Η εικόνα ενός ανθρώπου να φωτογραφίζεται με τη βία με μία ταμπέλα στο λαιμό αποτελεί αθλιότητα, οποιοδήποτε κι αν είναι το κοινωνικό background. Δεν δικαιολογείται και δεν έχει καμία σχέση με το απελευθερωτικό όραμα της Αριστεράς, αλλά ακόμα και του αναρχικού κινήματος.

Άλλωστε ο αναρχισμός δεν αρνείται τη βία, αλλά δεν την υιοθετεί για τη δική του κοινωνία, καθώς θεωρεί πως μια κοινωνική αντίδραση βασισμένη στη βία και την επιβολή δεν μπορεί παρά να γεννήσει μια κοινωνία βασισμένη στη βία και την επιβολή. "Στον αναρχισμό η απόλαυση πηγάζει από την ελευθερία του καθενός και την ισότητα όλων, βρίσκεται δηλαδή στον αντίποδα της επιβολής".

Δανείζομαι τα παραπάνω λόγια από τον συνάδελφο Γιάννη Ανδρουλιδάκη, ο οποίος σωστά παρατηρεί ότι η φωτογραφία με τον πρύτανη είναι... εμπνευσμένη από τις πρακτικές διαπόμπευσης της Βασιλικής Χωροφυλακής στον νόμο περί τεντιμποϊσμού του 1958.

Ο αγώνας εδώ και χρόνια γίνεται για να βγουν οι πινακίδες από τους λαιμούς μας. Από το λαιμό του καθενός. Κάθε φορά που τις ξαναβλέπουμε στο λαιμό κάποιου σημαίνει πως κάνουμε βήματα πίσω.

Παράλληλα, οπισθοδρομική είναι και η θεωρία των δύο άκρων είναι ένα λάθος, αλλά η πρακτική των συγκεκριμένων "αυτόκλητων τιμωρών" στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο δυστυχώς την τροφοδοτεί.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως θα δικαιολογήσουμε το λάθος (της πινακίδας στον πρύτανη) για να αντικρούσουμε το ψεύδος (της θεωρίας των δύο άκρων).

Ως δημοκρατικός πολίτης επιλέγω να βγάλω την πινακίδα από το λαιμό του πρύτανη και να κρεμάσω κουδούνια στους δράστες, που είμαι βέβαιος πως είναι απόλυτα "μπερδεμένοι". Κοινώς, δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

ΥΓ: Μια παρατήρηση για την κυβέρνηση. Κατά καιρούς θριαμβολογεί για νομοσχέδια που φέρνει και δήθεν λύνει προβλήματα δεκαετιών. Άσυλο, πορείες και λοιπές φούσκες. Η καταστολή και η "στολή" δεν είναι τελικά η λύση για τα πάντα.