Πάντα πριν τις εκλογές αυτή είναι η σειρά με την οποία χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας.

Η αρχή γίνεται με την όσφρηση... Μυρίζουμε τις εκλογές και προσπαθούμε να καταλάβουμε πόσο έντονη είναι αυτή η μυρωδιά και πόσο κοντά στις κάλπες βρισκόμαστε.

Να σταθούμε λίγο εδώ, γιατί τα τελευταία ρεπορτάζ δεν αποκλείουν κάλπες τον Μάρτιο. Λογικό σενάριο αν σκεφτεί κανείς ότι οι εκλογές μυρίζουν από τώρα. Λέτε να μας πιάνει η μυρωδιά από το καλοκαίρι; Μάλλον πιο κοντά βρίσκεται.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, μετά την όσφρηση ακολουθεί η ακοή. Ακούμε διαρκώς φήμες και πληροφορίες για το ποια θα είναι τελικά αυτή η... ευλογημένη Κυριακή για τη «γιορτή» της Δημοκρατίας. Για να εκφραστεί ο λαός.

Ο λαός, ο οποίος εκφράζεται δια της αφής. Με τα χέρια ψηφίζει και με τα χέρια ενίοτε... φασκελώνει, όπως στην ταινία με το Μαυρογιαλούρο.

Μετά περνάμε στην όραση, καθηλωμένοι πια πολιτικοί, δημοσιογράφοι και πολίτες μπροστά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες για να δούμε τα exit polls και στη συνέχεια τα τελικά αποτελέσματα.

Βέβαια δεν βλέπουν όλοι τα ίδια αποτελέσματα. Κάποιοι βλέπουν το φως το αληθινό, κάποιοι βλέπουν «μαύρο» (συνηθίζεται πολύ στις εκλογές) και κάποιοι τον ουρανό σφοντίλι. Είναι η περίπτωση που οι αισθήσεις γίνονται... παραισθήσεις.

Για το τέλος υπάρχει η γεύση, η οποία συνήθως έρχεται μετά τις πρώτες 100 ημέρες διακυβέρνησης. Όταν τελειώνει η περίοδος του μέλιτος και επιστρέφει η γνωστή σε όλους μας... πίκρα ή ξινίλα του να ζεις σε μία χώρα γεμάτη παθογένειες, που δεν λένε να διορθωθούν.