Αλλά έχει κι άλλο…
Πριν από ένα μήνα είδα την ταινία «Παράσιτα» όπου οι φτωχοί άνθρωποι ζούσαν σε υπόγεια, γνωρίζοντας πως εκεί θα περάσουν όλοι τους τη ζωή. Κάποιοι επιχειρούν να ξεγελάσουν τους εαυτούς τους "ξεγελώντας" και τους ευκατάστατους ώστε να επιβιώσουν, κάποιοι άλλοι δουλεύουν γι’ αυτούς, ώστε να ταΐσουν τους καταχρεωμένους συγγενείς τους. Και οι πλούσιοι ζουν στον κόσμο τους. Έκλαψα.
Σήμερα βλέπω καθαρά πια τα «Παράσιτα» στα σύνορα της χώρας μου. Και τα αδύναμα (πρόσφυγες, μετανάστες) και τα ισχυρά (Ερντογάν, ΕΕ) «παράσιτα». Τους κατατρεγμένους και τους ξιπασμένους.
Πριν από κάτι μήνες, τον Οκτώβριο του 2019 σε αυτή εδώ τη στήλη έγραφα πως ο Ερντογάν... έχει λόγους που «φιλοξενεί» στην Τουρκία μερικά εκατομμύρια πρόσφυγες, τους οποίους δεν υπολογίζει ως ανθρώπους, αλλά ως «ιδιοκτησία» του.
Το κείμενο εκείνο γράφτηκε όταν ξεκίνησε η τουρκική εισβολή στη Συρία. Σήμερα ο Ερντογάν χάνει τον πόλεμο και χρησιμοποιεί τα πιόνια του. Τα «παράσιτα» που είχε κλεισμένα στα «υπόγεια» που εκεί έχουν τη μορφή καταυλισμών. Και τα στέλνει στην Ευρώπη. Μόνο που η Ευρώπη έχει στήσει τα δικά της «υπόγεια» στην Ελλάδα και δεν έχει άλλο... χώρο.
Γιατί τι έκανε η Ευρώπη όλους αυτούς τους μήνες; Η απάντηση είναι πως έκανε ό,τι ακριβώς και όλα τα προηγούμενα χρόνια, από το 2015 μέχρι σήμερα... Όλο αυτό το διάστημα, η Ευρώπη απλώς παρακολουθεί και βολεύεται... πληρώνοντας. Η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ είναι απλή και έχει ως εξής: Πήραμε όσους πήραμε το 2015, από εκεί και πέρα, ο Ερντογάν κρατάει μερικά εκατομμύρια στην Τουρκία και όσοι καταφέρνουν να περνάνε στην Ελλάδα, θα μένουν στα νησιά. Γι' αυτό και η απόφαση για τα κλειστά κέντρα, για την οποία βέβαια είναι συνυπεύθυνη η ελληνική κυβέρνηση.
Τα μεγάλα λόγια για ανθρώπινα δικαιωμάτα οφείλουν να αποδεικνύονται στην πράξη και η Ευρώπη δυστυχώς δεν κάνει καμία άλλη πράξη αλληλεγγύης ή ουσιαστικής επίλυσης του προβλήματος. Απλώς πληρώνει. Έχει και πληρώνει για να μην αντιμετωπίσει επί της ουσίας το πρόβλημα. Για να κρατήσει τη συνοχή της. Γιατί έχει μάθει οι άλλοι να κάνουν τη "βρώμικη" δουλειά. Γιατί ξέρει καλά ότι σε γενικές γραμμές η πλειονότητα των πολιτών της ΕΕ "βολεύονται" με τις αποθήκες ψυχών στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Ιορδανία και αλλού... Από μακριά κι αγαπημένοι.
Και κατά καιρούς βγάζει εκθέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τις συνθήκες στη Μόρια, για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Υποκρισία... Ντρέπομαι ξανά. Για λογαριασμό τους, αυτή τη φορά.
Κλείνοντας, απλώς υπενθυμίζω πως η νοτιοκορεάτικη ταινία «Παράσιτα» τελειώνει με ένα «ταραντινικό» μακελειό.