Η ελληνική οικονομία θα αρχίσει να αναπτύσσεται δυναμικά και με τρόπο βιώσιμο, χωρίς τα ελλείμματα να ξεφύγουν συσσωρεύοντας χρέος – που είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί; Θα διευρυνθεί η παραγωγική της βάση και θα αρχίσουν να “πετάνε” οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων; Το εγχώριο πολιτικό σύστημα θα αποφασίζει μόνο του να απολύει επίορκους και παρανόμως μονιμοποιηθέντες δημοσίους υπαλλήλους; Θα εισαγάγει την αξιολόγηση με bonus και κυρώσεις στο δημόσιο τομέα; Θα διατηρήσει ενισχυμένους τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς; Θα χρησιμοποιεί τους πόρους που θα συλλέγει για να χρηματοδοτεί δημόσιες επενδύσεις και όχι για να προσλαμβάνει κόσμο σε φορείς του Δημοσίου; Θα συγκρουστεί με τις οργανωμένες συντεχνίες για να απελευθερώσει τις αγορές προϊόντων; Ή μήπως, σε δείγμα ευγνωμοσύνης προς τους ευρωπαίους εταίρους και τις αγορές για τη γαλαντομία τους, θα συμπεριλάβει οικειοθελώς στη συνταγματική αναθεώρηση δημοσιονομικούς περιορισμούς;

Όταν το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε ανίκανο να πραγματοποιήσει όλα αυτά –ολοκληρωμένα κι όχι ημιτελώς και με πισωγυρίσματα– υπό ισχυρή, έξωθεν πίεση και εποπτεία, ποιος μπορεί να το εμπιστευτεί να αφεθεί αμέριμνο; Δεν είναι εκείνο που απέτυχε παταγωδώς να αναχαιτίσει τη ροπή της ελληνικής κοινωνίας προς την εντροπία; Εκείνο που τη διαπαιδαγώγησε στον καταναλωτισμό και τις εύκολες λύσεις; Κι ακόμα χειρότερα, εκείνο που εξακολουθεί να της καλλιεργεί ανεδαφικές προσδοκίες και να της υπόσχεται την άμεση επιστροφή στο παρελθόν, παρασιωπώντας που αυτό οδήγησε και θα οδηγήσει ξανά αν επαναληφθεί;

Ξέρω πως θα σοκάρει πολύ, αλλά για τους προηγούμενους λόγους δεν είμαστε λίγοι οι… μνημονιακότεροι των μνημονίων Έλληνες! Όχι, δεν ηδονιζόμαστε από την άγρια λιτότητα, ούτε αγνοούμε τις υφεσιακές της συνέπειες (που γίνονται, φυσικά, μεγαλύτερες όταν εκείνη εφαρμόζεται μονομερώς και υπό καθεστώς νομισματικής αβεβαιότητας). Έχουμε καταλάβει, όμως, ότι όπου τα μνημόνια απέτυχαν, απέτυχαν γιατί εφαρμόστηκαν με τον ελληνικό τρόπο. Κι όπου τα μνημόνια υπερέβαλαν, υπερέβαλαν για να διορθώσουν τις ελληνικές υπερβολές. Περισσότερο, ξέρουμε ότι η Ελλάδα, όποτε αφέθηκε στην τύχη της, έφτασε στο χείλος του γκρεμού… Κι όποτε είχε στόχους και δεσμευτικές προθεσμίες, πρόλαβε και επιβιβάστηκε στο ευρωπαϊκό τρένο της προόδου…