Για να γίνουν όμως όλα αυτά, πρέπει να έχεις και την κατάλληλη πρώτη ύλη. Τους κατάλληλους ανθρώπους. Τους κατάλληλους μηχανισμούς. Την κατάλληλη ψυχολογία και διάθεση.Αν κοιτάξουμε προσεκτικά, τίποτα από αυτά δεν υπάρχει.

Ασ' αρχίσουμε από τους πολιτικούς. Υπάρχει μία «σοσιαλιστική» κυβέρνηση που ιδεολογικά αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται. Το σοκ που έχει πάθει από τα μέτρα που έχει αναγκαστεί να πάρει είναι άνευ προηγουμένου. Μια κυβέρνηση χωρίς σαφή προσανατολισμό που σύρεται από τις εξελίξεις.

Έχουμε μία μείζονα αντιπολίτευση σχεδόν ανύπαρκτη, που αναλώνεται σε ανά περίπτωση κλεφτοπόλεμο μπας και μαζέψει καμιά ψήφο. Ούτε πρόγραμμα, oύτε θέσεις πέρα από ένα θολό αναμάσημα του κοινωνικού φιλελευθερισμού της δεκαετίας του 30 με ισχυρές δόσεις λαϊκίστικων επιφωνημάτων.

Έχουμε μία ελάσσονα αντιπολίτευση, που ζει στον κόσμο της λειτουργώντας σαν μη κυβερνητική οργάνωση παραγωγής ιδεών και αξιών, που είτε είναι ξεπερασμένες, είτε ανεφάρμοστες είτε επικίνδυνες.

Έχουμε υποψήφιους μεσσίες που κάνουν κόμματα, διεκδικώντας μερίδιο στην σωτηρία μας, με ότι πιο απολιθωμένο υλικό υπάρχει.

Έχουμε πολιτικά κόμματα απαρχαιωμένα. Με σχεδόν ανύπαρκτούς ενδο δημοκρατικούς μηχανισμούς. Παντού και πάντα προωθούνται και επικρατούν οι «εκλεκτοί», και αλλοίμονο σε όποιον αποκλίνει των κομματικών θέσφατων. Κόμματα που νομίζουν πως με τριήμερα συνέδρια, λύσανε τόσο το δικό τους πρόβλημα όσο και της χώρας και απόκτησαν ταυτότητα και ιδεολογία ικανή να δώσει προοπτική.

Έχουμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που μόνο του μέλημα είναι συντεχνιακές διεκδικήσεις  και το οποίο καταρρέει πληρώνοντας ακριβά τον από δεκαετιών εκφυλισμό του.

Έχουμε έναν Δημόσιο Τομέα που ανταγωνίζεται σε επιδόσεις, ανταγωνιστικότητας, παραγωγικότητας, δάφορες τριτοκοσμικές χώρες

Έχουμε, έναν αναχρονιστικό στην συντριπτική του πλειοψηφία επιχειρηματικό τομέα, που αλαλάζει για τα κεκτημένα δικαιώματα του, δηλαδή την κρατικοδίαιτη στήριξη , είτε με απαλλαγές, είτε με επιδοτήσεις, ο οποίος βάλει κατά πάντων μς μόνη πρόταση τις απολύσεις. Για τον εκσυγχρονισμό του ούτε λέξη.

Έχουμε μία κοινωνία που ήταν από δεκαετιών απαθής και τώρα απόγινε, καθώς βλέπει τα πάντα να καταρρέουν δίπλα της.  Από τα πιο υψηλά στρώματα της μέχρι τα χαμηλότερα. Τα περί ηχηρών μηνυμάτων όπως τα αναλύσαμε πρόσφατα, είναι ευσεβείς πόθοι. Οδηγός δεν ήταν η «δημιουργική» αντίσταση αλλά η διαλυτική απογοήτευση που όσο χειροτερεύουν τα πράγματα θα ενταθεί.

Όλα αυτά τα έχουμε και όλα αυτά θα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι σοφοί που προτείνει ο κ. Παπαδόπουλος.

Αυτό όμως που δεν μας είπε ούτε εκείνος , ( γιατί και αυτός μεταμελημένη σαρξ εκ σαρκός του συστήματος είναι), ούτε κανένας άλλος, είναι πως αυτό που δεν έχουμε είναι η έλλειψη καινοτομικής πρωτογενούς σκέψης. Σκέψης ριζοσπαστικής, ανατρεπτικής, απαγκιστρωμένης από συνθλίβουσες ιδεοληψίες. Σκέψης αυθεντικής που θα καταφέρει να κινητοποιήσει το όποιο υγειές υλικό έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα. Όσο υπάρχει τέτοια έλλειψη, σε όσους σοφούς  κι αν  προστρέχουμε το μόνο που θα καταφέρνουμε είναι να κλώθουμε σε κλούβια αυγά.