Τι ισχύει επισήμως; Αν δεν μπορείς να ανταποκριθείς σε ένα βεβαιωμένο χρέος, απευθύνεσαι στο Δικαστικό Τμήμα (πολύ φίλοι μας) της οικείας Εφορίας και διαπραγματεύεσαι μία τακτοποίηση ανάλογα με τις δυνατότητές σου. Οσοι εργάζονταν στο παρελθόν και φοροχρωστούσαν, έτσι ήξεραν ότι δουλεύει το σύστημα. Αν η νέα σου ρύθμιση ήταν ογδόντα ευρώ τον μήνα, δεν πήγαινες με εβδομήντα εννιά (με το συμπάθειο). Δεν τα δεχόταν ούτε το σύστημα, ούτε το ταμείο.

Πάει, λένε τώρα, ο κόσμος με ότι έχει. Δέκα, είκοσι, τριάντα ευρώ, άσχετα με το ποιά δόση είναι ηλεκτρονικά βεβαιωμένη. "Η οφειλή είναι σαράντα εννέα ευρώ και τριάντα οκτώ σεντς", άκουσε ο κολλητός μου τον υπάλληλο να ενημερώνει τον πολίτη. "Εχω είκοσι. Τα θες ή δεν τα θες;" ρωτάει ο εξυπηρετούμενος. "Να το κοιτάξουμε", απαντάει ο υπάλληλος και του κόβει διπλότυπο για το εικοσάρικο! Αυτά είχε ο άνθρωπος, αυτά έδωσε. Ούτε δικαστικά, ούτε αιτήσεις, μπαμ-μπαμ και τέρμα η δουλειά.

Προς Θεού, δεν θέλω να σας παρασύρω. Εναν προβληματισμό όμως τον έχω: Αν ατύπως έχει πέσει γραμμή του τύπου "δώσε ότι μπορείς, αρκεί να φαίνεται ότι δίνεις κάτι", γιατί δεν την ανακοινώνουν επισήμως, να μην πέφτει τζάμπα ο κόσμος από τις ταράτσες και τα μπαλκόνια; Ράδιο-αρβύλα; Κλεφτοπόλεμος με τους αυστηρούς μας επιβλέποντες; Απόγνωση στα κρατικά ταμεία να δείξουν κάποιες παραπάνω δεκάρες; Ή, απλώς μέσα στη σύγχυση, κάποιοι υπάλληλοι στις ΔΟΥ είναι πιό καλόκαρδοι από άλλους κι ανάλογα που θα πέσεις;

Ας μη γινόμαστε όμως και αχάριστοι. Κάποιον τελικά πρέπει να ευχαριστήσουμε για τη δημιουργική ελαστικότητα του συστήματος. Ισως τον υπάλληλο της τοπικής ΔΟΥ (ή τον προϊστάμενό του), ίσως τον Ευκλείδη, σίγουρα πάντως -και- τον Αλέξη. Γιατί όπως λέει και το άσμα το λαϊκό: "Μας υποχρέωσες, μα δεν μας είπες τελικά πόσο μας χρέωσες!"