φοβίες στα νέα παιδιά, τα οποία δικαιούνται να χαμογελούν και να γελούν. Όχι σπαρακτικά, όπως ο “Joker”, αλλά με την ψυχή τους, που οφείλουμε να τη γεμίσουμε με όμορφα συναισθήματα. Διαφορετικά, θα εισπράξουμε σύντομα αυτό που μας αξίζει…