Αλλά, μ' αυτά και μ' αυτά, η θερινή περίοδος πλησιάζει στο τέλος της και οι νεαροί επαρχιώτες (κάτω των σαράντα ετών), ζηλεύουν τους χαήστες Κηφισιώτες - Παγκρατιώτες - Νεοσμυρνιώτες - Φαληριώτες - Γλυφαδιώτες και λοιπούς -εν γένει- Αθηναίους που επιστρέφουν στη πλανεύτρα τη πρωτεύουσα, κι ας μη το παραδέχονται. Οι Αθηναίοι σαραντάρηδες από την άλλη πλευρά, στο πρώτο μποτιλιάρισμα της Σταδίου ή της Πανεπιστημίου (ας είναι καλά κι ο "Μεγάλος Περίπατος"), ζηλεύουν το ανέμελο... "στην υγειά μας βρε παιδιά" καρα@ουτσαριό των επαρχιωτών, κι ας λένε... "έλα μωρέ τώρα οι βλάχοι". Προφανώς το θέμα είναι εν προκειμένω, κατοικεί κανείς εκεί που πραγματικά θέλει; Ή ζει σ’ ένα περιβάλλον, από κεκτημένη ταχύτητα, σύμπτωση, ανάγκη, ή συνήθεια; Για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας οι διακοπές τελειώνουν κατά το τέλος του Αυγούστου, το πολύ έως τα μέσα Σεπτεμβρίου και οι αστοί (ή, για να είμαστε πιο ακριβείς στις εκφράσεις μας, οι αστικοποιημένοι βλάχοι) επιστρέφουν εις το Κλεινόν Άστυ, παίρνοντας τα... "καλά, μιλάμε, δεν το πιστεύω, τέλειο" μαζί τους, ενώ στην ουσία δεν έφυγαν ποτέ, αφού κουβαλούσαν τη πλανεύτρα την Αθήνα σε όλες τις διακοπές μαζί τους. Όσο για τους κατοίκους της επαρχίας, εξακολουθούν να παραμένουν στην ήσυχη -μια απ' τα ίδια- καταθλιψάρα τους, λαμβανομένου υπ' όψιν ότι και το μεγαλείο της φύσης δεν τους προξενεί κανένα ιδιαίτερα ευεργετικό δέος, αφού -έτσι κι αλλιώς- το θεωρούν δεδομένο, μια και το τρώνε φάτσα φόρα σε καθημερινή βάση, χειμώνα-καλοκαίρι.

Περιττό να τονιστεί ότι θέλει αρετή και τόλμη η αποκέντρωση, εκτός φυσικά κι αν είσαι μεσήλικας, φτωχός ή άστεγος, οπότε και αποτελεί ανάγκη. Η επαρχία πάλι, χρειάζεται φάστ φουντ, φρόζεν γιόγκουρντς και πίστες Πάολας, γιατί κατά την γνώμη των επαρχιωτών τα λουλούδια είναι βαρετά, και τα ζώα... έ, είναι απλώς ζώα. Τώρα που το σκέφτομαι, εδώ οι άνθρωποι δεν είναι σίγουροι αν θέλουν να ζουν μ’ αυτόν ή μ' αυτήν που παντρεύτηκαν, θα είναι σίγουροι για το πού θέλουν να ζήσουν; Πρόκειται για το κλασικό πρόβλημα της στατικής και δυναμικής σταθερότητας των ιεραρχήσεων των επιλογών στα οικονομικά και τις κοινωνικές επιστήμες, που ακόμη διχάζει τους ερευνητές των παραπάνω κλάδων... Από την άλλη μεριά, οι ψυχολόγοι, οι φαρμακοβιομήχανοι και οι ψυχίατροι, κλέφτες να γίνουν; Αν ήταν όμως ειλικρινείς και στοιχειωδώς σοβαροί, στα -τουλάχιστον- μισά περιστατικά τους (κατά τη γνώμη ενός φίλου και παλιού συμμαθητή καθηγητή ψυχιατρικής) θα τα συμβούλευαν αντί για Ζαναξ, να πάρουν ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι, αφού πρώτα θα τους είχαν κάνει την ερώτηση: "Θες άνθρωπε μου να ζεις, εκεί που ζεις;" ή μάλλον καλύτερα... "Ξέρεις που ζεις; ή απλά υπάρχεις;". 

Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, έχουμε και τα καλοκαιρινά -ενδεχομένως και φθινοπωρινά- καπρίτσια του Ερντογκάν με τις.."γαλάζιες πατρίδες" και τους διηνεκείς διαξιφισμούς και "τσαμπουκάδες" του με το.. Γιουνανιστάν για τις ΑΟΖ και τις υφαλοκρηπίδες (τσουκ-τσουκ, καζάν-καζάν...), αλλά -πρωτίστως- και για τη πολιτική του επιβίωση εν μέσω πολλαπλών εσωτερικών προβλημάτων και καταρράκωσης της τουρκικής οικονομίας, υποβοηθούμενος -και σε πολλές περιπτώσεις εξωθούμενος- από το κενό εξουσίας που έχει προκύψει στην Ουάσινκγτον του.. "φευγάτου" και εκλογόπληκτου πορτοκαλή, καθώς επίσης και από την έλλειψη αποφασιστικότητας της Γερμανίας (λόγω των εκτεταμένων οικονομικών και εμπορικών διασυνδέσεών της με τη Τουρκία), αλλά και συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης (...κι άντε να δούμε πότε η Ευρώπη θα αποκτήσει επιτέλους κοινή και συνεπή εξωτερική πολιτική, αλλά ας μη κρατήσουμε και την αναπνοή μας γι' αυτό στο άμεσο μέλλον). Εν κατακλείδι, στη προκείμενη φάση, είμαστε γενικώς... "μια ωραία ατμόσφαιρα" (κατά τον Ντίνο Ηλιόπουλο)! Χαίρε χώρα αχώρητε, εμβρόντητε, αδέκαστος, αδέκαρος, απερινόητος και ξεχασιάρα - Και όστις τολμά, μεταφρασθέσθω.