Η όλη διαδικασία μου θύμισε προσωπικά (όπως και σε ικανό αριθμό παρακαθήμενων συναδέλφων και συνεργατών) την γνωστή "ομολογιακή" τακτική των πρώτων χριστιανών μπροστά σε ρωμαίο Έπαρχο, που είχε κι αυτός τις εντολές του. Μόνο που δεν είμαστε της γνώμης ότι ο έλληνας υπεξ καινοτόμησε. Ανάμεσα στο χρόνο που απαιτήθηκε ώστε να κλειδώσει το ραντεβού της Πέμπτης, 15ης Απριλίου και στην πρόσφατη υπερπτήση, εκτιμάται από πολλούς πως όχι ο Νίκος Δένδιας, αλλά υψηλά ιστάμενος έλληνας παράγοντας, φρόντισε (ίσως μέσω Πάιατ, ή άλλης υπερατλαντικής πηγής), να προσεγγίσει αρμοδίως το περιβάλλον του προσφάτως εγκατασταθέντος νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου, και, αν όχι να ζητήσει ακριβείς οδηγίες, τουλάχιστον να πάρει μια γνώμη, βρε αδελφέ, στη περίπτωση που ο έλληνας υπουργός εξωτερικών αποφάσιζε να κινηθεί με κάποιο βαθμό... πατριωτικής ελευθεριότητας -αν το θεωρούσε αναγκαίο- αυτό θα γινόταν αποδεκτό (ή τουλάχιστον ανεκτό) από τη Σύμμαχό μας (ναι, αυτή που στις πορείες διαμαρτυρίας χαρακτηρίζεται τακτικά και αβασάνιστα από ορισμένους ως... σφαγέας των λαών), που όμως ταυτόχρονα είναι και σύμμαχος του κακότροπου, συχνά αντιφατικού και ιδιαίτερα δύσκολου γείτονα εξ ανατολών.
Άρωμα του Οβάλ γραφείου επικρατούσε οφθαλμοφανώς στην κοινή παρουσία των δύο υπουργών στο Σαράι. Στόχος δεν ήταν φυσικά να επισημανθεί πως οι Έλληνες... "τα έχουν πάρει στο κρανίο" και βαρέθηκαν από την τουρκική τακτική, αλλά εκτός από μια γενική και αόριστη -μερικοί την αποκαλούν και παιδιάστικη- ευαρέσκεια του γενικού πληθυσμού, υπάρχει και κάτι άλλο: Ό,τι δηλαδή η δυσφορία έναντι της νεο-οθωμανικής τακτικής απέκτησε μια διασυμμαχική υποστήριξη. Όχι της Ευρώπης (αυτής τα γρανάζια απλώς τρίζουν όπως του παλιού οδοντωτού των Καλαβρύτων), αλλά της Αμερικής, που όσο δυνατή και να αισθάνεται, ενόψει πιθανής μελλοντικής προσάρτησης του Ντόνετσκ στην ρωσική ορχήστρα, που έχει ανάγκη και από την παραμικρότερη δήλωση κριτικής έναντι κάτι παράξενων στη συμπεριφορά και -εν γένει- δύσκολων και μη συνεργάσιμων συμμάχων όλων των αποχρώσεων.
Ας θεωρηθεί λοιπόν η πρωτοβουλία Δένδια -που ομολογουμένως σαν έλληνας πολύ τη γλέντησα- ως εμβόλιο έναντι της ζαρωμένης αντίδρασης που -με το ζόρι- ασκούμε από τον καιρό του "Χόρα" (έβγα μικρή μου να σε καθίσω στα γόνατά μου να σε κάνω νταχτιρντί) και των Ιμίων [με τις παρμένες από τον άνεμο σημαίες, τους τρεις αδικοχαμένους ήρωες του Πολεμικού Ναυτικού (Βλαχάκο, Καραθανάση και Γιαλοψό) και τον -κατόπιν εορτής- θρήνο των "Βατράχων" (στελεχών των ΟΥΚ) που δεν τους άφησαν να... "ξυρίσουν γενειάδες" τη μοιραία εκείνη νύχτα, κατά την έκφραση μεσόκοπου πλέον πρώην ΟΥΚά], ως μία ασφαλέστερη -και μη επικίνδυνη- δήλωση προσχώρησης στην διαφαινόμενη αντιρωσική λίγκα που σχηματίζεται (αργά αλλά σταθερά) εν΄όψει ενός "μεθαύριο" - Γιατί το "αύριο", ήτοι η προσάρτηση των ρωσικών πληθυσμών που κατοικούν την ανατολική Ουκρανία, κάποια στιγμή -στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον- πιθανολογείται ότι μπορεί να αποτελέσει ισχυρό ενδεχόμενο.
Προς αυτή τουλάχιστον τη κατεύθυνση προσανατολίζονται οι εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα ικανού αριθμού δυτικών αναλυτών, καθώς και άλλων -ακαδημαϊκών και μη- "παρατηρητών" των εξελίξεων της Ανατολικής Μεσογείου. Ορθή εκτίμηση ή εσφαλμένη, μόνο ο χρόνος θα δείξει.