Θα μου πείτε, ναι αλλά οι Γάλλοι έχουν πολλούς δημόσιους υπαλλήλους και κρατικούς λειτουργούς. Έχετε απόλυτα δίκιο. Με 90 υπαλλήλους ανά 1000 κατοίκους, οι Γάλλοι έχουν μάλλον περισσότερους από όσους έχουμε εμείς, και η συνολική μισθολογική τους δαπάνη ανέρχεται περίπου στο 12% του ΑΕΠ τους έναντι ... 7% μόλις για την (και εδώ) πρωταθλήτρια Γερμανία και 9%, περίπου, σήμερα, στη χώρα μας. Ας θυμίσουμε όμως ότι στο ποσοστό αυτό φτάσαμε με τη γνωστή μέθοδο "τραβάτε με και ας κλαίω", δηλαδή κάτω από την πίεση της Τρόϊκας, για να τιμήσουμε, έστω και με το ζόρι, κάποιες από τις συμβατικές υποχρεώσεις που είχαμε συνομολογήσει με τους εταίρους και δανειστές μας προκειμένου να λάβουμε το δάνειο. Διότι μέχρι το 2009...ήμασταν ακόμη αλλού.
Στην ίδια δημοσκόπηση, 45% των ερωτηθέντων κρίνουν την φορολόγησή τους υπερβολική και 43% τη θεωρούν υψηλή, ενώ το 73% θεωρεί επίσης ότι η οικονομία της χώρας τους δεν είναι αρκετά ανταγωνιστική σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το πρώτο που μ' εντυπωσίασε είναι ότι τα ερωτήματα αυτά τέθηκαν στους Γάλλους σε μία χρονική στιγμή που η χώρα τους, παρά τις μεγάλες δυσκολίες της, δεν έχει ακόμη ανάγκη από το δανεισμό άλλων κρατών μελών της Ευρωζώνης για να τα βγάλει πέρα. Το δεύτερο, φυσικά, είναι οι απαντήσεις. Με άλλα λόγια, στην πλειοψηφία τους οι Γάλλοι φαίνεται ότι δεν καλλιεργούν αυταπάτες και δεν ξαφνιάζονται όταν τους θέτουν ερωτήματα που προεξοφλούν ότι οι προοπτικές για τη χώρα τους δεν είναι και τόσο ρόδινες. Βέβαια, το γεγονός ότι γνωρίζουν ήδη πως τα λεφτά δεν πέφτουν από τα δέντρα και ότι αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί μάλλον να υποστούν και αυτοί επώδυνες επιλογές, είναι ακόμη εντυπωσιακότερο! Αυτό μπορεί, εν μέρει τουλάχιστον, να το οφείλουν και στην εμπειρία των χωρών του Νότου, μεταξύ των οποίων, δυστυχώς, και στη δική μας. Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπουμε και το γεγονός ότι οι Γάλλοι είναι συνηθισμένοι και καλομαθημένοι σε μία αποτελεσματική και υψηλού επιπέδου δημόσια διοίκηση, και αυτό βέβαια δεν καθιστά ευκολότερη την απάντηση στα σχετικά ερωτήματα.
Γνωρίζουν δηλαδή οι "κουτόφραγκοι" ότι αν δεν γίνουν ανταγωνιστικότεροι ώστε το ΑΕΠ τους να σημειώσει θεαματική άνοδο, αν τα έσοδα του κράτους, γράψε δηλαδή οι φόροι, δεν αυξηθούν ή αν τα έξοδα, γράψε δηλαδή το δημόσιο, δεν μειωθεί, δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να βγουν και αυτοί στη ζητιανιά, ακριβώς όπως το κάναμε και μεις. Γνωρίζουν, για να το πούμε διαφορετικά, ότι δεν μπορούν να έχουν και το σκύλο χορτάτο και την πίτα σωστή.
Γνώμη του γράφοντος είναι ότι ακριβώς επειδή, όπως προκύπτει από τις απαντήσεις τους, είναι καλύτερα προετοιμασμένοι απ' ό τι ήμασταν εμείς, δεν θα χρειαστεί τελικά, να φτάσουν μέχρι εκεί.
Το ερώτημα είναι: με μας....τι γίνεται; Πιστεύουμε ακόμη στα θαύματα ή μήπως θα έπρεπε να ξυπνήσουμε για να τοποθετηθούμε και μεις με τη σειρά μας (αλλά όλοι μας και όχι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, που βέβαια θίγονται περισσότερο, αλλά και οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα και οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι) στο ερώτημα ότι "αφού λεφτά δεν υπάρχουν και η όποια αύξηση του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια θα είναι κι' αυτή οριακή, πως θα κάνουμε οικονομίες; Με ακόμη περισσότερους φόρους ή μειώνοντας το δημόσιο;"