Ορθά, η ελληνική κυβέρνηση -αλλά και συνολικά ο πολιτικός κόσμος- διαμαρτύρονται γιατί δεν προσκλήθηκε η Ελλάδα (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ) επειδή κάποιος θεώρησε ότι η ελληνική συμμετοχή θα αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των παρευρισκομένων μερών. Δηλαδή, δεν προσκλήθηκε μια χώρα που συνορεύει θαλάσσια με τη Λιβύη, που στο παρελθόν  είχει πάρει διπλωματικές πρωτοβουλίες και η οποία αντιμετωπίζει μια ευθεία αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της από μια συμφωνία που υπέγραψαν η Τουρκία και η μια εκ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών στο λιβυκό εμφύλιο πόλεμο. Ομολογουμένως (και κατά την άποψη των δύο Γερμανών συναδέλφων), άκρως προκλητική η γερμανική απόφαση, ιδίως από τη στιγμή που η ελληνική πλευρά έθεσε ανοιχτά και δημόσια το θέμα. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί και άλλα τέτοια παραδείγματα, όπου ελληνικές θέσεις προσπεράστηκαν στην καλύτερη των περιπτώσεων με κατανόηση και στη χειρότερη με αδιαφορία. Όμως, όλα αυτά αναδεικνύουν ένα ευρύτερο ερώτημα: Γιατί, στη τελική, να μας λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους; Όταν κοινή πεποίθηση αποτελεί δυστυχώς ότι το διεθνές πεδίο συνήθως δεν λειτουργεί ως κάποιο.. "βασίλειο του δικαίου". Το ακριβώς αντίθετο: Χαρακτηρίζεται από διαρκή υπολογισμό, κυνισμό και στηρίζεται στην πραγματική στρατιωτική και πολιτικοοικονομική ισχύ.

Αλλά σ' αυτό ακριβώς το σημείο αναδύονται παράλληλα και μερικά άλλα συναφή -και κατά τη γνώμη μας σημαντικά- πραγματικά ερωτήματα: Για ποιό λόγο να υπολογίσει η διεθνής κοινότητα μια χώρα που μέχρι πρόσφατα χρειαζόταν έγκριση των δανειστών για να ορίσει τον ΦΠΑ στα τρόφιμα; Μια χώρα που επιτρέπει στους δικαστικούς της λειτουργούς να επιδικάζουν πλήρη επιστροφή αναδρομικών για τους ίδιους, αλλά.. "περιμένετε και βλέπουμε" για τους λοιπούς πολίτες; Μια χώρα στην οποία η αστυνομία βιαιοπραγεί κατά ανηλίκων όταν παράλληλα αδυνατεί να προσφέρει επαρκείς και αποτελεσματικές υπηρεσίες προστασίας στους πολίτες; Μια χώρα που οι κυβερνήσεις της μονίμως εκβιάζονται -και συνήθως υποχωρούν- στις πιέσεις τραμπούκων συνδικαλιστών ή ακόμα και διοικήσεων (και οπαδών) ποδοσφαιρικών ομάδων; Μια χώρα που μιλάει διαρκώς για ανάπτυξη, αλλά ακόμη, πέραν διαφόρων πολυδιαφημισμένων "επενδύσεων", πραγματικό αναπτυξιακό σχέδιο δεν κάθεται να συζητήσει; Μια χώρα που δεν μπορεί να βρει τρόπους να κρατήσει εντός της επικράτειάς της το ίδιο της το μέλλον και βλέπει τη διαρκή αιμορραγία του brain drain να συνεχίζεται, προφανώς ανίκανη να αντιδράσει αποτελεσματικά στη μαζική έξοδο του ανθού της ελληνικής κοινωνίας - τους νέους έλληνες επιστήμονες που αναγκάζονται να μεταναστεύουν προς αναζήτηση καλύτερης επαγγελματικής αποκατάστασης ή απλώς εύρεσης αξιοπρεπούς εργασίας εντός του γνωστικού τους πεδίου και που -κατά πάσα πιθανότητα- στο άμεσο μέλλον θα επιστρέφουν μόνο για διακοπές στη χώρα που τους σπούδασε;

