Στη ζωή, δεν είναι όλα άσπρο- μαύρο, υπάρχει και το γκρίζο, δηλαδή ο συμβιβασμός και η προσωρινή αποδοχή καταστάσεων που βοηθηθούν τους ανθρώπους να μην φτάνουν στα άκρα. Η έννοια του γκρίζου είναι συνυφασμένη με την ασαφή ερμηνεία πολλών καταστάσεων, αλλά περισσότερο, είναι ευρέως συνδεδεμένη με την έννοια που της αποδίδουν οι πολιτικοί για κάτι το όποιο δεν είναι ξεκάθαρο στις διμερείς σχέσεις δυο χωρών. Πχ. όσον αφορά το status μιας περιοχής που αμφισβητείτε η κυριαρχία της από την μια ή από την άλλη πλευρά. Ή αν θέλετε, στα αδιευκρίνιστα στοιχεία εξιχνίασης ενός εγκλήματος. Όσον αφορά την αποδοχή της έννοιας στο πολιτικό πεδίο, εν μέρει είναι «καλό», για την ειρηνική συνύπαρξη και καλή γειτονία δυο χωρών σ’ ένα προσωρινά «ασφαλές» περιβάλλον.

Φαίνεται, όμως ότι, στη χώρα μας η επιλογή του γκρίζου πεδίου από ορισμένους στη βιομηχανία και το εμπόριο έχει μια άλλη έννοια, που προσωπικά δεν την αντιλαμβάνομαι. Μια έννοια, που έχει ένα γκρίζο πεδίο  παραγόντων-μεσαζόντων, οι οποίοι δυστυχώς επηρεάζουν την τελική τιμή στα βασικά είδη διατροφής στην αγορά. Αυτή, η παράδοξη αλυσίδα μεσαζόντων που μεσολαβεί από τον παραγωγό στον βιομήχανο μέχρι και τη διάθεση ενός προϊόντος στην αγορά την πληρώνει πάντα ο καταναλωτής. Οι παραγωγοί πιέζονται από τους παράγοντες αυτούς στο να μειώνουν όλο και περισσότερο την αξία των προϊόντων τους.

Είναι απορίας άξιον, πως στην Ελλάδα το γάλα αγοράζεται από τις βιομηχανίες γαλακτοκομικών προϊόντων στη χαμηλότερη τιμή της ευρωπαϊκής αγοράς, να έχουμε - μετά την Πορτογαλία- το χαμηλότερο εργατικό κόστος στη ζώνη του Eurogroup και το φρέσκο συσκευασμένο γάλα να πωλείται στη χώρα μας 40-50 % πάνω από την τιμή οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής χώρας.

Επίσης, είναι ανεξήγητο το φαινόμενο των τιμών και των αυξήσεων ειδών διατροφής και άλλων αγαθών που εφαρμόζουν οι βιομηχανίες και οι αλυσίδες υπερκαταστημάτων. Κάθε τρίμηνο, κάποιοι αποφασίζουν ότι οι συνθήκες της αγοράς είναι τέτοιες που τους επιτρέπει την αύξηση τιμών. Σ’ όλο τον κόσμο οι τιμές στις πρώτες ύλες μειώνονται δραστικά, στο πετρέλαιο, το λάδι, τα σιτηρά κλπ. Πως γίνεται λοιπόν και στην «πρωτοποριακή» ελληνική αγορά, αντί να μειώνονται αυξάνονται;

Το φαινόμενο αυτό, καθιστά την Ελλάδα σαν μια χώρα που δεν ανήκει στον πλανήτη γη αλλά, σε κάποιον άλλο. Κάτι δεν πάει καλά, το πετρέλαιο από τα τέλη του 2008, έχει σημειώσει ιστορική πτώση, τα σιτηρά το ίδιο, το αλεύρι και πολλά άλλα επίσης, πως λοιπόν, οι «φωστήρες» κοστολόγοι αυτών των εταιριών – βιομηχανιών διαμορφώνουν την τελική τιμή των προϊόντων τους; πολύ θα ήθελα να μάθω.

Το περισσότερα προϊόντα διατροφής έχουν πάρει αύξηση στα ράφια των σουπερμάρκετ από 12-50% τους τελευταίους έξι μήνες, διάφορες έρευνες που πραγματοποιούνται επανειλημμένως από αρμόδιους φορείς, δείχνουν την τεράστια διαφορά στην τιμή πωλησης στα ίδια είδη διατροφής από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τελικά που πάει η κατάσταση;

Οι καταναλωτές πρέπει να αντιληφτούν ότι έχουν στη διάθεση τους το ισχυρότερο «όπλο» ενάντια στην υπέρμετρη κερδοσκοπία ορισμένων, την επιλογή.

Το 1976, όταν ζούσα στην Νέα Υόρκη, οι βιομηχανίες συσκευασμένου κρέατος αποφάσισαν να αυξήσουν κατά 30% την τιμή πωλησης των προϊόντων τους, η αντίδραση των νεοϋορκέζων και φαντάζομαι όλων των αμερικανών πολιτών ήταν άμεση, μποϋκοτάρισαν τα προϊόντα τους για μια εβδομάδα. Το αποτέλεσμα ήταν οι βιομηχανίες συσκευασμένου κρέατος να ανακαλέσουν την αύξηση στα προϊόντα τους. Έχετε φανταστεί, το μέγεθος της οικονομικής ζημιάς που μπορεί να επιφέρει στις βιομηχανίες αλλά και τα καταστήματα λιανικής πώλησης μια τέτοια καθολική συμπεριφορά;

Βέβαια, αυτά μπορούν να συμβούν στην Αμερική και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που σέβεται την αξία του νομίσματος της. Στην Ελλάδα του νεοπλουτισμού και της «δεν βαριέσαι»συμπεριφοράς, φαντάζει δύσκολο.

Πάνος Τσαγκαράκης
[email protected]