Ακόμη και πριν λίγους μήνες , οι επενδυτικές τράπεζες χάιδευαν την Αίγυπτο, με βάση τις οικονομικές δυνατότητες που βασίζονται στους ψυχρούς στατιστικούς αριθμούς. Αν ακολουθήσουμε την τακτική αυτή δηλαδή να δεχόμαστε a priori τους αριθμούς και τις μετρήσεις και εάν δεχτούμε πως οι στατιστικές έρευνες γίνονται με την απαραίτητη αντικειμενικότητα θα βρεθούμε προ εκπλήξεων.
Γιατί όσον αφορά την Διαφάνεια η Αίγυπτος βρίσκεται στην 98 θέση από τις 178 χώρες στην ίδια θέση με το Μεξικό και σε καλύτερη θέση από την Ρωσία και την Βενεζουέλα.
Όσον αφορά τις οικονομικές ελευθερίες βρίσκεται στην 96 θέση μόλις επτά θέσεις κάτω από την Ιταλία και 17 θέσεις πάνω από την Βραζιλία.
Αν δε δει κάποιος το που ήταν η Αίγυπτος όταν ανέλαβε ο Μουμπάρακ και που βρίσκεται σήμερα θα δει πολύ μεγάλη διαφορά με τις συνθήκες να έχουν βελτιωθεί από την εποχή του Νάσερ και του Ανουάρ Σαντάτ, ψωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως είναι ιδανικές.
Βλέπει όμως σήμερα κανείς την αποδοχή που έχει ο Αιγυπτιακός Λάος προς τον στρατό του μία ένδειξη που θα πρέπει να μας προβληματίσει στο κατά πόσο μπορούμε να αναλύσουμε τα όσα συμβαίνουν στην Αίγυπτο με δυτικοευρωπαϊκά κριτήρια.
Αντίθετα ίσως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την αιτία που ζητείται η αποπομπή Μουμπάρακ. Το ότι ο πληθυσμός παραμένει στην φτώχεια. Και εδώ έρχεται η μεγάλη έκπληξη.
Όταν ανέλαβε ο Μουμπάρακ ο πληθυσμός της Αιγύπτου ήταν μόλις 44 εκ. Σήμερα είναι 80 εκ. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως υπήρξε μία αύξηση πληθυσμού κατά 2% ετησίως. Η πληθυσμιακή αυτή αύξηση μπορεί να έχει συμβάλει τα μέγιστα στην ανάσχεση των θετικών επιπτώσεων που θα είχε στον πληθυσμό η οικονομική ανάπτυξη της χώρας που έφθασε στο 5%, παρά το γεγονός που η γεωργική της παραγωγή έφθινε οδηγώντας μεγάλες ομάδες στα αστικά της κέντρα. Και αυτό γιατί όσο και αν διπλασιάστηκαν οι δρόμοι, τα σχολεία, οι υποδομές, όσο κι αν αυξήθηκε το ΑΕΠ η πληθυσμιακή αύξηση δημιουργούσε νέες επιτακτικές ανάγκες συνεχώς που δυστυχώς δεν κατέστη δυνατόν να καλυφθούν και που οδήγησαν στο σημερινό οικονομικό και κατ επέκταση πολιτικό αδιέξοδο.
Θα μπορούσε κανείς να πει πως αυτές είναι απαράδεκτες θεωρίες. Ωστόσο δεν είναι από την στιγμή που στην πολιτισμένη Δύση μετράμε τους συνταξιούχους και την γήρανση του πληθυσμού που είναι εν δυνάμει βόμβα για τις ευρωπαϊκές οικονομίες λόγω των ασφαλιστικών προϋπολογισμών τους. μετρήσεις που μας κάνουν να μιλάμε σήμερα για βιωσιμότητα συστημάτων.