Εδώ ακόμη και ένα θέμα όπως η μετανάστευση και το προσφυγικό δεν έχουμε κάτσει μια φορά να συζητήσουμε πάνω σε σοβαρή βάση και όχι μόνο για να διασκεδάζουμε τους φόβους και τις επιθυμίες των οικονομικά ισχυρών της ΕΕ που μας πειθαναγκάζουν σε μη ρεαλιστικές πολιτικές - ότι δηλαδή, εάν προσφέρουμε αξιοπρέπεια, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και ανθρώπινες συνθήκες στους κατατρεγμένους που φτάνουν στα σύνορά μας, αυτό είναι στοιχείο που σε κάνει πιο ισχυρό γιατί κερδίζεις το σεβασμό των ανθρώπων. Ανεξαρτήτως των παραπάνω, μελέτες του ΟΟΣΑ δείχνουν καθαρά ότι οι μετανάστες συμβάλλουν στη δημογραφική ανανέωση, στην οικονομική ανάπτυξη και -δυνητικά- στη καινοτομία (που τόσο πολύ έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία στη παρούσα φάση). Και κανένα κίνητρο δεν είναι ισχυρότερο για τους μετανάστες από την επιθυμία να προκόψουν στη χώρα υποδοχής τους. Άρα, το πώς θα διεκπεραιωθεί η υποδοχή τους είναι το μείζον ζήτημα. Αντίθετα όμως προς αυτό το σκεπτικό, εμείς παίζουμε το παιχνίδι της ακροδεξιάς με τη λογική.. "να τους κάνουμε το βίο αβίωτο". Παρά το γεγονός ότι γύρω -και- από τέτοιου είδους ζητήματα κρίνεται η πραγματική ισχύς μιας χώρας και το πώς την αντιμετωπίζουν και της συμπεριφέρονται οι υπόλοιπες κοινωνίες.

Αναμφίβολα -και όσο το δυνατόν συντομότερα- κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε τι σημαίνει η έκφραση "έχουμε συμμαχίες". Η χώρα μας φέρεται πολλές φορές λες και θεωρούμε αυτονόητο πως επειδή προσφέρουμε εξυπηρετήσεις σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους, μετά θα ικανοποιηθούν και τα δικά μας αιτήματα. Δυστυχώς, εάν προσφέρουμε μόνο εξυπηρετήσεις, εάν δίνουμε βάσεις, διευκολύνσεις, εάν αγοράζουμε αεροπλάνα, φρεγάτες, πυραυλικά συστήματα προηγμένης τεχνολογίας και εάν στηρίζουμε κάθε θέση τους χωρίς συγκεκριμένα προσυμφωνημένα ανταλλάγματα, στη καλύτερη περίπτωση θα μας θεωρούν απόλυτα προβλέψιμους "καλούς πελάτες" και τίποτα περισσότερο. Στις μέρες μας, για να μπορείς να κερδίζεις από συνεργασίες και συμμαχίες, θα πρέπει να δείξεις ότι μπορείς να σταθείς στα πόδια σου και μόνος σου, ότι δεν είσαι απόλυτα εξαρτημένος από τις επιλογές του ενός ή του άλλου συμμάχου και ότι αν χρειαστεί (αν οι περιστάσεις το επιβάλλουν) μπορείς -πειστικά- να πεις το όχι. Πάνω από όλα, όμως, χρειάζεται να μην ξεχνάμε ότι η ισχύς μιας χώρας είναι πάντα η συνοχή και η συστράτευση ενεργών πολιτών στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό (διάβαζε αποδήμων). Και αυτό, με τη σειρά του, μάλλον δεν αποτελεί θέμα.. συμβουλίων των πολιτικών αρχηγών, κοινοβουλευτικών θεατρικών παραστάσεων με έμφαση σε ανούσιες κοκορομαχίες ή συζητήσεων καφενειακού επιπέδου σε τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά πρωινάδικα.

Πρωτίστως, είναι υπόθεση του να αισθάνονται οι κάτοικοι αυτής της χώρας ότι έχουν μέλλον στο τόπο τους, ότι μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, ότι το κράτος τους σέβεται ως πολίτες και δεν τους αντιμετωπίζει μόνο ως φορολογητέα ύλη ή ως φολκλορικές κοινότητες πρόσφορες για πολιτική εκμετάλλευση στο εξωτερικό, ότι η ανάπτυξη, η δικαιοσύνη και η ασφάλεια παύουν να είναι συνθήματα και γίνονται έργα, ότι η παιδεία, η υγεία και ο πολιτισμός δεν αντιμετωπίζονται -σχεδόν αποκλειστικά- ως λογιστικό κόστος. Γιατί τότε οι πολίτες έχουν λόγο -και- να πολεμήσουν γι’ αυτή τη χώρα. Και υπό αυτές τις συνθήκες, η χώρα καθίσταται ισχυρή και υπολογίσιμη από φίλους και εχθρούς. Tότε -και μόνο τότε- μια χώρα είναι πραγματικά ισχυρή και συνακόλουθα άξια να την παίρνουν στα σοβαρά και να την παίζουν τα "μεγάλα παιδιά" της γειτονιάς.