Η Ιρλανδία είναι ένα μείζον παράδειγμα προς αποφυγή. Ας ελπίσουμε πως η Πορτογαλία θα καταφέρει να ξεφύγει αν και όλα δείχνουν πως αποτελεί τον επόμενο στόχο. Ένας κάθε χρόνο. Στις αρχές της χρονιάς εμείς . Τώρα η Ιρλανδία. Του χρόνου η Πορτογαλία. Κάθε χρόνο λοιπόν κι ένα σοβαρό χτύπημα στο ευρωπαϊκό σύστημα, που δεν καταφέρνει να πάρει ανάσα.
Το τι συμβαίνει λοιπόν στις άλλες χώρες μας αφορά άμεσα και δεν έχουν δίκιο όσοι λένε πως κακώς ανακατευόμαστε, ενώ θα έπρεπε να λουφάξουμε, αφού έχουμε πάρει τα λεφτά. Για έναν και απλό λόγο. Τα λεφτά που έχουμε πάρει μέχρι τώρα δεν φθάνουν ούτε για ζήτω. Πήραμε μια ανάσα, αλλά καλώς η κακώς χρειαζόμαστε πολύ περισσότερα.. Όσα χρήματα κι αν έχουμε εξασφαλίσει, όταν γύρω μας γκρεμιστεί το σύμπαν, ούτε ψίλλος στον κόρφο μας. Καλό είναι λοιπόν όπου μπορούμε να λέμε την γνώμη μας. Γιατί μόνο αν σωθούν οι υπόλοιποι σωζόμαστε και εμείς. Οπότε πολύ καλά κάνει ο κ. Παπανδρέου και φωνάζει.
Από την άλλη πλευρά όμως πολύ κακώς κάνει τόσο ο ίδιος όσο και μερικοί από τους υπουργούς που δημιουργούν καθησυχαστικές ελπίδες. Τίποτα δεν έχει ξεκαθαρίσει στην παγκόσμια οικονομία. Μπορεί να ορδοποδεί δειλά δειλά, δυό χρόνια μετά την κορύφωση της κρίσης, αλλά τα σοαβρά προβλήματα παραμένουν τόσο στις αναπτυγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες . Μπορεί να λέμε πως ατμομηχανή είναι οι μεγάλες αναπτυσσόμενες αλλά και στην περίπτωση τους δεν χρειάζεται πολύ να σκάσουν οι φούσκες. Η Κίνα αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα.
Την ίδια ώρα, τίποτα δεν αποκλείει έναν νομισματικό πόλεμο καθώς πίως από αυτόν κρύβονται μεταξύ άλλων και οι τιμολογήσεις πρώτων υλών. Πληθαίνουν λοιπόν οι ενδείξεις, κυρίως στην Απω Ανατολή, που ο καθένας κάνει το δικό του, ενώ το παιχνίδι μεταξύ δολαρίου και ευρώ θυμίζει γάτα με ποντίκι. Επίσης κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στην Ευρώπη. Θα κατορθωσει να αμβλύνει τις αντιθέσεις της; ή θα έχουμε έναν οικονομικό εμφύλιο όπως ton εμφύλιο Βορείων και Νοτίων κατά τα πρώτα βήματα της ομοσπονδιοποίησης των ΗΠΑ;
Εν μεταξύ ενισχύονται οι φωνές που βλέπουν μία εκ νέου καθήλωση της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης με αφετηρία τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Όπως επισημαίνουν αναλυτές,η κάμψη δεν θα γίνει σήμερα αύριο, αλλά σε δύο περίπου χρόνια. Τότε θα κάτσει το σύστημα και πάλι. Όπως τόνίζουν η σημερινή κρίση έχει άλλη μορφή. Τώρα βλέπουμε την πραγματική κρίση. Πριν δυο χρόνια απλά έσκασε μία φούσκα. Σήμερα βλέπουμε τις σοβαρές διαρθρωτικές αδυναμίες. Από τα υπέργκα δημόσια χρέη, έως ήδη ξεφουσκωμένα τραπεζικά συτήματα με ξύλινα όμως πόδια. Και δυστυχώς ακόμη κανείς δεν ξέρει πότε και πως θα αποδώσουν τα μέχρι τώρα μέτρα που που έχουν παρθεί. Μέτρα είχε πάρει η αμερικανική Κυβέρνηση. Τώρα ζητά επιπλέον. Μέτρα είχε πάρει ο Γκόρντον Μπράουν, τώρα ζητούνται νέες δυσβάσταχτες περικοπές. Όλοι ευσεβείς πόθους εκφράζουω. Και όλα κρέμονται από μία κλωστή, Αυτήν της «σταθερής» παγκόσμιας ανάπτυξης που θα στηρίξει, για παράδειγμα., την εξωστρέφεια της γαλλικής, της γερμανικής ή της ιταλικής οικονομίας.
Σε αυτό το πολύ εύθραυστο διεθνές περιβάλλον καλείται να κινηθεί η Ελλάδα τα χρόνια που έρχονται. Βαδίζοντας σ’ ένα πολύ σκοτεινό τούνελ. Αυτό θα πρέπει να το λάβουμε όλοι σοβαρά υπόψη. Και όσοι επικροτούν την εξωστρέφεια που πρέπει να γίνεται με προσεκτικά βήματα και όχι με λόγια του αέρα, αλλά και όσοι επικροτούν την εσωτρέφειακαθώς πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζουν τι γίνεται στον έξω κόσμο για να να ,μην πιαστούν στον ύπνο μην γνωρίζοντας τι τους κτύπησε.