Η κρίση που ζούμε από το 2009 δεν οφείλεται στο Ευρώ. Απλά, η συμμετοχή μας στο ενιαίο νόμισμα αποκάλυψε και εξακολουθεί, δυστυχώς, να αναδεικνύει τα προβλήματα που πρέπει να ξεπεράσουμε για να επιβιώσουμε ως κράτος.
Οι λίγοι μεγάλοι ηγέτες της πατρίδας μας, όπως ο Τρικούπης και ο Βενιζέλος, υπήρξαν όχι μόνο μεγάλοι μεταρρυθμιστές που έκαναν μεγάλες τομές στην κοινωνία μας αλλά και μεγάλοι παιδαγωγοί. Μας πήραν δηλαδή από το χέρι και μας βοήθησαν να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σε ένα συνολικό σχέδιο διακυβέρνησης με αρχή μέση και τέλος.
Μετά από ένα επεισοδιακά αρνητικό 2015, θα έλεγε κανείς πως για το 2016, η ευχή μας αυτή ήταν αρκετά ρεαλιστική. Και όμως: έστω και αν το 2016 δεν μας επιφύλαξε, ευτυχώς, τα συνταρακτικά γεγονότα του προηγουμένου έτους, οι προσδοκίες μας διαψεύστηκαν και η ευχή μας παρέμεινε, δυστυχώς, 100% ανεκπλήρωτη. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι φταίει αλλά θα τονίσουμε και πάλι ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν και τους οποίους ψηφίζουμε.
Ο Πρωθυπουργός μας εξακολούθησε και το 2016 να είναι έρμαιο των εκλογικών του σχεδιασμών και να παραμερίζει συστηματικά τις προτεραιότητες της χώρας. Ο λαός εξακολούθησε να φυτοζωεί ενώ η ανεργία και οι λοιπές μεγάλες ανισότητες που τον μαστίζουν παρέμειναν σε απαράδεκτα επίπεδα. Ο ιδιωτικός τομέας εξακολούθησε να διώκεται αμείλικτα και η εφαρμογή του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων να καθυστερεί. Όσες πραγματοποιήθηκαν, εφαρμόσθηκαν άτσαλα και με το στανιό ενώ στους εταίρους και δανειστές μας, από τους οποίους εξαρτάται η επιβίωσή μας, συμπεριφερόμαστε με τη γνωστή μας τζάμπα-μάγκικη, γραφική και θλιβερή θρασυδειλία, δίνοντάς τους νέες αφορμές να μας ειρωνεύονται.
Το 2016, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της χώρας μας και το επιχειρηματικό κλίμα υποχώρησαν ακόμη περισσότερο. Όσο για τη Διοίκηση, το γεγονός ότι ανακαλύφθηκαν φέτος αστυνομικοί που εξακολουθούσαν ακόμη να είναι αποσπασμένοι στην προστασία της Μελίνας Μερκούρη, υπήρξε, φυσικά, ένα απλό απομονωμένο περιστατικό που δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικό της αποτελεσματικότητας του συνόλου της Διοίκησης.
Τα προνόμια που η κυβέρνηση έχει παραχωρήσει στους κάθε είδους άχρηστους οργανισμούς, και επίορκους υπαλλήλους που επιβαρύνουν τις δαπάνες του Δημοσίου συντηρήθηκαν και το 2106 μιά χαρά από τους φόρους που πληρώνουμε και από την καθυστέρηση των οφειλών του Δημοσίου προς τους ιδιώτες.
Αντί να περιορίζονται, τα προνόμια αυτά άρχισαν να επεκτείνονται προσεγγίζοντας επικίνδυνα και τα κέντρα άσκησης της κρατικής εξουσίας. Το 2016, το κράτος έκανε ένα τεράστιο βήμα προς τα πίσω αναγνωρίζοντας οιονεί εδαφική κυριαρχία πάνω σε ένα σημαντικό και ιστορικό κομμάτι του Δήμου Αθηναίων σε ομάδες τις οποίες δεν ελέγχει.
Ανακεφαλαιώνοντας, μετά από το εφιαλτικό 2015, το 2016 θα μείνει για τη χώρα μας το έτος της χαμένης ευκαιρίας. Της ευκαιρίας που είχαμε να πείσουμε τόσο προς τα έξω όσο και προς τα μέσα για την ειλικρίνεια των προθέσεών μας ν’ αρχίσουμε επιτέλους να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση. Διότι, από τα μέσα του 2018 που τελειώνει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο το τελευταίο αυτό πρόγραμμα δανεισμού με 2% από τους εταίρους μας, τελειώνουν και τα ψέμματα και εκεί που τελειώνουν τα ψέμματα αρχίζουν οι αγορές.
Ειλικρινά δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει ακόμη χρόνος.
Ωστόσο, η ζωή είναι ελπίδα. Αν δεν υπήρχε ελπίδα, δεν θα υπήρχε προσπάθεια και δεν θα υπήρχε ζωή.
Επομένως, και διότι, αν θέλουμε κάτι να πετύχουμε στη ζωή, πρέπει να παραμείνουμε έστω και στοιχειωδώς αισιόδοξοι, αποφασίσαμε να χαμηλώσουμε τον πήχη.
Η ευχή μας για το 2017 είναι λοιπόν απλά οι ιστορικοί του μέλλοντος να θεωρήσουν το 2016 ως το έτος κατά το οποίο πιάσαμε πάτο.
Αν πιστέψουμε από σήμερα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, τότε τα πράγματα θ’ αρχίσουν να πηγαίνουν καλύτερα από σήμερα.