Κατ αρχήν αν υποθέσουμε πως υπάρχουν 16 κράτη στην Ευρωζώνη υπάρχουν 50 και βάλε γνώμες και απόψεις. Ύστερα υπάρχει η γνώμη της Επιτροπής, η Γνώμη της ΕΚΤ και η Γνώμη του Συμβουλίου. Υπάρχει ωστόσο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το οποίο ας μην ξεχνάμε έχει αυξημένες αρμοδιότητες. Σαν να μην έφθανε αυτό έχουμε την γνώμη των Γερμανών, την γνώμη των Γάλλων, την γνώμη των Βόρειων, την γνώμη των Νοτίων, την γνώμη των καθολικών, την γνώμη των προτεσταντών, την γνώμη των δυτικών, την γνώμη των ανατολικών. Έπειτα έχουμε τις γνώμες των διάφορων κρατικών οργανισμών και ινστιτούτων. Υπάρχει η γνώμη των φιλοευρωπαϊστών και η γνώμη των ευρωσκεπτικιστών. Η γνώμη των κενσιανών και η γνώμη των μονεταριστών. Η γνώμη των φοβισμένων και η γνώμη των θαρραλέων. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν με τόσες γνώμες να κυκλοφορούν ελεύθερες πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί μία αποτελεσματική λύση που θα βάλει μία τάξη στην ευρωπαϊκή Βαβέλ.

Το τι πραγματικά συμβαίνει το αντιλαμβάνεται κάποιος από τις αλλεπάλληλες και αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις των πάσης φύσεως αξιωματούχων. Από Καγκελάριους μέχρι τον ανώνυμο αξιωματούχο της άλφα ή βήτα υπηρεσίας. Από τους πανίσχυρους μανδαρίνους μέχρι χαμηλόβαθμους υπάλληλους που με μία δήλωση κέρδισαν μερικά λεπτά φήμης.

Φυσικά υπάρχει και το κρυφτούλι, αφού άλλα λένε στις συναντήσεις τους και άλλα στον τύπο τον οποίο χρησιμοποιούν είτε για να τρομοκρατήσουν δημιουργώντας τετελεσμένα είτε για να δημιουργήσουν κλίμα υπέρ της μίας ή άλλης άποψης

Αυτό το αντιλαμβάνονται οι αγορές, οι οποίες στέλνουν ηχηρά μηνύματα. « Βάλτε γρήγορα μια τάξη στα οικονομικά σας». Δεν είναι καθόλου τυχαία η ανακοίνωση, το απόγευμα της Παρασκευής ότι μετά τους συνήθεις υπόπτους σε negative credit watch μπαίνει και η Ιταλία.  Να μην ξεχνάμε πως η Ιταλία δεν είναι όποιος όποιος αλλά μέλος της G8.

Πέρα όμως από τις αγορές το αλαλούμ το  βλέπουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, που επανειλημμένα πιέζουν την Ευρώπη να σταματήσει να βολοδέρνει και επιτέλους να ασχοληθεί σοβαρά βρίσκοντας βιώσιμη και ανθεκτική στο χρόνο λύση. Και είναι λογικό να πιέζουν γιατί εκείνοι από την πλευρά τους έκαναν ότι μπορούσαν να βάλουν μία τάξη στα του οίκου τους επαναφέροντας την οικονομία τους σε αναπτυξιακή τροχιά. Βλέπουν όμως πως η ευρωπαϊκή κωλυσιεργία απειλεί και πάλι να τινάξει το σύστημα στον αέρα. Είναι λογικό λοιπόν να είναι από άκρως καχύποπτοι έως εξαγριωμένοι.

Σαν να μην έφθαναν οι αμερικανοί, το ευρωπαϊκό αλαλούμ βλέπουν και οι αναδυόμενες που δεν θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θέλουν μία Ευρώπη αδύναμη και κατακερματισμένη προκειμένου  να λεηλατήσουν τα συνεχώς μειούμενα μερίδια της στη διεθνή οικονομική σκακιέρα.

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή η Ευρώπη θα αντιδράσει προκειμένου να βγει από τα αδιέξοδα της. Θα αντιδράσει με σκληρά μέτρα, αναθεώρηση συνθηκών, εισαγωγή ελεγκτικών μηχανισμών, εισαγωγή προληπτικών μηχανισμών και ενδεχομένως και μηχανισμούς τιμωρίας των ανυπάκουων ή ανίκανων να συμμορφωθούν.

Και φθάνουμε στα δικά μας. Στον ελληνοποιημένο Υπαρκτό Σουρεαλισμό, καθώς ακόμη και την ύστατη ώρα κανένα κόμμα δεν εννοεί να αντιληφθεί την κρισιμότητα. Τελευταίο αποδεικτικό στοιχείο.. η εμμονή του αρχηγού της ΝΔ ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο και η πρόταση του για «εργασιακή εφεδρεία». ¨Όσο για την επανεκκίνηση, το ποια απήχηση έχει στον κόσμο σας μεταφέρω το σχόλιο ενός απλού ανθρώπου.

Έτυχε να πάω το αυτοκίνητο μου στο συνεργείο και άκουσα τον εξηντάρη μηχανικό να λέει σε κάποιον άλλο πελάτη.. « Τι επανεκκίνηση και πράσινα άλογα. Όταν βλέπεις πως δεν έχει δύναμη ένα  αυτοκίνητο το πας για σέρβις αμέσως Δεν  προσπαθείς να το βάλεις μπροστά ξανά και ξανά μέχρι να του ξεπατώσεις την μπαταρία και να μείνει εντελώς. Η ελληνική οικονομία φίλε μου χρειάζεται ένα μεγάλο σέρβις. Να διαλυθεί το αμάξι και να ξανασυναρμολογηθεί». Ο απλός πολίτης το έχει πιάσει το νόημα. Έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται γι αυτό άλλωστε έδωσε στο τελευταίο γκάλοπ στα δύο μεγάλα κόμματα μόλις 43%.


Αλλά την αδυναμία και την ασυνεννοησία των πολιτικών μας κομμάτων την πήραν χαμπάρι και οι ξένοι που άλλοτε άγαρμπα και άλλοτε κομψά, μας θυμίζουν πως κοντά στο τέλος του δικού τους Υπαρκτού Σουρεαλισμού, ήρθε το τέλος και του δικού μας.