Αν περιμένετε να διαβάσετε για κάποια υπόγεια συμφωνία που κρύβεται πίσω από τις παρεμβάσεις Βενιζέλου ή για κάποιο σκοτεινό πολιτικό παιχνίδι, θα σας απογοητεύσω.
Σίγουρα δεν υπάρχει καμία επαφή ή συνεννόηση Τσίπρα- Βενιζέλου (ούτε κατά διάνοια). Επίσης, δεν φαίνεται στον άμεσο ορίζοντα κάποια άλλη πολιτική πρωτοβουλία του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος μοιάζει απλώς να... φλεξάρει (που λένε και οι νέοι) την ικανότητά του να «διαβάζει» τις πολιτικές εξελίξεις. Να κάνει επίδειξη δηλαδή προς πάσα κατεύθυνση ότι μπορεί να επηρεάζει τα δρώμενα ακόμα και από τη θέση του εξωτερικού παρατηρητή.
Να στείλει επίσης το μήνυμα πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι κυρίαρχος, όπως νομίζει, στο πολιτικό Κέντρο. Πως υπάρχει χώρος για άλλες απόψεις. Πιο προοδευτικές, πιο σωστές, πιο συμφέρουσες για τη χώρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας από την άλλη μεριά, επί δύο χρόνια προσπαθεί μάταια να κάνει αντιπολίτευση στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν του βγαίνει με τίποτα, για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, λόγω της πολιτικής του αναξιοπιστίας και δεύτερον, λόγω της επικοινωνιακής θωράκισης της κυβέρνησης της ΝΔ.
Η κυβέρνηση επενδύει όλο αυτό το διάστημα στην αντιΣΥΡΙΖΑ λογική και στο δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι ΣΥΡΙΖΑίος». Έτσι αποδυναμώνει τη ρητορική της αντιπολίτευσης, ενώ παράλληλα «τσουβαλιάζει» όλες τις αντίθετες γνώμες που εκφράζονται από δημοσιογράφους και άλλους σχολιαστές των εξελίξεων.
Ξαφνικά, λοιπόν, εκεί που τίποτα δεν «πιάνει» και τα στελέχη του δεν φαίνονται ικανά να δημιουργήσουν αντιπολιτευτικό ρεύμα, ο Τσίπρας βλέπει τον Βενιζέλο να παίρνει θέση για μία σειρά από σημαντικά ζητήματα της επικαιρότητας και να «ακούγεται» πολύ περισσότερο από τον ίδιο.
Η αρχή έγινε με το ζήτημα που προέκυψε με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο στο πρόσφατο ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και συνεχίστηκε με την ελληνογαλλική συμφωνία και την πανδημία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τις απόψεις Βενιζέλου να βρίσκονται στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου. Οι δηλώσεις Βενιζέλου παίζουν στα ενημερωτικά site (ακόμα και τα πιο φιλοκυβερνητικά) και βρίσκουν επίσης θέση στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Προκαλούν συζητήσεις και κυρίως, λόγω του παρελθόντος του Βενιζέλου, δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση να τον αγνοήσει ή να του απαντήσει απαξιωτικά.
Για παράδειγμα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για το θέμα με τους νεκρούς της πανδημίας, απάντησε στον κ. Βενιζέλο πως είναι πράγματι ένα ενδιαφέρον ερώτημα και θα πρέπει πρώτα να τοποθετηθούν οι επιστήμονες, ενώ στον κ. Τσίπρα για το ίδιο θέμα απάντησε πως μυρίζεται αίμα και κανιβαλίζει.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν αποφάσισε να ακολουθήσει «γραμμή Βενιζέλου» μήπως μπορέσει να μπει και ο ίδιος στο δημόσιο διάλογο.
Δεν τον αδικώ. Όταν για δύο χρόνια προσπαθείς να κάνεις αντιπολίτευση και κανείς δεν σε ακούει, πρέπει να βρεις έναν τρόπο να ακουστείς. Όταν τα ΜΜΕ σε αγνοούν επιδεικτικά, πρέπει να βρεις μία... σχισμή και να «τρυπώσεις».
Οταν τα στελέχη σου δεν φέρνουν νέες ιδέες και αξιόλογες προτάσεις, τότε πρέπει να ψάξεις να τις βρεις αλλού. Ακόμα κι αν γνωρίζεις πως θα φας... κράξιμο που ουσιαστικά γλείφεις εκεί που έφτυνες.
Η επιλογή της «γραμμής Βενιζέλου», λοιπόν, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι «μια κάποια λύση» για τις ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ στην τρέχουσα συγκυρία.
Με τα θέματα που δεν τοποθετείται ο Βενιζέλος τι γίνεται; Εκεί είναι τα δύσκολα. Κι αν ξαφνικά σωπάσει; Ακόμα πιο δύσκολα.
Όλα τα παραπάνω βέβαια αφορούν και το ΚΙΝΑΛ, που επίσης δυσκολεύεται να αντιπολιτευθεί και τώρα αναζητά την επόμενη ηγεσία με την οποία θα πορευθεί στο μέλλον.
Ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από τη μεριά του, έχει προφανώς αντιληφθεί ότι «κοπιάρεται» από τον Αλέξη Τσίπρα και έχει σαφώς ενδιαφέρον η στάση του από εδώ και μπρος. Θα συνεχίσει να του δίνει... τροφή ή θα τον αφήσει με την όρεξη... Η απάντηση εκκρεμεί.
Ένα είναι βέβαιο: Το κενό στην Κεντροαριστερά στην Ελλάδα βγάζει μάτι!
