Πράγματι, οι τουριστικές κρατήσεις φαίνεται ότι κινούνται ήδη σε ικανοποιητικότερο επίπεδο από τα προηγούμενα έτη, οι εξ Ανατολών γείτονές μας πολλαπλασιάζουν τις προκλήσεις τους, η κυβέρνηση υπόσχεται ‘καθαρή έξοδο στις αγορές’ ενώ τα κόμματα, τόσο τα κυβερνητικά όσο και της αντιπολίτευσης, οξύνουν την αντιπαράθεσή τους...και οι δημοσιογράφοι τρίβουν τα χέρια τους.
Τι μας περιμένει, λοιπόν, εκεί προς το καλοκαίρι; Ο γράφων δεν είναι, φυσικά, σε θέση να γνωρίζει καλύτερα από άλλους. Πιστεύει, ωστόσο, πως υπάρχουν κάποιες οιονεί βεβαιότητες. Πρώτη και καλύτερη ότι οι εταίροι και δανειστές μας δεν έχουν καμιά απολύτως διάθεση να ζητήσουν από τους φορολογούμενους πολίτες και ψηφοφόρους τους να εγκρίνουν και νέο πρόγραμμα στήριξης προς τη χώρα μας.
Η ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων και η έξοδος στις αγορές το καλοκαίρι που λήγει το ισχύον και τελευταίο πρόγραμμα, είναι, επομένως, μονόδρομος. Θα μας κοστίσει κάτι παραπάνω, αλλά επιλογή δεν έχουμε. Αντίθετα, το πως θα βγούμε στις αγορές παραμένει, φαίνεται, υπό συζήτηση, τουλάχιστον για κάποιους.
Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, το ζήτημα δεν είναι και τόσο περίπλοκο. Χωρίς προληπτική γραμμή στήριξης, ή αν δεν ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις, τα επιτόκια των αγορών θα είναι υψηλότερα. Πόσω μάλλον που έχουμε, ως φαίνεται, εισέλθει σε εποχή που το χρήμα γίνεται ολοένα και ακριβότερο παγκοσμίως.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, οι διεθνείς αναλυτές θα θεωρούσαν, επομένως, την προληπτική γραμμή στήριξης ως πρόσθετη εγγύηση ότι η Ευρωζώνη και οι υπόλοιποι εταίροι μας μάς υποστηρίζουν στα πρώτα αυτά βήματα εξόδου.
Αν τυχόν αποφασίσουμε να βγούμε στις αγορές χωρίς προληπτική γραμμή στήριξης, αυτό σημαίνει ότι πέφτουμε στο κενό και αρνούμαστε ν ανοίξουμε το αλεξίπτωτο. Δεν θα καταλάβαιναν οι αγορές για ποιό λόγο θα θέλαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Η επιλογή αυτή θα έμοιαζε, επομένως, αυτοκτονιακή.
Καλά τότε, γιατί η κυβέρνηση διατυμπανίζει πως η προτίμησή της θα ήταν η ‘καθαρή έξοδος στις αγορές’; Μάλλον, διότι, σε συνδυασμό και με άλλους συγκυριακούς παράγοντες έχει, φαίνεται, σκοπό να επιλέξει το δρόμο των πρόωρων εκλογών για να δείξει ότι θέλει να τελειώνει με τα μνημόνια αφού μία τέτοια προληπτική γραμμή στήριξης θα ισοδυναμούσε, κατ΄αυτήν, με νέο μνημόνιο.
Στην περίπτωση αυτή όμως η παρούσα κυβέρνηση θα κατέφευγε ασφαλώς σε νέες παροχές και επιδόματα. Με τι χρήματα; Μήπως με τα ακριβότερα δάνεια που θα αναγκαζόταν τότε να συνάψει από τις αγορές για να τηρήσει κάποιες από τις νέες της προεκλογικές υποσχέσεις; Πως αλλιώς θα εξοικονομούσε το κράτος τους πόρους να πληρώσει τις οφειλές του προς τους ιδιώτες, τις οποίες, ως γνωστόν, παρακρατεί, ώστε να μπορεί να εμφανίζει τα περίφημα πλεονάσματα, αφού παράλληλα θα προχωρούσε και σε αύξηση των δαπανών του; Πως είπατε; ...Με νέους φόρους;
Βέβαια, η κυβέρνηση, αν αποφασίσει ότι είναι προτιμότερο τόσο για τη χώρα όσο και για την ίδια, έχει ακόμη τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί μία ‘ευνοϊκή’ προληπτική γραμμή στήριξης. Αυτό θα αποτελούσε μία ισχυρή ένδειξη ότι δεν πάμε άμεσα για εκλογές.
Παρά...την έμφυτη αισιοδοξία του, ο γράφων ανησυχεί, τέλος, και για ένα πρόσθετο λόγο: τόσα χρόνια που βρισκόμαστε σε προγράμματα στήριξης από τους εταίρους μας, η ΕΕ έχει ανεβάσει τα ποσοστά συγχρηματοδότησης των έργων υποδομής στο 95% περίπου του συνολικού κόστους κατασκευής τους. Το κράτος (οσάκις κατέβαλλε τις οφειλές του) πλήρωνε απλά το υπόλοιπο 5%. Όταν λοιπόν με το καλό βγούμε στις αγορές, το επιτόκιο αυτό της συγχρηματοδότησης, κατά πάσα πιθανότητα από το 95% θα κατέβει στο 80% περίπου. Θα μπορέσει άραγε τότε το κράτος να καταβάλει τη διαφορά και να συνεχίσει έτσι την υλοποίηση των έργων υποδομής που έχει προγραμματίσει; Και μιλάμε για πολλά έργα. Τη στιγμή αυτή στην ουσία δεν υπάρχει κανένα εργοτάξιο του Δημοσίου και δεν κατασκευάζεται κανένα έργο χωρίς συγχρηματοδότηση από την ΕΕ.
Βέβαια, πολλά από τα παραπάνω θ΄ αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν κάπως από το Μάρτιο. ‘Μάρτη, Γδάρτη και Παλουκοκαύτη’, έλεγαν πάλι οι παλιότεροι.