Ο γράφων αναζήτησε και θέσεις των συνδικαλιστικών φορέων οι οποίες θα αποτελούσαν κάποια εναλλακτική βάση εκκίνησης ενός διαλόγου για τη δημιουργία ενός συστήματος αξιολόγησης που θα ήταν αποδεκτό. Aν δεν θέλουν αυτήν την αξιολόγηση, σκέφτηκα, είναι γιατί θα έχουν αντιρρήσεις και αντιπροτάσεις ως προς τη μεθοδολογία. Δεν βρήκα πολλά.
Αν διαβάσει κάποιος τις ‘θέσεις’ των συνδικαλιστικών οργάνων των δημοσίων υπαλλήλων θα δει ότι η αντίστασή τους εδράζεται στην πεποίθησή τους ότι στην ουσία πρόκειται για ‘ένα σύστημα ενοχοποίησης των εργαζομένων στο Δημόσιο...δείχνοντας έτσι...την υποταγή στις απαιτήσεις των δανειστών...’. Με άλλα λόγια, αν η αξιολόγηση δεν ήταν ανάμεσα στα προαπαιτούμενα, δεν θα υπήρχε ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Μολονότι δεν κατάφερε ποτέ να εκβιομηχανιστεί, η χώρα μας χαρακτηρίζεται, μεταξύ άλλων, από ένα ευρύτατο φάσμα αριστερών κομμάτων και κινημάτων, τα οποία δεν υφίστανται σε καμία άλλη δημοκρατική χώρα και τα οποία περνούν το χρόνο τους επεξεργαζόμενα ανεδαφικές προτάσεις για τους αφελείς. Και φαίνεται, δυστυχώς, πως το είδος δεν είναι σπάνιο.
Κατά συνέπεια, φαίνεται πως και τα λαϊκά κινήματα και οι επαναστάσεις στη χώρα μας δεν γίνονται, όπως αλλού, για την ανατροπή των προνομιούχων, την άρση των καθυστερήσεων και τον εκσυγχρονισμό. Αντίθετα γίνονται για τη διατήρηση των κάθε λογής στρεβλών καταστάσεων και προνομίων.
Κατάφερε, ωστόσο τα τελευταία χρόνια, να επιβιώσει χάρη στη μεταφορά πόρων από το σχέδιο Μάρσαλ από την ΕΕ, αλλά και χάρη στην φιλανθρωπία.
Ναι, αλλά πως και για πόσο ακόμη; Και πότε επιτέλους θα ασχοληθούμε με τα σοβαρά προβλήματα;
Διαβάζαμε πρόσφατα πως σύμφωνα με αξιόπιστες μελέτες, μεταξύ 2011 και 2016, η Ελλάδα έχασε το 3% του πληθυσμού της λόγω της υπογεννητικότητας. Από 10,8 εκατομμύρια το 2016, το 2050 ο πληθυσμός της χώρας αναμένεται να μειωθεί στα 8,9 εκατομμύρια.
Το 2050 η χώρα μας, η οποία σήμερα έχει ήδη ένα από τους πλέον γερασμένους πληθυσμούς στην Ευρώπη, αναμένεται να έχει τη χειρότερη αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους. Αν λάβουμε τώρα υπόψη μας την υψηλότερη σε χώρα της ΕΕ ανεργία μας αλλά και τους αξιόμαχους νέους πτυχιούχους και άλλους ανταγωνιστικούς επαγγελματίες που προτιμούν να μεταναστεύσουν παρά να κινδυνεύουν να βγουν στην ανεργία ή να εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί, τότε η εικόνα συμπληρώνεται.
Διότι, αν συνεχιστεί αυτή η τάση στη χώρα μας, το άνοιγμα της ψαλίδας εργαζομένων-συνταξιούχων θα έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία χρηματοδότησης του συνταξιοδοτικού μας συστήματος.
Με άλλα λόγια, το 2050 δεν θα υπάρχουν πλέον πολλοί εργαζόμενοι εκεί έξω να πληρώσουν τις συντάξεις των παιδιών μας και των εγγονών μας, όσο χαμηλές και αν είναι! Και ας μην περιμένουμε τα κενά να συμπληρωθούν από τους μετανάστες, αφού, μέχρι στιγμής, στην
Ελλάδα όπως και στην Ιταλία η συμβολή τους στην αύξηση του δείκτη γονιμότητας δεν ξεπερνάει το 0.1%.
Θα μου πείτε, καλά, μπορεί, αλλά η αξιολόγηση που κολλάει τώρα σ’αυτό; Μπορεί η αξιολόγηση να λύσει το πρόβλημα;
Σίγουρα όχι. Η έλλειψη αξιολόγησης μπορεί όμως να το κάνει ακόμη πιο δυσεπίλυτο. Πράγματι, αν υποθέσουμε ότι περάσει τελικά το ‘δίκιο των εργαζομένων’ και η διεκδίκησή τους να μην εισαχθεί η αξιολόγηση, τότε σε λίγα χρόνια όχι μόνο δεν θα βρίσκουμε ικανούς εργαζόμενους να εργασθούν στο Δημόσιο, αλλά αυτοί που θα ‘δέχονται’ να εργασθούν εκεί θα είναι, κατά τεκμήριο, ολοένα και λιγότερο αποτελεσματικοί στην εργασία τους και θα αισθάνονται πως βρίσκονται στο απυρόβλητο. Χωρίς αξιολόγηση και λειτουργώντας σε ένα σύστημα ισοπεδωτικό, ακόμη και οι ικανότεροι δεν θα βλέπουν το λόγο να είναι αποδοτικοί.
Δεν θα αισθάνονται, δηλαδή, ότι βρίσκονται εκεί για να εξυπηρετούν τον πολίτη ή για να βοηθούν τις επιχειρήσεις μας να είναι ανταγωνιστικότερες. Αντίθετα, θα αισθάνονται ακόμη περισσότερο προνομιούχοι από τους σημερινούς, διότι θα γνωρίζουν ότι, δουλέψουν δεν δουλέψουν, με οποιαδήποτε κυβέρνηση και με οποιοδήποτε καθεστώς αξιολόγησης, θα κρατούν στα χέρια τους την επιβίωση της χώρας. Και χωρίς αξιολόγηση, ποιός και με τι εργαλείο θα μπορεί να τους κάνει να δουλέψουν;
Αν ισχύει αυτό που πιστεύουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ότι, δηλαδή, η Διοίκησή μας είναι από τις πλέον αδύναμες, φαίνεται πως ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε. Πλησιάζει, φαίνεται, η στιγμή που η Μεγαλόχαρη θα κληθεί επιτέλους να κάνει το θαύμα της.