Πρόκειται για «κρυφούς» θαυμαστές του Τούρκου Προέδρου, για τον οποίον θεωρούν πως ασκεί δεξιοτεχνική εξωτερική πολιτική και μάλιστα τον συγκρίνουν με τους ηγέτες της Ελλάδας, υποστηρίζοντας πως σε αντίθεση με τον Ερντογάν δεν σηκώνουν ποτέ το ανάστημά τους έναντι των μεγάλων δυνάμεων.
Με απλά λόγια, «Ελληναράδες» που παρότι λατρεύουν να μισούν τους Τούρκους, θαυμάζουν τον Πρόεδρο τους επειδή θεωρούν πως η στρατηγική που χαράζει είναι η καλύτερη δυνατή για τη χώρα του. Κατά κάποιον τρόπο ζηλεύουν την Τουρκία, χωρίς βέβαια να σκέφτονται υπό ποιο καθεστώς ζουν οι Τούρκοι πολίτες.
Επειδή φαίνεται λοιπόν πως τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα και κυρίως να αναλύσουμε την άποψη που λέει ότι ο Ερντογάν κάνει ό,τι μπορεί για το καλό της πατρίδας του. Ότι δεν μασάει απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις, δείχνει πυγμή και δεν είναι υποτακτικός σαν τους δικούς μας. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Ερντογάν κάνει μόνο ό,τι θεωρεί καλό για τον εαυτό του.
Ο «Σουλτάνος» νοιάζεται μόνο για την προσωπική του επιτυχία. Την παραμονή του στην εξουσία και την ικανοποίηση του «εγώ» του, χωρίς να υπολογίζει το κόστος για όλους τους υπόλοιπους και φυσικά ούτε του ίδιου του λαού του. Οι κινήσεις της Τουρκίας στα σύνορά της με τη Συρία και οι δηλώσεις Ερντογάν αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας έχει διαχρονικά αποδείξει πως δεν υπολογίζει τους ανθρώπους. Όποιος δεν είναι στην… αυλή του είναι εχθρός του και τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν ελαχίστη σημασία για τον ίδιο. Γι’ αυτό και διώκει τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά ακόμα και τους δημοσιογράφους που «τόλμησαν» να τον αντιπολιτευθούν.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Ο Ερντογάν μεταχειρίζεται τους ανθρώπους σαν να είναι πιόνια ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού. Παίρνει τους στρατιώτες του και τους μετακινεί στα σύνορα με τη Συρία, προκειμένου να διαλύσει τον πυρήνα των Κούρδων που βρίσκεται στην περιοχή. Τους βαφτίζει «τρομοκράτες» και τους σκοτώνει. Παράλληλα, έχει περίπου ένα εκατομμύρια πρόσφυγες να περιμένουν για να εποικήσουν την περιοχή. Πιόνια όλοι οι παραπάνω του Σουλτάνου σε μία διαδικασία που μοιάζει με πατρίδα Risk.
Την ίδια ώρα ο Ερντογάν έχει και μερικά εκατομμύρια πρόσφυγες, τους οποίους επίσης δεν υπολογίζει ως ανθρώπους, αλλά ως «ιδιοκτησία» του και απειλεί την Ευρώπη πως θα ανοίξει τα σύνορα και θα πλημμυρίσει τις ευρωπαϊκές χώρες με αυτούς (ιδιαίτερα αυτή η απειλή ενθουσιάζει τους εν Ελλάδι θαυμαστές του, γιατί θεωρούν ότι θα έπρεπε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο).
Κερασάκι στην τούρτα βέβαια αποτελεί το γεγονός ότι δεν διστάζει να βάλει στο παιχνίδι ακόμα και τους αιχμαλώτους μαχητές του ISIS, που –ποιος ξέρει- μπορεί να του «ξεφύγουν» και να ξαναρχίσουν τη δράση τους. Τι κι αν το Ισλαμικό Κράτος έχει πραγματοποιήσει χτυπήματα και εντός Τουρκίας σκοτώνοντας μεταξύ άλλων και Τούρκους πολίτες.
Είναι ξεκάθαρο πως ο Ερντογάν θεωρεί κτήμα του τους ανθρώπους. Τον λαό του, τους στρατιώτες του, τους Κούρδους, τους πρόσφυγες και με αυτούς παίζει το παιχνίδι του για να ικανοποιήσει το μεγαλοϊδεατισμό του.
Αν αυτό θαυμάζουν κάποιοι, ε τότε να χαίρονται τον Ερντογάν. Να χαίρονται τον Τραμπ που πρόδωσε τους Κούρδους, όταν έπαψε να τους χρειάζεται. Να χαίρονται τον Πούτιν που είναι ξεκάθαρα το πρότυπο του Ερντογάν.
Προσωπικά, παρότι δεν τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τους Έλληνες πολιτικούς, προτιμώ αυτούς παρά τους παραπάνω που δήθεν νοιάζονται για τους λαούς τους, αλλά βασικά ενδιαφέρονται μόνο για την παραμονή τους στην εξουσία, που είναι ξεκάθαρο ότι τη λατρεύουν σα Θεό…