Σήμερα όμως, οι ηγέτες στις Βρυξέλλες και στις πρωτεύουσες της ΕΕ αντιμετωπίζουν μια νέα οξύμωρη πολιτική πραγματικότητα: H σημαντική εξέλιξη της θεσμικά οργανωμένης ευρωπαϊκής διακυβέρνησης έχει οδηγήσει από τη μία σε μεγαλύτερη δημόσια αμφισβήτηση από τους επικριτές της, την ίδια στιγμή που η ΕΕ έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη τη στήριξη των ευρωπαίων για τη νομιμοποίησή της. Φυσικά, ο ευρωσκεπτικισμός δεν είναι φαινόμενο παρθενογένεσης. Είναι βαθιά ριζωμένος και πλαισιωμένος από τις εθνικές εμπειρίες των πολιτών. Όταν οι πολίτες αισθάνονται αισιόδοξοι ως προς την ικανότητα της χώρας τους να τους παρέχει όσα επιθυμούν, γίνονται πιο ευρωσκεπτικιστές και αντίστροφα.

Αυτή η διαπίστωση είναι σημαντική, καθώς μας βοηθά να κατανοήσουμε γιατί η στήριξη για την ΕΕ παραμένει σχετικά υψηλή στα κράτη-μέλη που έχουν δεχθεί κάποια βοήθεια, όπως η Ιρλανδία ή η Ισπανία [η Ελλάδα αποτελεί και εδώ εξαίρεση γιατί στη χώρα του ΠΑΣΟΚ (πράσινου, ροζ και γαλάζιου) μπορούμε ταυτόχρονα και να τα παίρνουμε απ' τους "κουτόφραγκους" και να τους βρίζουμε. Και μπράβο μας!], ενώ ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται σε χώρες που έχουν ωφεληθεί έντονα από την ενιαία αγορά ή / και το ευρώ και αντιμετώπισαν σχετικά καλά την κρίση, όπως π.χ. η Γερμανία ή οι Κάτω Χώρες.

Η διάκριση μεταξύ αυτών των ομάδων είναι σημαντική καθώς μεταφράζεται σε διαφορετικές προτεραιότητες πολιτικής και προτιμήσεις σχετικά με τη μεταρρύθμιση της ΕΕ, κάτι που θα το διαπιστώσουμε τους επόμενους μήνες, μιας που οι ευροεκλογές βρίσκονται προ των πυλών, με την Βρετανία να βρίσκεται -τουλάχιστον προς το παρόν- σε κατάσταση νευρικής κρίσης λόγω πιθανού μη συναινετικού διαζυγίου με την ΕΕ αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα και δεν γίνουν τα απαραίτητα βήματα και από τις δύο πλευρές προς επίτευξη μιας αμοιβαία αποδεκτής συμφωνίας.

"Πού βαδίζουμε κύριοι;", όπως κάποτε ρωτούσε με σαρκαστικό χιούμορ και ο δικός μας Λουκιανός Κηλαηδόνης...