Ας πάρουμε, όμως, λίγο τα πράγματα από την αρχή. Το 2009 ο ακριβής αριθμός των δημόσιων λειτουργών του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα ήταν 1.014.047 άνθρωποι. Η Αυστρία και η Πορτογαλία, χώρες με σχεδόν ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα, λειτουργούσαν με… 150.000 και 300.000 δημοσίους υπαλλήλους, αντίστοιχα! Το 2010 η Ελλάδα ουσιαστικά χρεοκόπησε αφού κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να τη δανείσει για να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματά της. Τι έπρεπε να γίνει; Να βρεθεί άμεσα χρηματοδότης και να μας δοθεί πίστωση χρόνου για να μειώσουμε τα ελλείμματά μας. Περίπου αυτό έγινε, αλλά στον τρόπο που θα μειώναμε τα ελλείμματα το πράγμα στράβωσε. Άλλα έπρεπε να γίνουν και άλλα έγιναν, άλλα συμφωνήσαμε και άλλα κάναμε. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι ξεκινήσαμε με την άκαμπτη και παράλογη θέση της καμίας απόλυσης δημοσίου υπαλλήλου, αφού σχεδόν καμία πολιτική δύναμη δεν μπόρεσε να βρει το σθένος να υποστηρίξει (πολλώ, δε, μάλλον να εφαρμόσει) το αντίθετο. Έτσι, οι μισθοί μειώθηκαν οριζόντια –άρα και άδικα– και ξεκίνησε μια πρωτοφανής φορολογική καταιγίδα στον ιδιωτικό τομέα (που συνεχίζεται μέχρι σήμερα) για την αύξηση των φορολογικών εσόδων και τη χρηματοδότηση των δημοσίων δαπανών. Τα αποτελέσματα, γνωστά και τραγικά. Πολυετής, βαθιά ύφεση, με σωρευτική απώλεια στο εθνικό εισόδημα κοντά στο 25% του ΑΕΠ, εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα, εκτόξευση της επίσημης ανεργίας στο 27,8% του εργατικού δυναμικού, απλήρωτους εργαζόμενους για μήνες στον ιδιωτικό τομέα και άλλα ζοφερά…

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο για να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος, αλλά τουλάχιστον οφείλουμε να τα αναγνωρίσουμε, έστω και τώρα. Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ήταν αναπόφευκτες από την πρώτη στιγμή που υπογράφηκε το Μνημόνιο. Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, είναι γνωστή η πρόταση που είχε καταθέσει στο παρελθόν ο νυν υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκος Μητσοτάκης, και έδειχνε την έξοδο από το Δημόσιο σε όσους μπήκαν σε αυτό χωρίς να ακολουθήσουν τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ, μετά την ένταξή μας στην ΟΝΕ, το 2001. Το πολιτικό σύστημα, όμως, κράτησε θέση άμυνας, υπερασπίστηκε και την τελευταία αργομισθία του Δημοσίου, άργησε να παραδεχτεί το αναπόφευκτο των απολύσεων και, όταν τελικά υποχρεώθηκε από την τρόικα, έκανε πάλι “καθυστερήσεις”. Προέταξε την αξιολόγηση και, επειδή αυτή –όπως τα περισσότερα– αναβαλλόταν, όταν τα χρονικά περιθώρια εξαντλήθηκαν, οδηγήθηκε στη λύση ανάγκης, στέλνοντας το “λογαριασμό” στις καθαρίστριες. Πότε θα κάνουμε σε αυτήν τη χώρα αυτά που πρέπει όταν πρέπει και δε θα τα αφήνουμε για αργότερα;