Η γενικόλογη διάταξη, που αποτελεί ευρωπαϊκή οδηγία, αναφέρει:
Οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων δεν πρέπει:
α) να εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικών φρονημάτων ή κάθε άλλης γνώμης, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού,
β) να εμπεριέχουν δημόσια πρόκληση σε τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος (άρθρο 187Α ΠΚ).
Ακούγονται ίσως ωραία τα παραπάνω, γιατί ανήκουν στο δρόμο του «politically correct» και θεωρητικά στοχεύουν στο λεγόμενο «hate speech», ωστόσο, στην πραγματικότητα αφήνουν διάπλατα ανοιχτή την πόρτα της λογοκρισίας.
Μην παρεξηγηθούμε. Δεν επιβάλλει λογοκρισία, αλλά της ανοίγει την πόρτα.
Γιατί απλούστατα με βάση τα παραπάνω ένα τραγούδι με «ανατρεπτικό» στίχο, μπορεί να οδηγήσει σε ποινική δίωξη του δημιουργού ή του παραγωγού που το αναπαράγει. Ένα αστείο ενός stand up κωμικού ή ενός youtuber μπορεί να ποινικοποιηθεί. Η άποψη ενός αρθρογράφου στο διαδίκτυο μπορεί να ποινικοποιηθεί, όπως ακόμα και ένα post στο facebook ή το περιεχόμενο ενός εναλλακτικού influencer στο instagram.
Η διάταξη αποτελεί ουσιαστικά ενσωμάτωση τροποποιημένης Ευρωπαϊκής οδηγίας για την παροχή υπηρεσιών στον οπτικοακουστικό τομέα δεν εξαιρεί τα καλλιτεχνικά έργα και δίνει την ευκαιρία σε έναν δικαστικό λειτουργό να ασκήσει ακόμα και ποινική δίωξη σε έναν δημιουργό ή παραγωγό.
Συνεπώς, μουσικοί, τραγουδοποιοί, τραγουδιστές, stand up comedians, youtubers κλπ, κινδυνεύουν με ποινικές διώξεις, σε περίπτωση που για παράδειγμα ένας δικαστής κρίνει ότι προσβάλλουν τα πολιτικά φρονήματα κάποιου.
Η κυβέρνηση, που ακολουθεί την ευρωπαϊκή οδηγία (για την οποία είχε ανοίξει το δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ), μπορεί να πει ότι δεν θα συμβεί ποτέ κάτι τόσο ακραίο, όσο η σύλληψη ενός καλλιτέχνη και πράγματι μπορεί να είναι έτσι. Δίνεται, όμως, αυτή η δυνατότητα. Για ποιο λόγο; Για την αντιμετώπιση του ριζοσπαστισμού, όπως αναφέρει η ΕΕ;
Η διάταξη σε κάθε περίπτωση «απειλεί» την τέχνη και ωθεί σε αυτολογοκρισία τους καλλιτέχνες, που πλέον θα φοβούνται να δημοσιεύσουν κάτι που μπορεί να τους φέρει νομικά μπλεξίματα. Όλα θα στρογγυλέψουν και θα χάσουμε την ουσία της τέχνης που πρέπει να καθορίζει μόνη της τα όριά της.
Άλλωστε, γνωρίζουμε πως στην Ισπανία, όπου υπάρχει παρόμοια νομοθεσία, ο ράπερ Pablo Hasel ήδη διώκεται για τους αγωνιστικούς του στίχους επειδή θεωρήθηκε ότι «προσέβαλε το στέμμα».
Στη Γερμανία καλλιτέχνες που στηρίζουν τους Παλαιστίνιους θεωρείται ότι στηρίζουν τρομοκράτες και αντιμετωπίζουν ποινικές κυρώσεις.
Στην Ελλάδα, δεν θα μπορεί να αναπαράγεται το «Φάτε τους» του Πανούση. Οι «Terror x Crew» και άλλοι τόσοι ράπερ θα «μπλέξουν» για τις σκληρές τους ρίμες. Θα απαγορευθεί το «Take the money and run» του Σιδηρόπουλου.
Θα κατηγορηθεί ο Απόστολος Καλδάρας και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου με τον Στέλιο Καζαντζίδη, για το «Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε», που φέρει ανατρεπτικό στίχο, όπως με χιούμορ σχολίαζαν οι Απαράδεκτοι.
Πρόβλημα θα έχει ακόμα και ο πλέον «συστημικός» Σαββόπουλος, που, όμως, συνεχίζει να «γαμεί τα λύκεια» και να υπερασπίζεται τον Κοεμτζή στο «μακρύ Ζεϊμπέκικο».
Η μελοποιημένη ποίηση τίθεται επίσης σε κίνδυνο:
Όλα τα παραπάνω είναι λίγα μόνο από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως η συγκεκριμένη διάταξη είναι τουλάχιστον προβληματική.
Μιας και είναι της... μόδας η συζήτηση για το ρίσκο. Γιατί να ρισκάρουμε την ψήφιση μιας τέτοιας διάταξης που βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί και μπορεί να προκαλέσει πολύ περισσότερα προβλήματα, απ’ όσα υποτίθεται πως προσπαθεί να λύσει;
Δέχεται και αναλαμβάνει η κυβέρνηση το ρίσκο της λογοκρισίας;
