ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Τι θέλουν άραγε να μας πουν ο κ. Τόμσεν και το ΔΝΤ;

13:29 - 15 Φεβ 2016
Στέλιος Χριστόπουλος

Γράφει ο Στέλιος Χριστόπουλος

Προκειμένου ν' απαντήσουμε στο ερώτημα, πρέπει πρώτα ν' απαντήσουμε σε κάποιο άλλο: ποια κράτη είναι αυτά που τα καταφέρνουν καλύτερα σήμερα; Μα αυτά, φυσικά, που προσαρμόστηκαν πρώτα στα (όποια) νέα δεδομένα και καταστάσεις.

Παράδειγμα η Κίνα, η Νότιος Κορέα, το Βιετνάμ, η Καμπότζη, η Ινδία που ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά και με τεράστιες αντιξοότητες, έχοντας, πολλές από αυτές, μία θεωρητική αγκύλωση που, δυστυχώς, τις έχει οδηγήσει να εξακολουθούν ακόμη και τώρα να παρουσιάζουν μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα. Παρόλα αυτά σήμερα τα κράτη αυτά είναι από τα ταχύτερα αναπτυσσόμενα Αντίθετα, άλλες χώρες, όπως η Βενεζουέλα, που ζούσαν με την αυταπάτη ότι η παραγωγή πετρελαίου μπορεί να τις προστατεύει για πάντα από την ανταγωνιστικότητα, εφησύχασαν και τώρα τα έχουν βρει μπαστούνια. Την ίδια σκληρή πραγματικότητα έχουν τώρα αρχίσει να βιώνουν και οι αραβικές χώρες του Περσικού κόλπου. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με χώρες όπως η Αργεντινή, που είχαν τα προσόντα να είναι από τις ανταγωνιστικότερες, αλλά βρίσκονται σήμερα να είναι από τους ουραγούς απλά και μόνο επειδή παρέμειναν δέσμιες των σοσιαλοσυνδικαλιστικών τους ψευδαισθήσεων και ιδεοληψιών.


Καλά όλα αυτά αλλά τι σχέση έχουν με μας; Μεγάλη, διότι και μεις εφησυχάσαμε εκτιμώντας, ίσως, ότι με την είσοδό μας στην ΕΕ κάναμε το γάμο του αιώνα και λύσαμε μία και καλή το πρόβλημά μας.


Ποιοι είναι όμως οι στόχοι που πρέπει να πιάσουμε για να μην εκτροχιαστεί το τρέχον πρόγραμμα; Τι θέλουν να μας πουν ο κ.Τόμσεν και το ΔΝΤ; Απλά, ότι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα και ενώ οι συντάξεις μας παραμένουν σε επίπεδο συγκρίσιμο με της Γερμανίας, χώρα που είναι 2 φορές πλουσιότερη, το δημοσιονομικό κενό που θα πρέπει να καλυφθεί για να πληρωθούν, είναι της τάξης του 10% του ΑΕΠ, έναντι 2,5% του αντίστοιχου μέσου όρου για της χώρες της ΕΕ. Για το ΔΝΤ, η απόκλιση αυτή είναι τεράστια και σημαίνει ότι το σύστημα δεν πρόκειται να καταστεί βιώσιμο στον αιώνα τον άπαντα. Μας λέει επίσης ότι για να πιάσει η χώρα μας το στόχο του 3,5% πρωτογενούς πλεονάσματος, που χρειάζεται, θα πρέπει να λάβει μέτρα της τάξης του 4 έως 5% του ΑΕΠ, ή 9 δις Ευρώ. Αλλιώς, οι εταίροι μας θα πρέπει να είναι έτοιμοι να δεχθούν μεγαλύτερη ακόμη απομείωση του χρέους μας, για να καλύψουν εκείνοι το αντίστοιχο κενό.


Η Επιτροπή, από την πλευρά της, πιστεύει ότι αρκούν μέτρα 5,5 δις Ευρώ περίπου. Ποιόν να πιστέψεις; Δύσκολο το ερώτημα, αλλά, άλλος ο ρόλος της Επιτροπής και του Eurogroup και άλλος ο ρόλος του ΔΝΤ. Υπάρχουν ενδείξεις ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, και για πολιτικούς λόγους, οι Θεσμοί προσπαθούν απλά να είναι ευγενικοί μαζί μας. Όταν όμως ο κόμπος φτάσει στο χτένι και θ’ αρχίσει με το καλό η συζήτηση για την αξιολόγηση και την απομείωση του χρέους, τότε στο Eurogroup δεν γνωρίζουμε ποιανού η γνώμη θα βαρύνει περισσότερο: της Επιτροπής ή του ΔΝΤ; Η χώρα μας θα έχει τότε τα κατάλληλα επιχειρήματα για να πείσει ότι είναι σε θέση να τηρήσει τις συμφωνίες του περασμένου Αυγούστου, και ότι έχει αποφασίσει να γίνει ανταγωνιστική;


Ο κ.Τόμσεν επισημαίνει όμως ακόμη πως ανάμεσα στους εταίρους και δανειστές μας που θα χρειαστεί να πείσουμε, βρίσκονται και χώρες που είναι φτωχότερες από τη δική μας και με συντάξεις που είναι χαμηλότερες. Θα δεχόντουσαν οι χώρες αυτές στο Eurogroup, το οποίο λαμβάνει τις αποφάσεις του με ομοφωνία, να απομειώσουν το Ελληνικό χρέος, αν δεν έχουμε προηγουμένως λάβει γενναίες αποφάσεις, ώστε να ζούμε με τα μέσα που μας επιτρέπουν τα οικονομικά μας, όπως κάνουν κι αυτές;
Αλλιώς, πως θα μπορούν να πουν στους φορολογούμενους πολίτες τους ότι κάποτε θα είμαστε σε θέση να τους εξοφλήσουμε τα δάνεια; Οι ίδιες όμως μεταρρυθμίσεις είναι που θα αποκαταστήσουν και την εικόνα της πατρίδας μας, θα ξαναφέρουν τις επενδύσεις και θα μειώσουν την ανεργία.


Γιατί άραγε κάποια κράτη αντιλαμβάνονται το συμφέρον τους καλύτερα και νωρίτερα από άλλα; Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ.Τουσκ, αναφερόμενος στους κινδύνους με τους οποίους βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη η ΕΕ, παρέθεσε πρόσφατα μία ρήση του περίφημου Βρετανού Ιστορικού και Πολιτειολόγου Τόϋνμπη, σύμφωνα με την οποία «το αίτιο του αφανισμού των πολιτισμών είναι η αυτοκτονία. Δεν είναι ο φόνος».

 

Από το ταπεινό μου επίπεδο, επιτρέψτε μου να συμπληρώσω ‘και των κρατών επίσης’.

Copyright © 1999-2024 Premium S.A. All rights reserved.