Είναι προφανές ότι, το σωστό timing δεν είναι πανάκεια για την επιτυχία όπως πολλοί υποστηρίζουν. Εδώ που βρισκόμαστε, εν μέσω μιας εκ των μεγαλυτέρων οικονομικών κρίσεων που έχει δεχθεί ο πλανήτης, καταξιωμένοι και με υψηλό προφίλ συγγραφείς, σε καινούργια βιβλία τους και με τίτλους όπως << τα μυστικά της επιτυχίας των ανθρώπων στις business, αλλά και σ άλλους τομείς >>, προτείνουν τρόπους, συνταγές - λύσεις που οδηγούν στην επιτυχία, βασισμένες σε παραδείγματα, όπως από μια πρόσφατη έρευνα που έγινε για τους υπέρ - επιτυχημένους μαθητές βιολιού, στην Ακαδημία Μουσικής του Βερολίνου.
Ένας εκ των συγγραφέων είναι ο Malcolm Gladwell, ο οποίος στο βιβλίο του bestseller ''the stars of Outliers'' υποστηρίζει ότι, η παραπάνω έρευνα που έγινε από τον ψυχολόγο και αρθρογράφο του περιοδικού The New Yorker, Anders Ericson, σε τρεις κατηγορίες μαθητών βιολιού, έδειξε τα εξής: Η πρώτη, αφορούσε τους αναμφίβολους σταρ, η δεύτερη, αυτούς οι οποίοι ήταν πολύ καλοί αλλά όχι τόσο σπουδαίοι, και η τρίτη σ αυτούς που ήταν καλοί, αλλά δεν είχαν καμία ελπίδα να γίνουν επαγγελματίες. Όπως πρόκυψε από την έρευνα, όλες οι κατηγορίες μαθητών διέθεταν ταλέντο, αλλά η κατηγορία των αναμφίβολων σταρ, ξεχώριζε, όχι μόνο για το ταλέντο τους, αλλά και από την ακατάπαυστη επίμονη τους να εξασκούνται περισσότερες ώρες από τους άλλους, με αποτέλεσμα να είναι οι πιο επιτυχείς.
Ο Malcolm Gladwell, αποδίδει το φαινόμενο αυτό στον κανόνα των ''10.000''- ωρών και υποστηρίζει ότι, για να γίνει κάποιος σπουδαίος σε οτιδήποτε,απαιτείται να εξασκείται για 10 χρόνια 1.000 ώρες το χρόνο, προκειμένου να φτάσει να γνωρίσει το ''μεγαλείο της επιτυχίας''.
Ωστόσο, ο Geoffrey Colvin, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους editors του περιοδικού Fortune, ο οποίος στο νέο βιβλίο του ''Talent is Overrated'' δεν συμφωνεί με την άποψη των δέκα χρόνων εξάσκησης και υποστηρίζει την τακτική των ''elements of deliberate practice''
Ποια είναι όμως αυτά τα στοιχεία, όπως αναφέρει στο βιβλίο του, είναι σχεδιασμένα αποκλειστικά να βελτιώνουν την απόδοση κάποιου στελέχους η ατόμου, με λίγες επεμβάσεις οι οποίες κάνουν τη μεγάλη διαφορά, αρκεί να επαναλαμβάνονται στο διηνεκές της καριέρας του. Αναφέρονται, στη συνεχή ενημέρωση και επιμόρφωση, στην αξιοποίηση του χαμένου χρόνου προς δικός του όφελος, και τέλος, στην αναζήτηση τρόπων βελτίωσης των τεχνικων εφαρμογών της επαγγελματικής του εξειδίκευσης. Η επίτευξη όλων αυτών, τελικά, θα τον οδηγήσει στην επαγγελματική επιτυχία. Ολα αυτά βέβαια, ακούγονται λίγο -πολύ θεωρητικά και προσβλέπουν στη μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση της κρίσης.
Και για του δυο τρόπους που οδηγούν στην επιτυχία και προτείνουν οι παραπάνω συγγραφείς, είμαι βέβαιος, ότι υπάρχουν πολλά παραδείγματα στελεχών τα οποία ακλούθησαν αυτές τις πρακτικές , το ερώτημα είναι, πως, και αν αξιοποιούνται αυτά τα στελέχη από τις επιχειρήσεις σήμερα; και πως δικαιολογείται το γεγονός ότι πολλές εταιρίες καταφεύγουν στη μείωση του προσωπικού τους, σε μια βιαστική κίνηση περικοπής των εξόδων τους, πολλές φορές, απολύοντας αυτά τα έμπειρα πρώτης γραμμής στελέχη, και αντικαθιστώντας τα με νέα και άπειρα;
Η πρακτική αυτή, όπως αναφέρει στο ίδιο άρθρο ο αρθρογράφος των New York Times, David Carr, δεν είναι δυνατόν να αποτελεί ''μυστικό επιτυχίας'';Την θεωρεί απαράδεκτη, για όλους τους χώρους και τομείς της οικονομίας και ιδιαίτερα για το χώρο των media, όπου καταξιωμένοι και αναγνωρισμένοι τηλεπαρουσιαστές, έγκυροι και διεθνώς αναγνωρισμένοι αρθρογράφοι και δημοσιογράφοι μεγάλων εφημερίδων και εντύπων, απολύονται και αντικαθιστούνται από μη έμπειρους, νέους συναδέλφους τους ( προφανώς φθηνότερους σε κόστος;), και αναρωτιέται, πως είναι δυνατόν να επιβιώσουν οι εταιρίες που ακολουθούν αυτή την τακτική, με ποια στελέχη θα ανταπεξέλθουν την κρίση;
Και καταλήγει, συστήνοντας τους business leaders, όσο δύσκολο και να είναι για αυτούς, να κρατήσουν αυτά τα καταξιωμένα και έμπειρα στελέχη τα οποία είχαν και έχουν περισσότερη εξάσκηση στο αντικείμενο τους κατά τη διάρκεια της καριέρας τους.