Η έντονη δυναμική της 7ης τέχνης, εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες ανά την υφήλιο αφήνοντας σε άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο το δικό της ξεχωριστό αποτύπωμα. Με την Ελλάδα όμως, να αποκτά για ακόμη μία φορά έντονη συνάφεια, δημιουργώντας με το σινεμά σχέση διαρκείας άνω του ενός αιώνα: Βιώνοντας τόσο στιγμές απέραντής δόξας, με τα μεγαλύτερα σινεμά της χώρας να μετουσιώνονται σε πρέσβεις της παγκόσμιας κινηματογραφικής κουλτούρας. Όσο και περιόδους κρίσης και κλονισμού όπως η τελευταία δεκαετία: Όπου μολονότι ο κινηματογράφος διένυσε από αντίξοες (η αύξηση της πειρατείας) μέχρι και απαγορευτικές( η πανδημία και η καθολική απαγόρευση) για την λειτουργία του συνθήκες, κατάφερε- αν και λαβωμένος - να διατηρήσει την ακεραιότητα, την αξιοπιστία και τη σχέση με το κοινό του.
Σήμερα λοιπόν, σε μία εποχή ‘’ανάκαμψης’’ από την παγκόσμια υγειονομική κρίση -βασικό θύμα της οποία υπήρξε ο πολιτισμός -και προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα. Ο πολύπαθος πλέον ελληνικός κινηματογράφος δέχεται ακόμα ένα βαρύ χτύπημα, ισχυρότερο από τα προηγούμενα, που σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες τον στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά! Πρόκειται, λοιπόν για την επιθυμία και απόφαση αναστολής της λειτουργίας τριών ιστορικών κινηματογράφων του κέντρου της Αθήνας, του Άστορ, του Αελλώ και του ΙΝΤΕΑΛ με στόχο τη δημιουργία ξενοδοχείων. Εξέλιξη, που οδηγεί τον συγκεκριμένο κλάδο απευθείας στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και θέτει στο προσκήνιο δύο βασικά ερωτήματα σχετικά με το οικονομικό και το συλλογικό κόστος της συγκεκριμένης εξέλιξης.
Αρχικά, όσον αφορά το πρώτο, η απάντηση είναι απλή και βρίσκεται σε μία και μόνο βόλτα στο κέντρο της πρωτεύουσας για να καταλάβει κανείς τη σημασία των συγκεκριμένων κτηρίων. Ειδικότερα, αποτελεί κοινό τόπο πως οι χώροι πολιτισμού αποτελούν τον σκελετό του πολεοδομικού συγκροτήματος του κέντρου (θέατρα και κινηματογράφοι) γύρω από τα οποία περιστρέφεται η κοινωνική και συνάμα οικονομική ζωή πολλών ανθρώπων. Έτσι, μία τέτοια απόφαση είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι θα γείωνε παντελώς μία περιοχή προπύργιο των Αθηνών άλλα και ολόκληρης της χώρας. Επιπλέον, σχετικά με το συλλογικό η απάντηση είναι μία, κλονισμός και δεν βρίσκεται στα νούμερα στις καρδιές των ανθρώπων που έζησαν σε αυτά τα κτήρια, στιγμές χαράς, συγκίνησης μα και απόλυτης μαγείας. Στιγμές, που μόνο η τέχνη δύνανται και χρειάζεται να προσφέρει ιδίως στη σημερινή εποχή που η χαρά είναι λιγοστή και η μαγεία δυσεύρετη!
Για τον λόγο αυτόν δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο σφυρί να κάνει τα Σαββατόβραδά μας αναμνήσεις και τα αγαπημένα μας σινεμά απομιμήσεις τουριστικής ατραξιόν για τα πορτοφόλια των λίγων! Ας ορθώσουμε λοιπόν ανάστημα και ας αποδείξουμε σε όλους τους καλοθελητές της ορθολογιστικής σκέψης ότι ‘’ δεν μπαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό, Δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ΑΚΟΜΑ...’’