Από τα 86 δις Ευρώ που συμφώνησαν να μας δανείσουν οι εταίροι μας τον περασμένο Ιούλιο, τα πρώτα χρήματα τα λάβαμε σχεδόν αμέσως μετά την ψήφιση των προαπαιτουμένων, τη ριζική αλλαγή των συντελεστών ΦΠΑ και τις περικοπές στις συντάξεις.

Η επόμενη σημαντική δόση θα ερχόταν τον Οκτώβριο του 2015, μετά την τριμηνιαία αξιολόγηση των μεταρρυθμίσεων που είχαν συμφωνηθεί.

Και πως ορίζονται αυτές οι μεταρρυθμίσεις; Εξαρτάται ποιόν ρωτάς. Για τους αξιολογητές, μεταρρυθμίσεις είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία που θα καθιστούσαν δυνατή τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, την περιστολή των κρατικών δαπανών, ή ακόμη τη δραστική βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος, ώστε να προκύψει ανάπτυξη.

Αντίθετα, τα, φορολογικά ιδίως, ‘μέτρα’ που αντιπροτείνει η Κυβέρνησή μας αποτελούν γι’ αυτούς δείκτες αδυναμίας ή έλλειψης βούλησης από πλευράς της να τηρήσει τα υπησχημένα του παρελθόντος Ιουλίου. Αλλά, όπως τονίζαμε σε προηγούμενη συνεργασία μας, έστω και αν δεν πιστεύουν στο μείγμα που τους προτείνει η κυβέρνηση, δεν μπορούν να κάνουν και πολλά.

Γιατί όμως δεν πρόκειται να πετύχουν τα ‘μέτρα’; Απλά, επειδή η οικονομία δεν είναι στατική. Είναι δυναμική. Όσο περισσότερο αυξάνονται οι φόροι, τόσο περισσότερο μειώνεται η αποτελεσματικότητά τους, αφού γονατίζουν τα φυσικά πρόσωπα και τις επιχειρήσεις, αναγκάζουν τους πάντες να φοροδιαφεύγουν και αποστεώνουν την οικονομία, μειώνοντας τελικά τα έσοδα.

Δεν μπορείς, δηλαδή, να πεις ότι αφού πέρυσι είχαμε τόσα έσοδα από φόρους, αν αυξήσουμε τους φόρους κατά 10%, θα έχουμε και αντίστοιχη αύξηση των εσόδων. Συνήθως μάλιστα συμβαίνει το αντίθετο. Αν πραγματικά θέλεις να αυξήσεις τα έσοδα από φόρους, η ασφαλέστερη οδός είναι να τους μειώσεις!
Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας βλέπουν ότι δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να προχωρήσουμε σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Έστω λοιπόν ότι θα ήθελαν και αυτοί να τελειώνουμε με την αξιολόγηση.

Πως θα δικαιολογήσουν όμως τότε στους ψηφοφόρους τους ότι τα ‘μέτρα’ που έχουμε εισαγάγει είναι μεταρρυθμίσεις και πως ήρθε η ώρα να εκταμιεύσουν τα χρήματα της σχετικής δόσης; Και σε περίπτωση αμφιβολιών, το Eurogroup, που θα πρέπει να πάρει την απόφαση, σε ποιόν λέτε ότι θα αποταθεί για διευκρινίσεις; Μα... στο ΔΝΤ, φυσικά.

Δυστυχώς όμως, οι ιδεοληπτικές αγκυλώσεις της παρούσας μας Κυβέρνησης δεν της αφήνουν πολλά περιθώρια να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Προτιμά να συνεχίσει να τα βάζει με ανεμόμυλους. Και τώρα που στην εποχή μας, οι ανεμόμυλοι μεγάλωσαν πλέον και έχουν γίνει ολόκληρες ανεμογεννήτριες, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει ακόμη περισσότερο.

Δηλαδή, δεν υπάρχει καμμία ελπίδα για κάποια λύση που η παρέα από την παιδική χαρά να μπορεί να καταλάβει ότι θα είχε μικρότερο κόστος και αμεσότερα αποτελέσματα;

Η απάντηση είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες εξάλλου αποτελούν και τμήμα της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου!

Ανεξάρτητα όμως από τη συμφωνία, όταν βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο, οι ιδιωτικοποιήσεις είναι συνήθως μία πολύ καλή διέξοδος, αφού μπορούν να αποφέρουν σημαντικά έσοδα στο κράτος, μειώνοντας ταυτόχρονα και αντιστοίχως τις δαπάνες του δημοσίου, προσελκύοντας άμεσες ξένες επενδύσεις και συντελώντας στη βελτίωση της αγοράς των προϊόντων και υπηρεσιών και του επιχειρηματικού κλίματος. Και, όπως σωστά το μαντέψατε, στα μάτια των εταίρων και δανειστών μας πρόκειται για πραγματικές μεταρρυθμίσεις και όχι απλά για λογιστικά μέτρα που ως μόνο αποτέλεσμα έχουν να εξουθενώνουν τους φορολογούμενους πολίτες και την οικονομία..

Δεν είναι δουλειά του κράτους να επιχειρεί. Δουλειά του κράτους είναι να εξασφαλίζει τις απαραίτητες προϋποθέσεις και υποδομές, ώστε οι πολίτες και οι επιχειρήσεις να αισθάνονται αρκετή ασφάλεια και κίνητρα να επιχειρούν. Έτσι μόνο θα έλθει η περιπόθητη ανάπτυξη.

Ας ελπίσουμε ότι τα πρόσθετα μέτρα-μεταρρυθμίσεις που, στο πλαίσιο της αξιολόγησης, προτείνουν οι εταίροι μας να μας βάλουν στον ‘πάγκο των αναπληρωματικών’ για να μπουν στον αγώνα σε περίπτωση ανάγκης, εμπεριέχουν, ανάμεσα στα άλλα και κάποιες ιδιωτικοποιήσεις.

Και προσοχή, διότι όλοι μπορεί να λένε ότι θέλουν να τελειώνει αυτή η αξιολόγηση, αλλά μόνο ένας από μας κινδυνεύει να βρεθεί στο τέλος με το μουτζούρη στο χέρι.
Αν η παρέα από την παιδική χαρά θέλει να πετύχει έστω και στην περίοδο του Ιουνίου στο σωστό διαγώνισμα, το οποίο χρωστάει από τον Οκτώβριο, θα πρέπει επιτέλους ν’ αντιληφθούν ότι δεν μπορούν να απαιτούν από το κράτος να κατασκευάζει και να συντηρεί και τις τσουλήθρες πάνω στις οποίες ολισθαίνουν επικίνδυνα ή τις κούνιες που τους κουνάνε.