Τοπική ώρα 5:30 μμ, και με μια μικρή παρέα συναδέλφων βρεθήκαμε να συζητάμε -μετά τη δουλειά και με μια ιρλανδική μπύρα ο καθένας μας στο χέρι, στο συνηθισμένο στέκι μας στο κέντρο της πόλης- τις εξελίξεις για τη σύνοδο του Βερολίνου, στην οποία, όπως γνωρίζουμε, δεν προσκλήθηκε η Ελλάδα. Χωρίς να κάνω αναφορά σε αχρείαστες λεπτομέρειες της κουβέντας (στην οποία παρεπιπτόντως συμμετείχαν και δυο Γερμανοί συνάδελφοι), θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια σειρά από σκέψεις που ήλθαν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια ανταλλαγής απόψεων:

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των διεθνών οργανισμών, η χώρα μας αναμένεται εφέτος να καταγράψει έναν καθαρά θετικό ρυθμό ανάπτυξης, της τάξης του 2%. Πρόκειται για μια αναμφισβήτητα θετική εξέλιξη, ύστερα μάλιστα από μια ολόκληρη δεκαετία βαθιάς κρίσης, ύφεσης ή και στασιμότητας. Ωστόσο, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε το μέλλον, οφείλουμε να προβληματιστούμε για το τι μεσολάβησε όλο αυτό το διάστημα και κατά πόσον έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για μια σχετικά ασφαλή πορεία προς τα εμπρός. Αντλήσαμε όλα τα απαραίτητα διδάγματα της κρίσης για μια ασφαλέστερη πορεία στο μέλλον, ή ... "όσες κι αν γίνουν εκλογές, ΠΑΣΟΚ θα κυβερνάει", που λέει κι ο ποιητής στο λαϊκό άσμα που, πριν αρκετά χρόνια, περιέγραψε επιτυχέστατα το ελληνικό πολιτικο-οικονομικό γίγνεσθαι;

Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα που θα συζητηθούν στις επόμενες παραγράφους του σύντομου "θερινού" σχολίου που ακολουθεί. Και το "θερινού" έχει να κάνει όχι με τον μήνα δημοσίευσής του, αλλά με το γεγονός ότι αποτελεί το απόσταγμα μεταμεσονύκτιου .."brainstorming" τριών φίλων και συναδέλφων (ενός οικονομολόγου, ενός νομικού και ενός μηχανικού ηλεκτρονικών υπολογιστών) πάνω σε ένα ψαροκάικο στον Ατλαντικό, με πλήρωμα ντόπιους επαγγελματίες αλιείς, δέκα μίλια απόσταση από ένα μικρό νησί της ΝΑ ακτής των ΗΠΑ, σε κατάσταση αναμονής "τσιμπήματος" ξιφιού ή κάποιου παρόμοιου θαλάσσιου "θεριού". Λόγια της πλώρης δηλαδή, κι ας μας συγχωρέσουν ο Α. Καρκαβίτσας και οι αναγνώστες του σχολίου για τη λογοδιάρροια κατά τη διάρκεια ψαράδικου "γερμανικού νούμερου"...

Τί μαθήματα πήραμε από τα παθήματά μας ως ηγεσίες και ως κοινωνία κατά τη διάρκεια της μαύρης δεκαετίας των μνημονίων και του κοινωνικο-οικονομικού μαρασμού στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας;

Όπως είναι γνωστό σε όλους μας, για μεγάλο χρονικό διάστημα, η κατά τόπους ευρωπαϊκή κοινή γνώμη υπήρξε αμέτοχη της πορείας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οι πολιτικές "ελίτ" πραγματοποιούσαν βήματα ολοκλήρωσης δίνοντας ελάχιστη προσοχή στις απόψεις της κοινής γνώμης (εκτός αν υπήρχαν δημοψηφίσματα), με τη λογική ότι το θέμα ήταν πολύ σοβαρό για να κληθεί η πλέμπα στο τραπέζι (δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ' ανέβει στο κρεβάτι)...

Πριν καν αρχίσω να σας απασχολώ με τα δικά μου, οφείλω να ομολογήσω ότι αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη από τους δυνητικά ανυπόμονους υποψήφιους 'καταθέτες' απόψεων ("κανένας 'αναλήπτης' υπάρχει ρε παιδιά;" όπως θα έλεγε ένας παλιός καλός φίλος και καθόλου ξένος απ' τις σελίδες του reporter) στις στήλες γνώμης του site μιας και διανύουμε -σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις μέσα κι έξω απ' τη Βουλή και με τις προσλήψεις στο δημόσιο να "βράζουν"- βαρβάτη προεκλογική περίοδο. Τώρα λοιπόν που "ξαλάφρωσα" απ' τις τύψεις -λόγω κατανάλωσης χώρου (στο site) και πιθανώς υπεξαίρεσης αναγνωστικού χρόνου- για τους πιθανούς υποψήφιους πολιτευτές-καταθέτες απόψεων, μπορώ να προχωρήσω ακάθεκτος και ελαφρά τη καρδία στο θέμα μου.

 Μ' όλες τις "κακίες" που εκστομίζονται τον τελευταίο καιρό από τους γέροντες και τις γερόντισσές μας (άνω των 70 ετών) περί της αναλογιστικής και ασφαλιστικής ιδιοφυΐας των Τσακαλώτου και Τσίπρα λόγω του πρόσφατα ανακοινωθέντος τρόπου επίλυσης του προβλήματος του αριθμού και μεγέθους των συντάξεών τους, οφείλω να ομολογήσω ότι η τελική ώθηση στο να γράψω το παρακάτω σχόλιο προήλθε από ένα ξαφνικό νυχτερινό τηλεφώνημα της συνήθως ήρεμης (λόγω ηλικίας - ετών 88, συνταξιούχος) και μετριοπαθών πολιτικών πεποιθήσεων μητέρας μου: "βρε παιδάκι μου, ψάχνω να βρώ αυτή τη συνταγή με τα πολίτικα σουτζουκάκια που μου ζήτησε ο γιός σου, αλλά δεν τη βρίσκω - είναι κι αυτή η τηλεόραση που μας έχει τρελάνει... "κόβονται οι συντάξεις, δεν κόβονται οι συντάξεις", κι ο Τσακαλώτος που λέει στους δανειστές ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αν δεν κοπούν γιατί όπου να 'ναι πεθαίνουμε, πού μυαλό για συνταγές... Κι επειδή αυτό το τελευταίο το εξέλαβα ως απειλή να μη βρεθεί η συνταγή και να έχουμε ντράβαλα αν δεν γράψω κάτι σχετικά με το θέμα των διαρκών μειώσεων των συντάξεων, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, αποφάσισα να σας ζαλίσω με το παρακάτω σχόλιο: