Εσχάτως προστίθεται η κλιματική αλλαγή ως αιτία , για κάθε κάθε κλασική καιρική ένταση ή φυσική καταστροφή. Η κλιματική αλλαγή, απο τη φύση της περίπλοκη και πολυπαραμετρική  έννοια, νοηματοδοτείται εδώ απλουστευμένα ως λέξη- σύμβολο , με μεροληπτική  εργαλειακή χρήση, οπως ο καπιταλισμός, και ο νεοφιλευθερισμός, για την απώθηση άμεσων, πρακτικών και οφθαλμοφανών ευθυνών στο επίπεδο της καθημερινής διαχείρισης της πολιτικής. Με άλλα λόγια προσφέρει το ιδανικό πλαίσιο, μετάθεσης υπαρκτών τοπικών προβλημάτων σε μία ούτως ή αλλως ρευστή παγκοσμιοποιημένη έννοια.

Η κλιματική αλλαγή είναι η σταδιακή και διαχρονική μεταβολή των καιρικών συνθηκών, εξαιτίας προφανώς των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων. Ο ορισμός της αφορά την πλανητική ή την υπερτοπική κλίμακα. Στον αντίποδα της απειλής η παγκόσμια κοινότητα προωθεί τις πολιτικές της αειφόρας ανάπτυξης και της βιωσιμότητας. Αλλά κλιματική αλλαγή δεν ειναι σίγουρα η διπλή καταρρακτώδης βροχή στην Μανδρα, ουτε τα 9-10 μποφόρ ανέμου στο Μάτι.

Η κυβέρνηση αρέσκεται να κυβερνάει με υπεκφυγές. Δεν κατανοεί οτι μεγάλα θέματα της ελληνικής κοινωνίας, που δεν είχαν άμεση συσχέτιση με τα μνημόνια έχουν παει πίσω τα τελευταία τρισήμιση χρονια. Η πολεοδομική οργάνωση, η χωρική διαχειριση της ανάπτυξης, οι δασικοί χάρτες, η οριοθέτηση των αιγιαλών, οι χρήσεις γης της χώρας, η ποιότητα των πόλεων, οι συγκοινωνίες είναι ζητήματα  που χρειάζονται άμεσες μεταρρυθμίσεις για να τονωθεί η οικονομία, να γίνουν ελκυστικές οι επενδύσεις, να είναι εφικτός ο χρονικός προγραμματισμός για κάθε καθε ενδιαφερόμενο της εγχώριας ή της διεθνούς αγοράς. Αυτά είναι άμεσα και επιτακτικά και όχι θεωρητικές μεγαλοστομίες . Η μικρή κρίση των πυρκαγιών της Εύβοιας έληξε αισίως θετικά, γιατί ο τρόμος της επιχειρησιακής αποδιοργάνωσης στο Μάτι καραδοκούσε ως τραγική μνήμη. Δεν ήταν η κλιματική αλλαγή που τελείωσε, ήταν η συναίσθηση της ευθύνης της πολιτικής ηγεσίας για σοβαρή επιχειρησιακή ετοιμότητα

* Ο Σταύρος Κωνσταντινίδης ειναι Πολιτικός Μηχανικός - Συγκοινωνιολόγος και πρώην διοικητής ΥΠΑ