Η σπουδαία προσωπικότητά του, ξεπερνούσε, άλλωστε, τα όρια του μπάσκετ και του αθλητισμού. Από το 1996 μέχρι το 2016 μάγεψε τα πλήθη μέσα από τα γήπεδα του ΝΒΑ, αλλά συνέχισε να είναι επιδραστικός στην κοινωνία και μετά το τέλος της καριέρας του. Κατάφερε μέχρι και Όσκαρ να πάρει για την καλύτερη μικρού μήκους animation ταινία το 2018.

Η ταινία είχε τίτλο «Dear Basketball» και βασίστηκε στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του Κόμπι Μπράιαντ στο μπάσκετ, όταν αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του. Αυτό το γράμμα του κι αυτή η ταινία είναι η μεγάλη του παρακαταθήκη.

Διάβασέ το και βάλε στη θέση του μπάσκετ καθετί που αγαπάς και ονειρεύεσαι. Ζησ’ το και κατάκτησέ το. Δωσ’ του τα πάντα και πάρε ό,τι έχει να σου δώσει.

Γιατί, όπως αποδείχθηκε με τραγικό τρόπο για ακόμη μία φορά, δεν ξέρεις πότε και πώς θα τελειώσει το ταξίδι…

Ακολουθούν η επιστολή και η ταινία του Κόμπι:

 «Αγαπημένο μου μπάσκετ,
από τη στιγμή που φόρεσα τις ψηλές κάλτσες του πατέρα μου και άρχισα να βάζω νοητά νικητήρια σουτ στο Great Western Forum, ένα πράγμα ήξερα για τα καλά:
Ότι σε έχω ερωτευτεί.
Η αγάπη μου ήταν τόσο μεγάλη που σου έδωσα τα πάντα. Από το μυαλό και το σώμα μου μέχρι το πνεύμα και την ψυχή.
Σαν 6χρονο αγόρι βαθιά ερωτευμένο μαζί σου, δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει από ένα τέτοιο. Κι έτσι έτρεξα. Έτρεξα πάνω κάτω το γήπεδο μετά από κάθε χαμένη μπάλα για σένα. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου, γιατί μου πρόσφερες πολλά παραπάνω.
Έπαιξα με ιδρώτα και πόνο, επειδή εσύ μου το ζήτησες. Έκανα τα πάντα για σένα, γιατί αυτό κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις τόσο ζωντανός όπως με έκανες εσύ.
Έδωσες σε έναν 6χρονο το όνειρο να γίνει ένας Laker και θα σε αγαπώ για πάντα γι’ αυτό. Αλλά δεν μπορώ να σε αγαπώ εμμονικά για πολύ ακόμα. Αυτή η χρονιά είναι ό,τι μου έχει μείνει να δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μπορεί να το διαχειριστεί, αλλά το σώμα μου ξέρει ότι ήρθε η ώρα για το αντίο.
Και αυτό είναι ΟΚ, είμαι έτοιμος να σε αφήσω. Θέλω να το μάθεις τώρα ώστε να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας έμεινε. Και τις καλές και τις κακές. Δώσαμε ό,τι είχαμε ο ένας στον άλλο.
Ξέρουμε και οι δύο, πως ό,τι και να κάνω μετά, θα είμαι για πάντα αυτό το παιδί με τις ανεβασμένες κάλτσες, τον κάδο σκουπιδιών στη γωνία και με τα πέντε δευτερόλεπτα στο ρολόι. Η μπάλα στα χέρια μου. 5, 4, 3, 2, 1…
Θα σε αγαπώ για πάντα,
Kόμπι».